ჩემი წილი ბედნიერება II

-შენ რა სუნამოც გასხია? -უცნაურად ახედა ლუკამ კოტეს. -ვაა მაგარია. -კოტემ საკუთარ საყელოს დასუნა და აშკარად მოსწონდა თავისი სუნამო, კმაყოფილმა თავი გადააქნია და ბიჭებს გაყვა. გოგონები უკვე მოსულიყვნენ მაგრამ მხოლოდ

მარტოობაც გაგირბის

ჩვენს დალეულ ღვინის ბოთლს საუკუნით ინახავ, საახალწლოდ წრუპავ და გარდუვალს ბედს უჩივი, თითქოს ყველამ გიმტყუნა, აგარიდა საფარი, მარტოობას ერტფი და... მაგრამ ეგეც სად არი ?!

ერთადერთი? ( II თავი )

- " მგონი ღმერთი ასე მსჯის. მე ხომ ნორმალური ბიჭი ვერ უნდა მომეწონოს. გამოხტა გიგა "დვა" ესღა მაკლდა თითქოს ის არ მყოფნიდა - ანუშკი ისე ვინმე ბულკი რაჭველი ბიჭი შევათვალიეროთ არ გინდა?- აშკარად ძალიან შეყვა სანდრო ამ ხუმრობას - სანდრექს, კი

შენ წახვედი!

ცუდად ვარ, პირველად ვარ ასე ცუდად, მინდა გესმოდეს ჩემი, მინდა გამიგო,მომისმინო, მინდა თქმა და მოწერა შემეძლოს. მიყვარხარ სიგიჟემდე მიყვარხარ და მენატრები. რა ანადგურებს ადამიანს? მონატრება და სიყვარული რომელსაც ახლა მე ვგრძნობ.

ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი (2 თავი)

სიყვარული ყველაზე ლამაზი, სუფთა და უმანკო გრძნობაა. ყველაზე დიდი ნიჭი, რაც ღმერთმა ადამიანს უბოძა.სიყვარული გრძნობაა, რომელიც საოცრებებს ახდენს. ეს არის საოცარი კავშირი ადამიანებს შორის, რომელიც აუხსნელია, დაუწერელია. ეს უნდა განიცადო!

გაუძელი, გაუძელი, გაუძელი...

დრო გავიდა, სულიერად გავიზარდე, შენც აღარ ხარ ის გოგონა დაუცველი, განაჩენი ჩემი ხელით გავიმზადე გაუძელი, გაუძელი, გაუძელი...

ვნების ხელოვნება

ეს არის წუთიერი ისტორია, სიცოცხლის აქტის შესახებ მუსიკის შტრიხებით; ვნებაში გახსნილ, სიყვარულით გაწმენდილ, ,,ბინძურ'' აქტში გახსნილ სიცოცხლის მეორე სუნთქვაზე რომელიც სამყაროს ხელა დიაპაზონის მქონე გასაქანს გაძლევს შეგრძნებების კოროანტელში.

მძარცველები /სრულად/

ხის ორ სართულიანი სახლი რომელიც ქალაქგარეთ მდებარეობს, შვიდ ოთახს მოიცავს. ეზო წინ ისეთი მშვიდი და სადაა ვერც კი მიხვდებით რა ხდება სახლის უკან.უამრავი ტრენაჯორი და სავარჯიშო მოწყობილობა, ასევე ხის გადაჭრილი მორები რომლებიზეც ქაღალდის ერთჯერადი

აბლაბუდა თავი პირველი

თბილი და მზიანი შემოდგომა იდგა თბილისში, აი ისეთი ცხოვრებას რომ მოგანდომებდა ადამიანს. ქუჩა-ქუჩა ხეტიალს, ყვითელ ფოთლებში ხელის არევას და ჭრელ ფერებში დაკარგვას. სამარშუტო ტაქსში მჯდომმა იმდენად რეალურად წარმოვიდგინე ეს ყველაფერი, რომ უნებურად

ტანჯვისთვის დაბადებული ( მესამე თავი)

ბნელი ღამე იყო, ოთხი საათი, ცივი და სუსხიანი. ლოგინში დავწექი, ამჯერად დედას ნათქვამზე ვფიქრობდი, თან არ მინდოდა „ის“ დამსიზმრებოდა და დაძინებასაც არ ვაპირებდი. აქეთ-იქით ვბორგავდი, ვერ ვისვენებდი. საბანი კარგად გადავიფარე, ცოტა შემცივდა. თვალი