უბედური შემთხვევა? (თავი 1)

ძალიან ძნელია სიტყვით აღწერო ისეთი გრძნობა,როგორიც სიყვარულია. ეს ერთადერთია,რომელიც უნდა განიცადო,რომ იგრძნო. სწორედ ამ გრძნობით იყვნენ ეს ორი ახალგაზრდა დაკავშირებულნი. მათ ის ძაფი აკავშირებდათ,რომელიც სიყვარულის სიმებითაა მოქსოვილი.შეუძლებელია ეს

მე არ დამისრულებია...(XVII თავი)

ყავის ფინჯანი გამომართვა, ბალახზე დადო, მე ისევ საქანელაზე დამაბრუნა და გამაქანავა. -გაბრიელ. -ჩუუ... _ასე მაქანავებდა სანამ არ დაღამდა.

მი (სრულად)

მოხდა და ვიცოდი, რომ ეს ის იყო, რაც მინდოდა. ეს ის იყო, რაც მჭირდებოდა. ის, რაც მე ავირჩიე, ის, რაც რომ არ ამერჩია, აუცილებლად დავეცემოდი სადღაც, ქუჩაში უსიცოცხლოდ.

"ილიანი" (სრულად)

სახლში მისული ლოგინზე დავჯექი და მობილურს დავუწყე ყურება, თითქოს გაშტერებული ყურებით თითონ ვაიძულებდი დარეკვას.ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და მისი ნომერი ხელის კანკალით ავკრიბე, არვიცოდი ბოდიში

დრო კურნავს (თავი 4)

"ყველაფერი წარმავალია" ამ შემართებით გავიღვიძე მეორე დღეს მაღვიძარას ხმაზე. რაღაც მოხდა. რაღაც კარგი მოხდა. თავს უკეთესად ვგრძნობდი. თითქოს რაღაც მანუგეშებდა.გული გამითბა.მოვეშვი და გადავწყვიტე

ეჭვმიტანილი (2 თავი)

გაკვირვებულმა გახედა.აქამდე არ არსებულა შემთხვევა ასეთი რამ მომხდარიყოს.-დიახ - დარწმუნებით წამოიძახა ქალმა და ახალგაზრდა კოლეგას გაუღიმა - ანას ეჭვებით სხვადასხვა მხარეს გავხსნით .. ამ კაცს - საჩვენებელი

უნებლიე მოწმე (თავი მეოთხე)

-რას აკეთებ?-ძლივს შეძლო ლილიანამ ბაჩოს მოცილება და სახეში სილაც გააწნა -ღმერთო, როგორ მომნატრებიხარ-აღმოხდა და ლილიანა მკერდზე აიკრო -შემეშვი, გაიგე? თავი დამანებე შენ ჩემს ცხოვრებაში ვერასდროს ვეღარ შემოხვალ. აღარ არსებობ ჩემთვის-ლამის ყვირილზე

ოცნებები უფერულს მხდიან

წლები გარბიან და თან,ჩემი ფუნჯით ნახატი,იმედების წამები მიაქვთ...წლები მიდიან,მე ვიზრდები და თითქოს,ჩემი ოცნებები უფერულს მხდიან...როცა, ცხოვრების ბილიკების გაკვალვას ვიწყებ,წამში ვრწმუნდები,რომ

მია

მე და ნენე კარგად გავერთეთ,შევჭამეთ,ფილსაც ვუყურეთ და უკვე შეღამებულზე ნენემ გადაწყვიტა სახლში წასვლა-მეც გამოგყვები საშიშია ღამით მარტო სიარული -და შენ რა რკცა მობრუნდები შენ მარტო არ

უყვარდა ვარდებს ფრენა მდუმარე

ხან სიყვარულიც ისე ძნელია, ნაბიჯსაც ვერ ვდგამ, მხოლოდ ვტრიალებ, დღეს ოცნებებად გამომელიე, შენთან მოსვლა კი დავიგვიანე. ვერ ვხვდები, გახსოვს ან და თუ არა ივლისის წვიმა, ქარი ძლიერი, უყვარდა ვარდებს ფრენა მდუმარე, მე... შენ გეტრფოდი გადამთიელი. ეს იყო