მე შენ...(თავი 2)

დღეს შაბვათი იყო ამიტომ თავი არ შემიწუხებია,ადრე ადგომით,დაახლოებით თორმეტზე გავიღვიძე მივემზადე და დაბლად დედას ძახილით ჩავედი,მაგრამ რად გინდა,დედაჩემი სახლში არ იყო,ამიტომ მე თვითონ მოვამზადე საჭმელი და შემდეგ ტელევიზორთანაც დავჯექი,უცებ კარზე

მშვიდობით, მეგობარო... (ეძღვნება დამჭკნარ ყვავილებს)

კარგ ადამიანებს გული ეყინებათ, მუხთალ წუთისოფელს ვეღარ აუდიან, ჩამქარალ ღიმილებში აღარ მეღიმება, აქ ხომ ყოველი დღე ბოლო რაუნდია..

ცხოვრება, სიცარიელე და ადამიანები

არის ცხოვრებაში ისეთი მომენტები როდესაც, ერთ წუთს თავს ბედნიერად გრძნობ და მეორე წუთს ეს ყველაფერი უბრალოდ ქრება მხოლოდ იმიტომ რომ, თქვენი ბედნიერება არ უხარიათ... მარტივი მიზეზების გამო, არ უნდათ და მორჩა. ამასთანავე იმხელა მიზეზს დაგისახელებენ რომ

მწვანეთვალება დემონი,ნაწილი2 თავი 12(დასასრული )

-მოდით ელენს გაუმარჯოს ჩვენს ჩემპიონს,გილოცავ ამ მორიგ წარმატებას და უფრო და უფრო მეტს გისურვებ,წარმოსთქვა სერგიმ.-მაგრამ რაც არ უნდა იყოს შენ მაინც ჩვენი "მწვანეთვალება დემონი "იქნები რომელმაც თვით სიკვდილიც კი დაამარცხა. -გაუმარჯოს.თქვა ყველამ

სუროგატი დედა.თავი 3

-რას ვიზამთ ალექსანდრე ჩვენ ყველას ჩვენი ღირსება გვაქვს,მართალია ზოგი ღირსებასთან ერთად მოთმინებას და თავდაჭერილობას კარგავს,მაგრამ შესანიშნავად აქვს ნათქვამი ერთ ცნობილ ადამიანს თომას მანის- რომ ,,იმ ადამიანის უნდა გეშინოდეთ,რომელიც არ ხმაურობს''.

ასეთი სიყვარული

როცა შენს ტკივილს გაიზიარებს და დაგეხმარება ამ ტკივილის გადალახვაში ყველაფერს გააკეთებს იმის გამო რომ შენს სახეზე ღიმილი ნახოს...... როცა მოიწყენ შეეცდება გაგაცინოს .......როცა ჩაგეხუტება და შენს გარდა არავისზე არ იფიქრებს. როცა გეტყვის რომ

მატარებელი (მესამე თავი)

გაბრიელი? მემგონი! მიდი ჩქარაა!! მატარებლებს შორის ამოსასვლელი კიბეებისაკენ გავიქეცი. იქნებადა მოესწრო ამოსვლა. თავი გავყავი მატარებლიდან და დავინახე გაბრიელი. მორბოდა რაც ძალი და ღონე ჰქონდა და ჩემი ტელეფონი ეჭირა. დავუძახე და დამინახა, დამიძახა:

მოახლოება (XVI თავი)

*** -რა ამბები ხდება, გადაირევი პირდაპირ რა!-სამზარეულოდან გამოდის დედა. -რა ხდება? -ვიღაც კაცი დაუჭრიათ ლაკოს კორპუსში. მადლობა ღმერთს გადარჩა. ორი ბიჭი მისულა, მეზობელს დაუნახავს.

მე მია ( თავი პირველი , საცდელი )

კიბეებზე ნელ-ნელა ავდიარ, წინ და უკან ხალხია, კიბის ქვემოთ კი პოლიცია, ისე უნდა ავიდე რომ ვერაფერს მიხვდნენ... ავედი, ეს უკვე მიღწევაა მაგრამ რომ შეგვამოწმონ? არა, არა მგონია... ყველაფერი ისე გავთალე რომ უნდა გამომივიდეს და იმედია გამოივა...

ქარის მოტანილს ქარი წაიღებს სულ...(თავი 3)

ასე გადაუღებლად წვიმდა საღამომდე... საეკლესიო საქმეებს რომ მოვრჩითე და ზურა მანქანისკენ წავედით -დაიღალე? -მკითხა ზურამ და მანქანა დაქოქა -სულაც არა, ეკლესიაში ძალიანააც რომ გინდოდეს ვერ დაიღლები -ვუთხარი და გაიღიმა.