,,საქართველოს შვილი"

საქართველო მე შენი გამოზრდილი შვილი ვარ, ამას მე მთელი ხმით ბათუმიდან ვყვირივარ, აქ ავიდგი ფეხი და აქ წარმოვთქვი სიტვა_დედა, სამშობლოს სიყვარულს, სითბოს მე აქ დღემდე ვხედავ..!

"არ არსებობს პირველი სიყვარული, არსებობს ძლიერი სიყვარული" თავი-4

კარის გაღებისთანავე დავინახე მისი სახე, მას ძველებურად აღარ გაუღიმია ჩემთვის, მე ხომ მისი ღიმილი ყველაზე მეტად მიყვარდა, მიყვარდა ღიმილის დროს მისი ჩაჩხვლეტილი ლოყა. -როგორ ხარ ნია? -კარგად ვარ თქო რომ გითხრა მოგატყუებ....შენ როგორ ხარ? -მეც ასე....

შენ მე დილიგიტით(სიყვარულით დამაავადე (მეხუთე თავი)

ორი საათი გავიდა რაც ირაკლი ჩემი ოთახიდან გავიდა.მას კიდევ არ აუხსნია ყოველივე ეს რას ნიშნავს.არა არ შეიძლება ასე ადგე და ადამიანს აკოცო.ამ ყველაფერს რაღაც ახსნა უნდა ქონდეს.მაგრამ რა ახსნა?ამ ფიქრებში ვიყავი როდესაც ტელეფონზე მესიჯი მომივიდა.ვინ

ერთხელ(თავი მეორე)

ჯეკიჩანის ილეთს ვასრულებ და ხალათმოსხმული მივშრიალებ კარის გასაღებად. -რა ხდება?!-ნამძინარევი ხმით, დასიებული თვალებითა და საახალწლო ჩიჩილაკივით გაბურძგნილი თმით ვეცხადები არასასიამოვნო სტუმარს.

მინდა ვიყო ბედნიერი...

დავიწყებ იქიდან რომ მე და ჩემი ოჯახი ვცხოვრობთ ქალაქ მოსკოვში გამომდინარე იქიდან რომ მამაჩემი ბიზნესმენია რესტორნების და. კაზინოების ქსელი აქვს მთელს ევრაზიაში და პირველი მისი წარმატებული საქმე სწორედ აქ დაიწყო მანაც გადაწყვიტა აქ გვეცხოვრა...

შენ ყველაფერი შეცვალე (ნაწილი 1 )

თავისით მოხდა ყველაფერი, ერთი შეხედვით მოწონება, მერე ფიქრი, ბევრი ფიქრი, ნერვიულობა , შიში, გაქცევა ერთმანეთისგან გარესამყაროსგან , როგორც ხდება ხოლმე როცა ახალი ისტორია იწყება. ეს ისტორიაც არაფრით განსხვავდებოდა სხვა სასიყვარულო ისტორიებისგან,

ცხელი სუნთქვა -11-

ხანდახან ვფიქრობ, ვის შეიძლება გაანდო ის საშინელება რასაც შინაგანად გრძნობ, იმ ღიმილის მიღმა რაც იმალება, რომელ ღიმილსაც ფარივით ყოველი

არ მენატრები.

სექტემბრის სუსხით გაჟღენთილ საღამოს მე ისევ ისე მივუყვები ნაცნობ ქუჩას, როგორც გუშინ, გუშინწინ და როგორც ყოველთვის... არ მენატრები, მეტიც, შენ მაგივრად სხვა მენატრება და მოლოდინიც სხვისი მქანცავს, ოღონდ არ ვიცი ის სხვა ვინაა, როგორია,საით მიდის ან

სანდრა. (ნაწილი პირველი)

მაგიდაზე უამრავი ფანქარია, ყველას სათითაოდ ვეხები. მუქი წითელი, შავი, ყვითელი. ალბომისკენ წაღებული ხელი თითქოს მიშეშდება, ფანქარს თითებს მთელი ძალით ვუჭერ, წვერთან ერთად მთლიანი ფანქარი ტყდება და ჩემს უკან სივრცეში ვისვრი. ალბომი ცარიელია, არაფერი

დაე, შენს ფერებს შეაბერდეს ჩემი ბავშვობა (სრულად)

დაე, შენს ფერებს შეაბერდეს ჩემი ბავშვობა, შენი უბრალო ხასიათი შერჩეს ჩემს გრძნობას, აღარ გათენდეს უშენობით არცერთი შობა და მხოლოდ შენი ნაბიჯის ხმა დაეტყოს ტრფობას,