საბედისწერო გასეირნება. თავი 2

7 წლის ვიყავი როდესაც დედაჩემი გარდაიცვალა. ყველაფრის დაძლევა მარტომ მომიწია, მამაჩემი ჩემს დაბადებამდე გარდაიცვალა ტუბერკულიოზით. მახსოვს რამდენჯერაც გაიხსენებდა დედაჩემი მას იმდენჯერ ცრემლები მოადგებოდა თვალზე.

დაასხი თუ ძმა ხარ!

ბარბარა. გოგონა რომელსაც არასოდეს სჯეროდა სიყვარულის. უნდოდა კარიერა და პოპულარობა. სიყვარული მხოლოდ ერთგვარ გართობად მიაჩნდა. ჰყავდა უამრავი ყოფილი და თაყვანისმცემელი. არასოდეს შეხვედია ბიჭს რომელიც მართლა მოეწონებოდა, სიყვარულზე ხომ ლაპარაკიც

ბავშვობის სიყვარული -7-

ჩემი კომის გამო ადვილად მიხვდებოდით,რომ უნივერსიტეტში ვერც ერთ ლექციას ვერ ვესწრებოდი, რის გამოც ლექტორები ჩემს ოჯახს დაუკავშირდნენ. რათქმაუნდა, იმ პერიოდში არავინ იცოდა როდის გამოვჯანმრთელდებოდი და ჩემმა მშობლებმაც უნივერსიტეტს დაზუსტებით ვერაფერი

10 ფაზა.

მგონი სიკვდილს განიცდის ის, ვისაც, ვიღაც უკვდება. სიკვდილია აქ უიმისოდ განაგრძო ცხოვრება. სიკვდილია, როდესაც ყველაზე მეტად გინდა იყო ცოცხალი. და მაინც ჩემი აზრით სიცოცხლე ბევრად ძლიერია სიკვდილზე, რადგან მას შეუძლია მრავალი ტანჯვის მოყენება.

კრთიან ხეები...

შიში მაქვს ღამის მოჩვეული კოშმარის შემდეგ, ყოველღამ ვხედავ ეშმაკნი რომ ჩემს სხეულს იყოფს. მათ არ იციან ის ლექსები რაც შენთვის ვწერე, ჯოჯოხეთია და თან ამდროს სამოთხე თითქოს.

ჩემი სიყვარულის ისტორია (სრულად)

ომას ვუყვარდი,მეც მიყვარდა,ერთმანეთი გვიყვარა. სულმოუთქმელად. ყველაზე მტკკივნეულად. წარმოუდგენლად გვიყვარდა. იყო ჩვენს ურთიერთობაში რთული პერიოდებ. იყო ჩხუბიც,იყო დავიდარაბაც,ყველაფერი იყო.

ფიქრები შენზე

აზრები სიტყვები ერთმანეთს ეწყობა და ეს ყველაფერი იმ არაჩვეულებრივ სამყაროს ქმნის სადაც არ არსებობს ტკივლი სადაც მხოლოდ ბედნიერება სუფევს სადაც შემიძლია შეხება შენი სადაც აფასებენ სიყვარულს და ერთმანეთს უბრალო ქაღალდზე არ ყიდიან და არც ერთმანეთს

დასასრულის დასაწყისი ნაწილი 3

გონების დაკარგვის ზღვარზე, ყველა წამს მნიშვნელობა აქ მიწაზე ვეცემი და შოკურ მდომარეობაში ვარ ჯერ-ჯერობით ტკივილს ვერ ვგრძნობ ვცდილობ მანქანი ნომერი დავიმახსოვრო გამომდის... ტკივილი უფრო და უფრო მაწვება ვცდილობ პანიკაში არ ჩავარდა ჩემ სხეულს დავყურებ

ვარსებობ რომ შეგიყვარო -თავი 8

დილიდანვე ველოდებიდი დამიანეს შეტყობინებას,ზარს ან მოსვლას თუმცა არა! უკვე შუადღე იწურებოდა და არ ჩანდა .პირველად ხდებოდა ასე მთელი შვიდი თვის განმავლობაში .ვნრვიულობდი და ამას უკვე მარიამიც ხვდებოდა . -ვაიმე ელენე დაწყნარდი გოგო რა იყო -აუ მარუს

შენ ჩემი ყოველთვის იქნები 5

-რატომ გამომყევი? -რაა?ალბათ ყველაფერს მოველოდი და ამ კითხვას არა,არც მიფიქრია ამაზე რა სულელი ვარ აი მართლა რატომ გამოვყევი?იმის მაგივრად რომ მეჩხუბა,მეყვირა ჩემს ოთახში როგორ აღმოჩნდა მოტოზე მოვუსკუპტი და აქ გამოვყევი,