სამი გზა (თავი 13)

-მოვკვდები, მოვკვდები... -ტიროდა გოგონა და ცხელი ცრემლებით ასველებდა დათას მაისურს, მასზე დარჩენილ ბიჭის სურნელს იპარავდა და გლოვობდა.

უცხო ( თავი 13 )

ძალიან ნერვიულობდა, სავადმყოფოში ვერ ჩერდებოდა, დედასთან სჭირდებოდა საუბარი. ამიტომ გურამს სთხოვა და თავი გაინთავისუფლა. ტაქსი გამოიძახა და სახლში წავიდა. ყველგან მოძებნა ანასტასია, ბოლოს თავის ოთახში დახვდა. ლოგინზე იწვა, მთვარესავით მოხრილი,

ფსიქიკურობის შეშლილი მარში (12)

რაღაც უცნაური სიმღერების მოსმენა დავიწყე. არასდროს ვუსმენდი ქართველთა შემოქმდებას,მაგრამ იმდონემდე მომეძალა დეპრესია რო ვუსმენ შემდეგი შინაარსის სიმღერებს: „იძინებ იმედით არ გაგეღვიძოს ვერ შეამჩნიე როგორ წავიდა ყველა არ არის ძალა და ალბათ არც

პროლოგი (დაშანტაჟებული მკვლელი)

გვერდზე ჩავუარე ჩემს სამიზნეს, თუ 100 მეტრით მოშორებით გავლა გვერდზე ჩავლაა, რა თქმა უნდა. ვინ თამაშობს გოლფს 33 გრადუს სიცხეში, თუ არა ვინმე 50 წლის ფუქსით გაბერილი მილიონერი? ხელში მისთვის განკუთვნილი გოლფის ჯოხი მეჭირა, მაგრამ ახლოს მისვლა არ

არსებობს კი, იდეალურობა?!

ახლა, რომ ვუფიქრდები იდეალურობა სადღაც არარსებულ სამყაროში გადახვეწილა. არაფერი აღარ არის იდეალური, ფერადი, ლამაზი და იაგუნდისფერი. მახსოვს პირველად რომ შევეჩეხე იაგუნდისფერ თვალებს, ის დღე სადღაც კუთხეში ჩალექილა ჩემს მეხსიერებაში. ვუმზერდი და

მოდი

დარდობენ ვარდნი, შეგვშურდაო ქალის სურნელის, მეც მაგ სურნლით გავიმსჭვალე სულით ხორცამდე. ადრე მეგონა მილიონი მქონდა სურვილი, თურმე ცოცხალიც არ ვყოფილვარ მე შენს კოცნამდე.

ძველი პიანინო - 41

- ნახე, რა მაქვს. მხატვარმა უჯრიდან ნახევრამდე შევსებული კონიაკის ბოთლი გამოაძვრინა. - ვააა. როგორ გადაგირჩა? ფიფოს თვალები აუციმციმდა, ისედაც დაძაბული იყო, ცოტა მოშვება არ აწყენდა. - ჩამეძინა... მერე ალბათ გათენდა. სიცილი აუვარდა. - ჰოო, ალბათ

უბრალოდ თქვი, მიყვარხარ მაქსიმე ! (3)

"დღეიდან ყველაფერი სხვანაირად იქნებაო" გაიფიქრა და ადგა... თაროზე დაკეცილ შავ ტანსაცმელს გახედა.. დიდხანს იფიქრა ისევ შავი ჩაეცვა თუ არა მაგრამ ბოლოს უჯრიდან მუქი ლურჯი კაბა ამოიღო და ის მოირგო ტანზე.. შავი ჟაკეტი მოიცვა, თმა მაღლა აიწია, ჩანთა აიღო

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო 8 თავი

მერამდენე ღერი სიგარეტი ჩაიფერფლა ფიქრებში,ფიქრობდა ხვალინდელ დღეზე და ფიქრობდა ნანასთან შეხვედრაზე.თეთრად დაათენდა თავზე და გულის ფანცქალით შეუდგა მზადებას.არანაკლებ დღეში იყო ნანაც.მთელი ღამე მომდევნი დღის მოლოდინში გაათენა.ფიქობდა,როგორ

ცხოვრებამ მასწავლა

წლებია მივეჩვიე ვიყუჩო როცა, სული მტკივა და ყვირილი მინდა... ჩემ და უნებურად ვისწავლე დუმილი, როცა სათქმელი უხვად მაქვს და ვბორგავ... ვისწავლე სევდისგან ნაძერწი ღიმილი უამრავ სათქმელს რომ იტევს და მგუდავს...