XVII (თავი N11)

დილით გავიღვიძე ხმა არმქონდა გუშინ იმდენი ვიმღერეთ,კუნთები კი ცეკვისგან მტკიოდა.. სასოცარია ნაბახუსევ მდომარეობაში ყოფნა.. გგონია სხეული დაბუჟებულიგაქვს,გცივა თავი გტკივა და ხმის ამოღების თავიც არ გაქვს.. უეცრად საბამ დამირეკა,სახლში თუ ხარ ამოვალ

გ ა ქ ც ე ვ ა…..

დღეს ჩემი ქორწილია , მაცვია ულამაზესი საქორწილო კაბა...ლამაზი ფეხსაცმელი,ძვირად ღირებული ბეჭედი მიკეთია და მაკიაჟიც მაქვს გაკეთებული....მოკლედ გამოწყობილი ვარ ....მაგრამ რაც მთავარია ბედნიერი არვარ....მამაჩემი კარგი გარიგებით მათხოვებს ვიღაც

არ შეგიყვარდეს. წესი 14

-ნუ მაშინებ. რა მოხდა?-ნუცას შეშფოთება დაეტყო. -ორ დაქალს ერთი და იგივე ბიჭი რომ შეუყვარდეს, რა უნდა ქნან? -ჰო გითხარი, ეგეთ სისულელეებზე ნუ ფიქ... -სისულელე არაა!-ხმას მოვუმატე.-იოანე მიყვარს!

არასდროს უშენოდ! (14)

სიყვარულის ისტორია...გახსოვთ? სანამ ამბის თხრობას დავიწყებდი გითხარით, ადამიანურ დრამებთან მიმართებაში შეუვალი ვართქო... ჩემი თეორიული ვარაუდი ძლიერ პიროვნებაზე დადასტურდა... ვერ აგიხსნით რაოდენ დიდ ტკივილს მაყენებდა, იმის გაფიქრება, რომ სანდრო

გადაგიყვარე სხვა შევიყვარე(17-18)

სიცოცხლე იმდენად მშვენიერია რომ თუნდაც წამისთვის სეიზლება თვა აი აიმისთვის ღირდა მოსვლაც და ბრძოლოაცო თუნდაც წუთი იყოს განა არვის შმოუფეთებია თვაები ისე რომ გიტქვამთ მთეს სამყაროს გადავატრიალებ და ამტვალებისთვი პატრონს ფეხვეშ დავუფენო,დაუფექნ კიდეც

თუ გაზაფხული დაიგვიანებს

დავიღალე, ძალა მეცლება, ვგრძნობ მიწის სუნს, მეშინია, სად წავიდე?! გავიჭედე ცხოვრების ხვრელში. სურნელს ვგრძნობ, რომ მოდის ჩემთან, და მასში გახვეულან წარსულის წვეთები, გაზაფხული მახსენებ თავქარიან გიჯურ სიყვარულს

And"finite (სრულად)

შენ გეგონა რომ მართლა მიყვარდი? გეგონა რომ მართლა შეიძლებოდა ჩვენი ურთიერთობა? ყველაზე სულელი არსება ხარ ყველაზე სულელი იცი რატომ? ჩემი ყველა სიტყვა დაიჯერე მაპატიე ისევ ისე როგორც ადრე შენ გგონია როდესმე მიყვარდი გამაჩნდა შენს მიმართ გრძნობა?

და თითქოს

სამყარო ბრწყინავს უცხო ფერებში, სიწმინდე გულში ჭრილობებს ტოვებს და თითქოს ქრება სიტყვა ბგერებში და თითქოს წამი შემორჩა გრძნობებს! თანდათან უფრო მორჩილი ვხდებით (რა შეიცვლება სიტყვებით ან ვინ) და თითქოს ისევ უაზროდ ვკვდებით და თითქოს აღარც გვიხსენებს

სათნოების ორმოცდაათი ელფერი (დასასრული)

ფურცელს ვიღებ და რომ არ დამავიწყდეს დიდი ასობეით ვწერ -სათნოების ორმოცდაათი ელფერი... მერე კი შეკრებილებს ვუკითხავ და ყველა იცინის...მხოლოდ მამაჩემი იმეორებს გათაცებით-სათნოების ორმოცდაათი ელფერი.

მე, შენ და მეტრო.

დღეს ისევ უემოციოდ ილევა რიგით სათვალავ არეული დღე. დღეს ისე,როგორც არასდროს მეტროში უშენოდ გავლილი ყოველი ვაგონი მტკივა.ახლა ისე როგორც არასდროს,მინდა ჩემს გვერდით ცარიელ სივრცეს შენ ავსებდე.შენ და არა მწვანე კაპიუშონიანი ბიჭი.ყოველთვის ნოსტალგიას