შენ ჩემი სასწაული ხარ! 13

შაბათ-კვირა მხიარულად გაატარეს ისევ ბევრი იცინეს თუმცა ანკა და დემე მაინც კინკლაობდნენ მაგალითად ასე -ამ ფილმის დასასრული არ მომეწონა როგორ ემჩნევა რომ შენ არჩეულია ბუზღუნებდა ხოლმე ცხვირ-აბზუებული ანკა

ისევ ტვილდიანი... (1)

გიორგი გასვიანი საბა არაბული ანა მაღლაფერიძე მე მარიამ არაბული და ნიკოლოზ ტვილდიანი ჩვენ ხუთნი ვიყავით საუკეთესოთა შორის საუკეთესო მეგობრები ყველა ვერის უბანში ვცხოვრობდით და ყველა ერთ სკოლაში ვსწავლობდით მე და ანა ერთ კლასში ვიყავით გიორგის საბას

შენი სუნთქვა ახლაც მესმის

მე მქვია კესაია, ვარ 16 წლის, მაღალი თაფლისფერ თვალება მოსწავლე. ჩემი ცხოვრება მმმმას მერე შეიცვალა რაც გავიცანი ის! მისი სუნთქვა ახლაც მახსოვს!10 წელი ვსწავლობდი ერთ სკოლაში და დედამ მაინცდამაინც წელს მოინდომა ჩემი საჯარო სკოლაში გადაყვანა. დედა და

რთულია კიდევ ენდო 6

ღამემ მშვიდად ჩაიარა.ალექსანდრეს ბედნიერს გაეღვიძა ელენეს გვერდით.მძინარე ელენეს რომ უყურებდა გული სიყვარულით ევსებოდა.სალიმ დიდლით ადრე გაიღვიძა და სამზარეულოში ჩავიდა წყლის დასალევად.მისაღებში გაიარა და ბექა რომ დაინახა დივანზე

სათნოების ორმოცდაათი ელფერი

დავიღალე -თქვა ჰანანამა და სკამზე ჩამოჯდა.ამჯერად ასადი მისგან მოშორებით იდგა და ნურას ელაპარაკებოდა.ჰანანი ხედავდა და უკვირდა,როგორ ახერხებდა ასეთი თბილი ყოფილიყო ნურასათან და საშინელად უხეში მასთან. ვეზიზღები-გაიფიქრა ჰანანმა

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 1)

-გამარჯობათ მე ლიზა ყოფიანი ვარ,ვცხოვრობ ქუთაისში ვარ 17წლის მაღალი სუსტი პატარა კურნოსა ცხვირით და დიდი ტუჩებით.მყავს და ანა 19 წლის და ძმა გიორგი 25 წლის ,ანა თბილისშია სასწავლებლად და სახლში თავისუფლებამაქვს...დღეს სკოლის ბოლო დღეა და არც კიი

წარმავალი სიყვარული თავი II

არსებობს ერთი ბიჭი რომელიც მაწუხებს კარგა ხანია. მეორე დთეს საშინელ ხასიათზე ვიყავი. სკოლაში სწაფი ნაბიჯით მიმავალს მესმის ხმა: -ეეე, მარო! (ლაშა)გადავკოცნე -რაშვები?! (მე)-არაფერს! რა გჭირს? (ლაშა) რაღაც ვერხარ.-არა, არაფერი, წავალ ხო?

მარტივად მოგელი

შემოეჩვია ჩემს ფიქრებს უარავისობა,თოვლი და სიცივე. შემოეჩვია მეხსიერებას და ფანტაზიას ათასი გაუგებარი სიგიჟე. მინდა, რომ უცებ აღმოვჩნდე კუნძულზე,სანაპიროზე ზღვასთან. ფიქრებს და ოცნებებს ვაზიარებდე, ვყოფდე სხვასთან. მინდა, რომ დრო ჩერდებოდეს, ისმოდეს

ბრძოლა მაღალ ქუსლებზე –6–

''მომესმა? მომესმა ხომ?! ხელის შეშლა როგორი უნდა, ახლავე გაგაგებინებ! უფრო სწორად შეგაგნებინებ! მუსიკებს ბოლო ხმაზე ვრთავ და ფეხზე ვიზლაზნები. მგზავრების ყურადღება ჩემკენაა მომართული.''

ჯარისკაცი ვარ, მე, ჩემო, უფლის...

ჯარისკაცი ვარ მე, ჩემო, უფლის, უნდა ვიბრძოლო როცაა ომი, მამას საყვედურს არავინ უთვლის, და მით უმეტეს არ უთვლის ლომი... მე ხომ მეფე ვარ ბოეტიისა, და რომც არ ეყოს ღამეს საცინლად, ლუღამი ვიყო პოეზიისა, ბოლოწერტილად ბედმა დასძინა...