ოდესმე გყვარებია? (8) დასასრული

ნიკა დიდხანს მისმენდა, ძალიან დიდხანს და არც კი ვიცი როგორ, მაგრამ ისევ მოახერხა ჩემი გაღიმება... • ნიკა შეგიძლია ხვალ შენ წამიყვანო სკოლაში. არ მინდა გიოსთან ერთდ წავიდე, მაგრამ არც მარტო მინდა წასვლა. • რათქმაუნდა ბაბი. • კარგი გელოდები. • კარგი

საბა და ლილე (რაღაცნაირი ლოვე სთორი(ბანალური))(სრულად)

_დედა საბუნამ თმები მომქაჩა_ტირილით ჩაებღაუჭა კალტაზე პატარა ლილე დედას _კარგი ლილე შვლო..ყოველდღე გამიგია ასე..აწი აღარ მიხვიდე საბასტან ხომ ხედავთ ჭამთ ერთმანეთს.._გაიცინა ქალმა და ნანას მის არაბიოლოგიურ დეას და საბუნას დედას ღიმილით გახედა _ნუ

მექალთანე თუ მესაკუთრე....4

ანი სახლის კარი შევაღე და დავინახე სავარძელში როგორ ეძინა ვახუს, ტელევიზორი კი ჩართული იყო.....სათვალე ნახევრად ჰქონდა სახეზე ჩამოკიდებული და მშვიდად ეძინა,გამეღიმა...სულ სავარძელში უყვარს ძილი...მასთან მივედი სათვალე სახიდან ფრთხილად მოვხსენი

ზედმეტად სექსუალური #8 (დასასრული)

მე დაპირება შევასრულე" -გაიფიქრა და კაბინეტის კარები გაიხურა. -ქალბატონო...-მოესმა ნაცნობი და მონატრებული ხმა.გაღიმებული მიტრიალდა უკან. -დიახ,ბატონო მაქსიმე...-ალმაცერად გახედა ქალმა. -ამ საღამოს რასაკეთებთ?-სიცილი აუტყდა კაცს და ადელას

რთულია კიდევ ენდო 4

-თანახმა ვარ.თანახმა ვარ გავხდე შენი ცოლი.მიყვარხარ ალექსანდრე ონიანო. ამ დროს ირგვლივ ყველაფერი განათდა და გიჟებიც გამოცვივდნენ.ბავშვები ულოცავდნენ შეყვარებულებს.მხოლოდ ნინი იდგა და ახსენდებოდა ზურას სიტყვები"შემდეგი სამიზნე ალექსანდრეა,მალე ნახავ

მარ-სელი (6)

ექვსი სხეული იწვა მარსის წითელ მიწაზე, ექვსი სხეული კანკალებდა სიცივისგან. ექვს სულიერს ეძინა მარსზე. მარსიც ცდილობდა შერკინებოდა მასზე გაბატონებულ სუსხს და გაეთბო ექვსი სულიერი. ისინი ხომ ადმაიანები იყვნენ რომლებმაც შექმნეს

ლურჯი მთვარე 7 თავი

- ირაკლი, წავიდეთ. - ყურადღება არ მიმიქცევია მისი სიყვებისთვის. - ნუ ერევი, წადი… - კბილებში გამოსცრა ირაკლიმ. - არ წავალ! - კარგით გვრიტებო, თქვენი კამათის მოსმენის თავი არ მაქვს, ფული მომეცი და წავალ. - ირაკლის მიუბრუნდა ბიჭი. - გითხარი მიიღებ

ნუთუ ეს ჩემი ცხოვრებაა? (5)

ფეხი პირდაპირ სასქესო ორგანოში ამოვარტყი (მოგეხსენებათ მაგ დროს ბიჭებს რაც ემართებათ) კარები უცებ გავაღე და გავიქეცი არავინ იყო დერეფანში ყველა გაკვეთილზე იყო სკოლის უკან დავჯექი ტელე ავიღე და ალექსანდრეს დავურეკე

ბრძოლა მაღალ ქუსლებზე –4–

''–არ აქვს მნიშვნელობა! სადაც ერთად ვართ, ყველგან სამოთხეა! არა, საყვარელო?–მოხრილ ხელში მკლავს ვუყრი და ღიმილად ვდნები. –ჯოჯოხეთი სამოთხეში ნუ გერევა, ძვირფასო. ნომერი თქვენ ამირჩიეთ, გენდობით!–მომმართავს ჯერ მე, მერე კი ადმინისტრატორს უტკბება.''

ღირსების საფასური (1 )

ნუ მე მეგონა სასიამოვნო მუსიკა იქნებოდა,სიმპატიური ბიჭები,აქ კი მხოლოდ გადაბძუებული მოხუცები ან კალოშებიანი ახალგაზრდა პროვინციელები ყოფილან_ ტუჩები ზიზღის ნიშნად დაბრიცა. _ და გაფიცებ ვინ ნახე აქ კალოშებით ვის გულისხმობ?_ მის შეფასებაზე გულიანად