- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით? (14)

ემილი ღამით წვიმის ხმამ გამაღვიძა.. ის დღე ამომიტივტივდა თავში, მათესთან ერთად რომ დავსეირნობდი წვიმაში.. ზუსტად ისეთი წვიმაა, კაცმა რომ არ იცის, კიდევ როდის იქნება.. უცნაური იდეა მომივიდა.. ჩავიცვი და გამყოფ ფანჯარაში გადავძვერი... მათეს საწოლთან

სულ როგორ ეცემი ქავთარაძე?? (თავი4)

დილით ფანჯარაში შემოსულმა მზისხივებმა გამაღვიძეს.. თვალები მძიმედ გავაშილე და სახე ღიმილმა მომიცვა როდესაც დავინაღე მღვიძარი ალექსანდრე როგორ შემომყურებდა... შევიშმუშნე თითები თვალებში ამოვისვი... -დილამშვიდობისა -საოცრად თბილი ტონით და თავალის

სასურველი ხიზანი (29-30)

თამთა ფრთხილად მივიდა ფოტოებთან, დახედა და სიბრაზემ სახე აუწითლა _​ნაგავი!.. – აღმოხდა გესლით _​ეგ ვიცი.. როდის მოხდა ეს? _​დღეს.. _​ტელეფონი რატომ გამორთე, ამის გამო? _​არა.. _​აბა? _​ამაზე მინდოდა საუბარი შენთან.. ჯობია დავსხდეთ და ისე

შავ-თეთრი

როგორი სიტყვაა - მენატრება. დაახლოებით, ისეთი როგორიც ”მშია” და თუ არ დანაყრდი, ალბათ, დამთავრდები. ჰოდა, დავამთავროთ ეს ”მენატრები”, და მოდი.

პოლიტიკის თეორია [ნაწილი მესამე]

– ყველა შენნაირი ძლიერი არ არის, ლილი. – იცი? მართალი ხარ, – ძლივს გავბედე მისი შავი თვალებისთვის მზერის გასწორება. – მე არ ვარ იდეალური. არ შემიძლია ვაპატიო ადამიანს ის ცხოვრება, რომელიც გაიუბედურა და მითუმეტეს ვერ ვაპატიებ იმას, რომ სხვაც

სიზმარი

გუშინ წვიმდა ღამით, როცა ძილს მივეცი წამით, დამესიზმრა ქალი, ბანაობდა ნამით, წინ უძღვოდა ვარდი, თითონ ნახატია კალმის, მხრებზე გაშლილ დალალებს, აქანავებს ქარი, გამაღვიძეთ თორემ სემიყვარდა ქალი, ვუღალატე ცოლს და მომაჭერით თავი, აი თვალები აქვს ისეთი

_ვერ გვიცანი გოგო? (2) (_უხეშო! ბავშვობაში არ იყავი ასეთი)

_ელენე?_კიდევ ერთხელ ამოილაპარაკა და სახე გაებადრა _კი..კი ელენე_სიცილით დაილაპარაკა მანაც და იოანეს კარგად დააკვირდა_ძალიან მეცნობი..ძალიან.. _იოანე აბესაძე_ჩაილაპარაკა _იოანე აბესაძე.._გაიმეორა მანაც_იოანე.._გონებაში ჩაიხედა წარმოუდგა პატარა

სიყვარულის ძალა (8 თავი)

მანქანიდან გადავედი. ისიც გადმოვიდა, ლოყაზე ნაზად მომეფერა და ჩამიხუტა. -კარგი წავედი, ფრთხილად იარე, კარგი?-ვუთხარი და გამომშვიდობებისას ვაკოცე. -მიყვარხარ! -მეც!-მივაძახე უკვე კიბიდან და სახლში ავედი.

ჩანახატი (39 თავი)

ოცდამეცხრამეტე თავი.. ერთი კი გახედა გვერდულად თეკლემ საჭესთან დაძაბული სახით მჯდომ აკას, რაღაცის თქმას აპირებდა, თუმცა ისევ გაჩუმება არჩია, უმზერდა ვაჟს და აშკარად ებრძოდა საკუთარ თავს, ათასი სალანძღავი სიტყვა მოსდიოდა, უამრავი საყვედური, მაგრამ

ბიჭი ავტობუსიდან...

ალბათ ყველას ცხოვრებაშია მომენტი. როცა რაღაც ისეთი ამახსოვრდება რაც არ უნდა ამახსოვრდებოდეს.. აი ის მომენტი მქონდა დაღლილ დაქანცული პირველივე ავტობუსსში რომ სულდალეული ავარდები. ბავშვური გამოხტომით შემაღლებულ სკამზე შევჯექი და თავიც ასევე ბავშვურად