ლილია (სრულიად)

-მეღადავები? ამაშუკელის საქმეც კი მაგან მოიგო, ვფიცავ სპეციალისტია- ლევანმა ხელი გულზე მიიდო და თედოს თვალი ჩაურკა. -კაი შენი მასხარაობის თავი არ მაქვს, კომპანიაში თავზე მეყრება საქმე, ყველაფერი გაარკვიე, დაუკავშირდი და ორ დღეში შეხვედრა დანიშნე,

სიცარიელე

პიროვნული დისბალანსი, რომელიც ანადგურებს ყველაფერს, რაც ქაოსურია, ცარიელია.

ბედისწერის ძალა(16)

ჩემს ოთახშია, წუხელ ძალიან ტიროდა და ჩემთან ეძინა მთელი ღამე.- გაეცინა.- ახლავე მოგიყვან.- უთხრა და კნუტის მოსაყვანად წავიდა. ცოტახანში კნუტით ხელში დაბრუნდა და გოგონას მისცა ჟასმინმა ხელში აიყვანა და გულში ჩაიკრა.

თამაში წესებით 6

რა ჩავიცვა? მხოლოდ ეს მიტრიალებდა თავში მას შემდეგ, რაც დამიანემ კაფე დატოვა... რა თქმა უნდა, მივიდოდი წვეულებაზე, მაგრამ ისეთი კაბით, რომელსაც ყველა აღნიშნავდა... სათანადოდ ლამაზი და გამომწვევი სახლში მხოლოდ ბიუსჰალტერები მაქვს. ჩემი ნივთები

ვერ დაივიწყებ

ვერც კი გავიაზრე ისე დამათენდა, გახევებული ვიჯექი სავარძელში და თვალს არ ვაშორებდი კედელს, ცრემლები შეუწყვეტლივ წყდებოდა ჩემს გუგებს, გზას იკვლევდნენ ჩემს აწითლებულ ლოყებზე და უტიფრად მეგლისებოდა ტუჩებზე მარილაინი სითხე.

ჯანდაბა! (სრულად)

-საათი არ გაქვს?- იკითხა ისევ.ისე თავისუფალი და გახსნილი იყო წამით დავვეჭვდი,ვინმე ნაცნობი ხომ არარის მეთქი.მაგრამ არა.საერთოდ არასდროს შემხვედრია ასეთი უცნაური გარეგნობის არსება.ჩემზე ორი თავით მაღალი,ზემოდან დამყურებდა

დრო

-არვიცი რავქნა, ან ლუკას რავუთხრა ან დედას, ან რა მოვიმოქმედო ღმერთოო… ვიჯექი და გაკვირვებულ მარიამთან და ტასოსთან ვწუწუნებდი.

ჩემი ბრალია (13)

მუშტი მაგრად დაარტყა იატაკს -არვიცი თავჩაქინდრული იჯდა გოგონა -მატყუებ! -იქამდე არასდროს მინახავს , არც სახელი ვიცი, არც სახეზე მახსოვს , მხოლოდ ხმა , მხოლოდ ხმა ჩამესმის მისი

მესამე წერილი (ნაწილი 1)

ქალაქის კიდეზე, ძველი სანაპიროს სიახლოვეს, დილის ქარი ისე აწვალებდა უძველეს ნანგრევებს, თითქოს წარსულის საიდუმლოებების გასაჯაროებას ცდილობდა. ანა, რომლის გონებასაც გამუდმებით მიჰქონდა მუქი ფიქრები, იმ დღეს სანაპიროზე მყოფი პატარა კაფესკენ გაემართა.

ზაფხულის წლები

მეგონა უთქმელად ჩამივლიდა და პირისპირ რომ აღმოჩნდებოდა, ჩემს არსებობას არც კი შეიმჩნევდა მაგრამ ისიც შეჩერდა. ჩემს წინ იდგა და მიყურებდა. ვინ იცის ამ წამს მე რა ორმაგ ტკივილს განვიცდიდი, მის მონატრებულ სახეს რომ ვხედავდი.