ლურჯი მოგონებები (ნაწილი მეორე, თავი XII)

მარიამმა თავი ნერვულად დააქნია და ფანჯრისკენ შეტრიალდა. ცრემლები ისევ და ისევ აწვებოდა.რომარა ჯიბეში მისი ტელეფონის ვიბრაცია ალბათ თავისუფლად მისცემდა ცრემლებს ქუთუთოებიდან ჩამოსვლის საშვალებას. ტელეფონი უყოყმანოდ ამოიღო და საწოლზე ჩამოჯდა, უცხო

მთავარია მოინდომო და მიზანს ყოველთვის მიაღწევ (1)

უდარდელად მივუყვები გზას სახლისკენ,რავქნა მართალია უამრავი პრობლემა გვაქვს თუმცა მაინც ვცდილობ მაქსიმალურად შევინარჩუნო ოპტიმიზმი.იმისთვის ,რომ შემიძლია ამ უბრალო ერთი ღიმილით დედაც გავაბედნიერო. შეიძლება საუკეთესო შვილი არ ვარ მაგრამ ვცდილობ ,რომ

Human.......

,,გულები, თურმე, სკდებიან უცებ, გული ყოფილა საზომი წუთის, გული ყოფილა პაწია ყუნწზე დაკიდებული ვეება ყუთი; და აბა, როგორ გაუძლებს მერე, ყუნწი, რომელიც ფოთოლს ძლივს იჭერს,

რო მოვდიოდი გითხარი მალე მინდატრებ თქო ხედავ? უკვე მნატრულობ!

გინდა რომ მანაც იგრძნოს თუ როგორ გტკივა,როგორ გიჭირს სუნთქვა,როგორ გეწვის თითოეული უჯრედი და მაში არსებული თითოეული მოლეკულა.გინდა იყვირო თითქოს ეს დაგეხმარება განთავისუფლდე იმ ძლიერი ტკივილისგან,რასაც შენი სული ეჯაჯგურება,ყოველდღე რომ გჭამს უმისობა

ნათელი წერტილი (5თავი)

გავითვალისწინე მამის დარიგება, სიმართლე გითხრათ, დიდად ვერ მივხვდი რატომ, მაგრამ მირჩია თავი შემეკავებინა ქართულად ლაპარაკისგან. როცა მიზეზი ვკითხე, გაეღიმა, ზოგჯერ ასე უფრო მეტს გაიგებ. მისი რჩევა მომეწონა და მძღოლს ინგლისურ ენაზე ვთხოვე, მცირე

მტერი შემიყვარდა (თავი 4)

სიხარულით ჩამოვირბინე უნივერსიტეტის კბეები. ჩემი გრძელი თმები ფრენით მომყვებოდნენ. აი შენით რომ მიაღწევ შედეგს ის ყველთვის გახარებს. გარეთ გიჟივით გამოვვარდი. პირი გაბადრული მქონდა. წინ არც ვიყურებოდი როცა მამაკაცის სხეულს შევეჯახე და ძირს მოვადინე

"ს ა მ ი ზ ნ ე"!-3

საძინებელში რომ შევდიოდი დავინახე ადამიანის ლანდები, ო არა! - ვინ არიან ქურდები? დავინახე ერთს იარაღი ეჭირა და კარებში ჩუმად შემოდიოდა, შემეშინდა(მთელ ტანში გამაკანკალა) სასწრაფოდ საძინებელში შევედი,თაკო გავაღვიძე,კარი საგულდაგულოდ ჩავკეტეთ და

''ამაყი გოგოს დღიური'' (თავი 1)

''დაწყება ყოველთვის რთულია, მაგრამ რაღაცით ხომ უნდა დაიწყოს ადამიანმა'' მე დღიურის წერას ჩემი მოკლე ბიოგრაფიით დავიწყებ. ვცხოვრობ თბილისში, მყავს მეგობრული ოჯახი, ბევრი მეგობარი და რამდენიმე საუკეთესო დაქალი. სკოლა 1 წელზე მეტია რაც დავამთავრე და

ექსპერიმენტი საკუთარ თავზე 4

იატაკზე,ზუსტად ფანჯრის წინ,რაღაც ყუთი ეგდო,მაშინვე შემოვაცალე ცელოფანი და ხელის კანკალით ავხადე თავსახური.შეგნით ერთი წითელი ვარდი იდო და რაღაც ვარდისფერი ქაღალდი.''უფრო მეტი ყურადღებით პატარავ''.''-ბიჭი აივნიდან,გამიელვა თავში და აივანს

სრულყოფილებას ერთი ნაკლი აქვს (5)

წყვდიადმა მოიცვა ერთადერთი ნათელი წერტილიც მასში და ამოუცნობი ფერით დაფარა ის. სრულ სიჩუმეში, სიბნელეში მისი არსებობაც კი უკვირდა და სიბნელეც ისე შემოჰკვროდა და შემოტმასნოდა ყველაფერს, რომ მარტივად მოშორება შეუძლებელი ჩანდა.