ტრამალის აჩრდილი -3-

ვხედავდი როგორ ესაუბრებოდა ნიკა ზაზას.გაცხარებული ჩემი მამინაცვალი ხელებს უმისამართოდ შლიდა და ბოლთას სცემდა.ამ სცენამ უარესად ამანერვიულა აკანკალებული მოვშორდი ფანჯარას და დემატრეს ოთახში ავირბინე.

კალიცო (სრულიად)

მოგონებები რომელიც ადამიანისთვის ყველაზე ძვირფასია... ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის ასეა, იმდენი კარგი მოგონება მაკავშირებს ჩემს მეგობრებთან ერთად, ხანდახან არ ვიცი რომელი გავიხსენო ხოლმე. მე ანასტასია არაბული ვარ.

ჩემს ძარღვებში მიმდინარე სისხლი ხარ

შენზე ფიქრები სიზმრებშიც დამდევს ჩემი სამყარო უშენოდ აფრენს... როცა ღამდება მტკივდები მერეყოველდღე მჭირდები. ჰაერად გაქცევ რათა კვებო ჩემი ფილტვები მე შენ მჭირდები და სამოცჯერ წამში მტკივდები.

ძვირფასო მარიამ

ძვირფასო მარიამ, როგორ ბრძანდებით? არ მოგიწერიათ რამდენი ხანია, თბილისსში აპრილი დაგვიდგა თავდებით, და როგორც ქუჩაში, სულშიც წვიმს მარიამ. ელვაა ზეცაში, ჭექა და ქუხილი, თბილისი წვიმების სურნელით მთვრალია, მე თქვენი დაკარგვის მომაწვა წუხილი, ამიტომ

სამუდამოდ ჩემში დარჩები(7თავი)

-ვის ვუყურებ და ინას, რამე პრობლემაა ჩემი ძმა? თუ ეჭვიანობ? -ეე ბიჭო შენ რამდენს ტლიკინებ, ხო ხედავ არ სიამოვნებს რომ უყურებ და უნდა მოტვინო და დაანებო თავი. გაიგე? -აუ შენ ვინ გეკითხებ ამე ვის შევხედავ და როდის? თუ შენ უნდა ჩაგაბარო ანგარიში? რომ

მტერი შემიყვარდა (თავი 1)

-ნიკა? -გავძახე მეგობრს როელიც ტელეფონში იყო ჩავარდნილი და თავის ''ლოვეს'', მარის ემესიჯებოდა. -რა გინდა გოგო?- გამიბრაზდა რომ მოვაცდინე. -ამოვიდეს რა მარი? -მივწერ ხო მოიცადე.

მე.. შენ.. ის..

კითხვა-პასუხი. ძალიან პატარა ნაწილი ჩემი დიდი მოთხრობიდან. ეს ნაწილი ჩემთვის ბევრს ნიშნავს და რატომღაც თქვენთვის მინდოდა გამეზიარებინა.. ვიცი, დარწმუნებლი ვარ, არ მოგეწონებათ, მაგრამ გამიხარდება ერთ-ერთ კითხვას მაინც თუ გასცემთ პასუხს.

გამორჩეულები - 2

მობილურზე შეტყობინების ხმამ გამაღვიძა. ნახევრად ისევ მძინარებ ხელის უცნაური მოძრაობებით ძლივს მოვძებნე მობილური, შემდეგ კი ნება ვიბოძე ნახევრად გამეხილა თვალები და წმეკითხა. -როგორ ხარ? - თვალებ მოჭუტულმა ძლივს შევძელი შეტყობინების წაკითხვა,

სრულყოფილებას ერთი ნაკლი აქვს (4)

-ხო, მიდი დამარტყი, მცემე, დანა გამიყარე, მომკალი. მეც დავისვენებ ამ ცხოვრებისგან და თქვენც დაგასვენებთ. მიდი მა, შენც ხომ ეს გინდა, როგორც ზუკას იგდებდი წიხლებქვეშ, ახლა ჩემი ჯერია. მამამ ნინოსკენ გაიწია, ენას როგორ მიტრიალებო, როცა

ექსპერიმენტი საკუთარ თავზე

კარი რომ დავხურე და დედაჩემის ფეხის ხმაც შეწყდა კიბეებზე,მაშინვე ადგილს მოვწყდი და მისაღებში დივანზე გავიშხლართე,ესეც ასე!გამომივიდა,მარტო სახლში,საკუთარ სახლში...ახლა იწყება ჩემი თავგადასავლები,როგორც იქნა მარტო გადავედი საცხოვრებლად,ჩემი ოჯახისგან