იმედი...

არის მომენტები როცა არავინ გაინტერესებს,იკეტები შენს თავში და ფიქრობ,რატომ გაჩნდი ამ ქვეყანაზე? რატომ გაჩნდი თუ ასეთ ტკივილში უნდა იცხოვრო? ფიქრობ და ვერ აცნობიერებ რა ხდება შენ თავს,იცი რომ არ გაქვს უფლება შენ თავს,იცი რომ არ გაქვს უფლება შენ თავს

"გპირდები" - (16) (პირველი ნაწილის დასასრული)

სანდროც წავიდა. პირველი ორი დღე სუ მირეკავდა, ის მაღვიძებდა და ის "მაძინებდა". ხუთშაბათს აღარ დაურეკავს დილას, რაც ძალიან გამიკვირდა. იმ დღეს საერთოდ არ დაურეკავს რამც უკვე ნერვებზე ამწეწა. ერთი-ორჯერ მივწერე მაგრამ პასუხი არ გაუცია. ეხლა ხო საერთოდ

უსახელო გრძნობა (4)

დილას თვალი გაახილა და კარგად მოათვალიერა იქურობა. აშკარად ახსოვს,რომ გუშინ ჰამაკში იწვა. ვინმემ შემოიყვანა? იქნებ მერე თვითონ ადგა? უაზრო ფიქრს მორჩა. ადგა მოწესრიგდა იქურობა მოწესრიგა და ბავშვებს შეუერთდა.-დილამშვიდობისა-მისალმა ყველა.-დღეს რას

ზღაპრული რეალობა (7)

დღეები ჩვეულ რეჟიმში მიდიოდა.ყველაფერს ისე აკეთებდა როგორც ევალდებოდა.ჩაათაისგან მსგავსი ქცევები აღარ განმეორებულა.აღარ ცდილობდა გოგონასთვის კოცნას..უბრალოდ სულ იწვევდა ხოლმე.რამდენჯერაც ნახავდა ქვედა ტუჩს კბილებს შორის მოიქცევდა,თვალს ჩაუკრავდა და

she is not one...

საშინელი ქარი ქრის, უცნაური ხმები მესმის მაგრამ სრულებით არ მეშინია, ჰაერში ჩემთვის სრულიად უცხო და სასიამოვნო სურნელი ტრიალებს. წინ ვიხრები ფიტვებს სასიამოვნო ჰაერით ვავსებ და ნაბიჯს ვდგამ მაგრამ ეს ისე მყისიერად ხდება ვერ ვაცნობოერებ სად ვარ! მე,

ზამთრის ზღაპარშიც მხოლოდ შენ ჩანხარ

არ ვიცი როგორი გამოვიდა,მაგრამ ეს ჩანახატი ეხება ყველა შეყვარებულ ადამიანს,რადგან ყველა ასეთი ადამიანის მოვალეობაა არასოდეს დაიდოს ბინა ჩვენს გულში მკაცრმა ზამთარმა,არასოდეს მოხდეს გულის გაასმაგებული ძგერის შეჩერება და არასოდეს არ უნდა დავკარგოთ

2015-დან 2050-ში

2050 წელია?! ღმერთო,არ მჯერა.რამდენი დრო გავიდა მას შემდეგ,რაც პირველად ვიყავი შეყვარებული.წლებიც კი ამრევია ერთმანეთში..ისე მდურედ მივყვები ცხოვრებას,რომ სათვალავის მნიშვნელობაც კი დამავიწყდა.

ერთი კვირაა არ უწვიმია...

არ წვიმს.... უკვე ერთი კვირაა არ უწვიმია.... ყველას სახეზე ღიმილი აკერია, მაგრამ ნახევარზე მეტი ყალბია. სამწუხაროდ, წვიმა მხოლოდ სკოლის დღეებშია და ვერ ვახერხებ ფანჯრის რაფაზე შემომჯდარმა აცრემლებული თვალებით ვუყურო წვიმის წვეთებს და ვერ ვითვლი მათ

მოვიტაცოთ ეგ ბიჭი!(სრულად)

ასჯერ გათელილ ბილიკს ისევ ცრემლებით მივყვები,გონება ცხოვრებას გაურბის და სიყვარულის ტყვეობაში მყოფი მძიმე ბორკილებით მიბობღავს საწყლად...და ამ გზაზე რთულია წინ სვალა როცა მარწუხები მძიმედ გიჭერენ და ერთ ადგილზე მიყინვას ლამობენ,მე კი ჯიუტად მივიწევ

,,ეკლესია არის სამოთხის კარიბჭე,,

აპრილში ისევ დაიწყო თოვა, ღრუბელმა არა, გათოვდნენ ხეები სხვადასხვა ფერად....დღეს აპრილის ცამეტია.მე კი ტყეში მარტოდმარტო დავბოდიალობ....ყვავილების სურნელით გაჟღენთილია ჰაერი და ცხვირში სასიამოვნოდ მიღიტინებს... ტყიდან შორიახლოს ხმაური მომესმა, მეც