ჯარის ქალი (8)

რატი ხარბათ ისუნთქავდა ბელას თმის სურნელს, გაკვირვებულები უყურებდნენ ნატა და სალომე, ვერ გაეგოთ რა ხდებოდა, ბოლოს ბელამ დაიწყო. -ზაფხულობით რაჭაში დავდიოდი ხოლმე, ბავშვობიდან, იქ ერთი ბავშვობის მეგობარი მყავდა, რომელიც ძალიან მიყვარდა, სულ

ერთი ნახვით შეყვარება (1თავი)

-სანდრექს რას შვები ბიჭო -ვახ ნიკუშ რავი ბიჭო ეხლა ჩამოვედი და მეგბარს ველოდების შენ სულ დამივიწყე ხო? ნიკუშ-აუ რავი ბიჭო სამსახური სახლი სამსახური სახლი ცუდად ვარ სანდრო-ჰაჰაჰა რა კაია ეგეთ დღეში რო არ ვარ აა ხო ისე მე სანდრო მქვია 18წლის ვარ

მთვარის შუქზე

ისტორია იმედია დაგაინტერესებთ აზრი მეგობრებსაც ვკითხე რომლებისგანაც მხოლოდ კომპლიმენტები მივიღე ამიტომ გადავწყვიტე ამეტვირთა მტავარი პერსონაჟები ე-მთვარის შუქზე განაბული ვარსკვლავი ხარ(ნიკა) -ბატონო? (ელენე) -ჩემო პატარა გოგონა (ნიკა)-მანიაკი ხარ?

მაინც მოგარჯულებ (4 ნაწილი)

ბექასთვის ეს ადგილი ძალიან ძვირფასი და ამავდროულად, მტკივნეული იყო. -ლამაზია(კატო) - უთხრა სიჩუმის დასარღვევად, თუმცა მამაკაცი ხმას არ იღებდა. თითქოს რაღაცას იხსენებსო, თავში ალაგებსო... რამდენიმეწამიანი დუმილის შემდეგ კი ხმა ამოიღო

ორმაგი ტკივილი - {6}

გადიოდა დღეები, მე კიდე ამ პატარა ოთახში ვიყავი გამოკეტილი, გარეთ არ მიშვებდა. საშინელი სოლმკა მქონდა, ახლა გასვლაზე მეტადაც კი წამალი მინდოდა, ცუდად ვხდებოდი, მაკანკალებდა, დრო და დრო ასე წამომივლიდა ამაკანკალებდა და მერე ისევ მიყუჩდებოდა.

ვერეს მსხვერპლი(თავი4)

ცხოვრბეა მოულოდნელობითაა სავსე...ბედნიერება და უბედურება ჩანაცვლებადია...თითქოს მზე გიღიმის..აიხედავ ზემოთ,უყურებ მოლივლივე ვარსკვლავბს,რომლებიც პატარა,იალქნებიანი გემებივით დაცურავენ ცაზე და ფიქრობ,რომ ცხოვრბეა მშვენიერია მანამ,სანამ ღრუბლები არ

შეთავსებით ძიძა (დასასრული)

გაოგნებისგან და განცდილი შოკისგან ხმის ამოღება არ შემეძლო. იმდენად აბსურდულ, მოულოდნელ და პარადოქსულ სიტუაციაში ვიყავი რომ ადგილიდან დაძვრას ვერ ვახერხები. თავში რამდენიმე ჩაქუჩი მირახუნებდა და გულის რევის შეგრძნებას გზავნიდა მუცელში. უსიამოვნო

ზღაპრული რეალობა (13)

დილიდან რაღაც ძალიან აფორიაქებული იყო...ისე ღელავდა თითქოს ქორწინდებოდეს და პატარძალი იყოს..არადა,უბრალოდ წვეულებაზე მიდის.რამდენიმე დღის წინ მერთმა,რომ დაპატიჟა.როგორც იქნა დადგა ეს დღეც,როცა სახლიდან გავა და ხალხს

უსახელო გრძნობა (9)

უბრალოდ იცინოდნენ და მხიარულობდნენ. მაინც ამდენი დრო გავიდა და ისევ ერთად არიან..დრო ვერ დაგვაშორებსო ამბობდნენ.არ ჩქარობდნენ ქორწილს ჯერ მხოლოდ 18 წლისები იყვნენ ყვეაფერი წინ ქონდათ..მოასწრებდნენ,ახლა რომ დაოჯახებულიყვნენ სწავლას ვეღარ

ერთი დღე პარკში

- გამარჯობა - უმმ.. გამარჯობა?,- ავხედე მე. პარკში ვიჯექი, ხის ძირას, და თავზე ვიღაც უცხო ბიჭი წამომდგომოდა. - ისაა.. აქ ხშირად გხედავ ხოლმე.