ვამპირის ირონია 24

გაგრძელდება.მე ანნა მილერი ვარ და არა ელენა გილბერტი. გოგონამ გაშეშებულ ბიჭს გვერდი აურა და გავიდა.დამიანი გაშტერებული იდგა და ვერ იჯერებდა იმ სიტყვებს რაც ანნას პირმა გაიჟღერა. ერთ მხარეს მისი შვილი იდგა,მეორე მხარეს კი საყვარელი ქალი.ორივე სურდა

ცხოვრება ცეცხლის ალში (3 ნაწილი)

ვეღარაფერი ვეღარ ვთქვი,დამნაშავედ თავი ჩავხარე და თვალზე მომდგარი ცრემლი შეუმჩნევლად მოვიწმინდე.მე,ლიკა და ლევანი ერთად ვიყავით,ლევანის მანქანაში.იმ დღეაც წვიმას აპირებდა.თავი ფანჯარას მივადე და თვალები დავხუჭე.თუ მგზავრობისას არ ვსაუბრობ ყოველთვის

Remember Me ..3

- მიყვარხარ. - შენ ხომ თითქმის არ მინცობ? - მერე რა საერთო აქვს ამას სიყვარულთან? - ბევრი რამ, გიყვარს ეს ნიშნავს მასთან ერთად დაბერება გინდა. - არ ვიცი, მაგრამ ამ ადამიანის გარეშე ცხოვრება რომ შეუძლებელია ეს კი ვიცი.

კარამელები (1)

ჯერ კიდევ ბნელოდა ის კი ისევ უჩუმრად მიაბიჯებდა გრძელ კოლიდორში, ფეხის წვერებზე რომ არავის გაეგო, თავს პატარა შეშინებული ბავშვივით აქეთ-იქით აცეცებდა , სულ იმის მოლოდინში იყო რომ ახლა რომელიღაც სტუდენტი კარს გამოაღებდა და გინებით აიკლებდა "

ჩემი ცისფერთვალება...(თავი 1)

უეცრად ჩვენი ყურადღება გიტარის ხმამ მიიქცია, ყველა აუზთან გავიდა რათქმაუნდა მე და ნიაც . გიტარაზე ძალიან სიმაპტიურიი ბიჭი უკრავდა ,,რომელსაც გაშტერებული უყურებდიი ,,ისეთი ემოციით უკრავდა ,,ნიას არ გამოპარვია ჩემი აღფრთოვანება და ხელი გამკრა რომ

ლურჯი მოგონებები (თავი პირველი)

ზურამ ძმის ნათქვამი დააიგნორა და კომპიუტერში გოგონას ძიებას შეუდგა. ვინაიდან რომ არც სახელი იცოდა სკოლის მიხედვით დაიწყო ძებნა. თორნიკე საწოლზე ჩამოჯდა ვითომ ინტერესით უყურებდა მის ფერშეცვლილ ძმას და ეღიმებოდა კიდეც მისი ძმის სულელურ ქცევებზე.

ბედნიერია გოგონა?! (1)

- არა, როგორმე უნდა გადარჩეს! - ყვიროდა იგი და ცრემლები ახრჩობდა. ეს ყვირილი ისეთი გამიყინავი იყო, არ შეიძლებოდა არ ატირებულიყავი. კაცი, რომელსაც არასდროს უტირია - ტიროდა. მთელს საავადმყოფოს მოეყარა თავი. ყველაზე ცუდად მოქმედებდა ასეთი ყვირილი. კაცი

ცხოვრების გემო (18)

ოთახში უგულავა შევიდა,გოგონებს რომ გადახედა მიხვდა,რომ მერი აშკარად გაბრზებული იყო,ნინჩო თბილად მოიკითხრა და დადიანს ანიშნა წამოდიო,ისიც გაბრაზებული სახით გავიდა ოთახიდან. -რა დაგემართა?-კითხა დათომ -ნეტა რა დამემართა?-ისტერიკული სიცილი

მე,შენ და არავინ სხვა!

მივდიოდი გაყინულ ტროტუარზე და ვფიქრობდი, უცებ ფეხი ამისრიალდა და წავიქეცი, ფეხი ოდნავ მეტკინა მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე, წამოვდექი და გზა გავაგრძელე. ჯავახიშვილის მეორე კურსის სტუდენტი გახლავართ, მე ვფიქრობ რომ განსხვავებული ხასიათი მაქვს, ფიცხი

ქცევის კულტურა

ჩემზე ცუდად მოქმედებს ყოველივე ის რაც ჩვენს გარშემო ხდება. ქცევის კულტურა, აღზრდა, თავაზიანობა, ზრდილობა, პატივისცემა - აი რას ეხება ჩემი ჩანახატი. ესენი ის ადამიანური ღირსებებია, რომელიც ყველას უნდა გააჩნდეს. დღეს კი ეს ყველაფერი გვაკლია. არ ვიცი