როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [10]

ვფიქრობ, სრულიად სამართლიანია ბედნიერება ანას ცხოვრებაში...თავიდან ძალიან უჭირდათ, ერთმანეთის რიდიც კი ქონდათ, დემეტრე ისევ ნებართვით ეფერებოდა თავის პატარას, ალბათ სირცხვილის გრძნობა არ აძლევდა გათამამების უფლებას... მეგობრები ხშირად სტუმრობდნენ

ომგამოვლილები (თავი 14)

წელზევით შიშველი ბოლთას სცემდა, წუთიერად შეჩერდებოდა და შემდეგ ისევ იმავეს იმეორებდა. მე კიდევ კარის ჭუჭრუტანადან ვადევნებდი თვალს. მინდოდა მივსულიყავი დავლაპარაკებოდი, მაგრამ ვერ გავბედე, რადგან თავი დამნაშავედ ვიგრძენი. მსგავსი რამ არ შემიმჩნევია

ისტორი სათაურის გარეშე

გამარჯობა.მე მარიამი ვარ.მეტსახელად მარიოს მეძახიან.მყავს უფროსი ძმა ალექსი,დედა-მანანა და ბევრი ძმაკაცი.დედა საზღვარგარეთ მუშაობს.ვმონაწილეობ მოტო რბოლებში და მინდა გითხრათ,რომ წარმატებული მრბოლელი ვარ.სასწავლებელში(კოლეჯში) დავდივარ.17 წლის

მიყვარხარ

მიყვარხარპირველი კოცნა პირველი ჩახუტება პირველი მოფერება წელზე, წვიმის წვეთებში გიჯივით სიარული და თუნდაც ცეკვა მზეზე, მე სიყვარული შენით გამოვცადე და დღეს ვგიჯდები შენზე, ფოთლების შრიალი ჩიტების ჭიკჭიკი ეს არის სიმგერა ჩვენზე., მინდა რომ ერთდ

ნატალი (5)

-კუდრაჭა ხარ ჩემი კუდრაჭა, პატარა ქალი!შენ მე სიცოცხლე თავიდან მაჩუქე,ჩემი გახდი. სიყვარული შენით ვისწავლე, მანამდე არ ვიცოდი რა გრძნობა იყო,მაგრამ ახლა მხოლიდ სიყვარულით არის ჩემი სხეული გაჟღენტილი პატარავ!სანდრო უფრო მომიახლოვდა, თავი ჩემს კისერში

სადღაც გულის სიღრმეში (5)

დღემ ჩვეულებრივ ჩაიარა. ჯერ დედასთან ავედი ყველაფერი მოვუყევი, ზუსტად ვიცი რომ გაუხარდებოდა ჩემი ასეთი გადაწყვეტლება. შემდეგ პროდუქტების საყიდლად წავედი და სახლში დაბრუმებულზე საჭმლის კეთება დავიწყე. ძალიან გავერთე, და ამდროს ვიღაც შემოვიდა, ვიღაც

სულს მოგცემ

-ნიაკო რამე ხო არ გრჩება დე ? -არა ... - კარებთან მივიდა უკან რომ მობრუნდა ... - უი - გარკრიჭა დედას - სისხლის სამართლის კოდექსის წიგნი მრჩება - უფრო გაიკრიჭა როცა დოინჯ შემორტყმული დედამისი დაინახა თავისი წიგნისთურთ - მიყვარხარ დე შენ რომ არ მყავდე

Art Cafe

მთელი დღის წვიმის შემდეგ,შებინდებისას გადაიღო.ალუბლების ყვავილების ფანტელები დაცურავენ ქუჩის გუბეებში.მოსახვევში თეთრ აბრაზე შინდისფრად გამოყვანილი წარწერა შენიშნა და იქითკენ გაემართა მძიმე ნაბიჯებით.კაფეს მძიმე კარებს მთელი ტანით მიაწვა.მკრთალი

ერთხელ ქუჩაში...!

სტუდენტობისას, ერთხელ, პროსპექტზე, უსინათლო რომ გადამყავდა, რაღაც აზრებმა შუა გზაზე გამყინეს უცებ; წარმოვიდგინე, თუ რა დღეში ჩავარდებოდა, მე რომ მისთვის ხელი გამეშვა, გავშვორებოდი... და ზუსტად ასე მოვიქეცი, იქ მივატოვე, გადმოვედი მეორე მხარეს და

სიმპატიური უფროსი (9,10)

ესემესი რამდენჯერმე გადავიკითხე თუმცა ვერ მივხვდი ვისგან შეიძლება ყოფილიყო..... ცოტახანში იგივე ნომრიდან კვლავ სეტყობინება „მაინც ვერ მიხვდები ვინ ვარ“ ამან სულ გადამრია და გამაგიჟა... ლოგინში სევწექი და დაძინება ვცადე, ყოველი თვალის მოხუჭვაზე