ისევ შენ?! (II თავი)

-გახსოვს, ადრე შემპირდი, რომ ფრთხილად იქნებოდი, პირობა კი აუცილებლად უნდა შეასრულო. -მომიახლოვდა უცნობი, მაგრამ უკვე ნაცნობი, ხელი მაჯაში მომკიდა და თავის ზურგს უკან დამიყენა. ისე დაცულად, ისე მყუდროდ არასდროს მიგრძვნია თავი. -ისევ შენ?!-აღმომხდა

იძულებითი ქორწინება 1 თავი

ლალი დივანზე გაქვავებულივით იჯდა და ერთ წერტილს მისშტერებოდა, მიამ ყავის ჭიქა გაუწოდა დედას მაგრამ ქალს რეაქცია არ ჰქონია ამოტომ მაგიდაზე დადო

უსულო

ვინა ვარ? არ ვიცი, ვერ ვგონებ, შენს თვალებს ვფიცავარ! მომპარე წაიღე, წამართვი სული და აღარავინავარ!

ვიქტორია...

ერთხელ მითხრეს: „ფსიქოლოგი გჭირდება, მაგრამ იმ ფსიქოლოგსაც სჭირდება ვინმე, რომ უმკურნალოსო...“-ადვილი მისახვედრია თუ რატომ მითხრეს...მეღიმება.

იზოლაცია შობისთვის (სრულად)

მანქანის გასაღები გადავატრიალე, ყველაზე არასასურველი ხმის გაგონებაზე, რომელსაც ნამდვილად არ ველოდებოდი იმ წამს, უსიამოვნოდ გამაჟრიალა და სარკეში ჩემი მეგობრების მანქანებს გავხედე. წამის მეასედში რაც მოვიფიქრე, მათთვის სიგნალი იყო. იმედიანად დავაჭირე

Dream...

არ მინდა ძილი, რადგან როცა თვალებს გავახელ ის აქ არ დამხვდება. მე კი მინდა ისევ ვუყურო და ვიძირებოდე მწვანე თვალებში, თუმცა ძალა აღარ მყოფნის. თვალებს ვხუჭავ და მისი სახეც ნელ-ნელა ქრება.

თუ მოხვალ (სრულად)

-მია მზად ხარ? მეკითხება აჩი. შობის ღამეა, ჩვენ კი კულისებში ვდგავართ და ვლოცულობთ, რომ ჩვენიგამოსვლა წარმატებული იყოს, რადგან ეს კონკურსი ჩვენთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, სიცოცხლეზე მეტიც კია.

ობოლი ყვავილი

ობოლი ყვავილი, ფერფლებად გცეული. მინდორში გვირილა, სულ მარტო ეული, ბევრია ირგვლივ და მას სტკივა სხეული , ფოთოლი გასცვივდა:ხმელი და ხვეული.

'უსათაურო'

მოტოციკლი. ავტომობილი. ავარია. შეჯახების მომენტში წამიერად წამოვხტი. ნანახი რეალობას ჰგავდა. თვალის გახელისას ოთახს მოვავლე თვალი, გარემო პალატას მივამსგავსე. მივხვდი საავადმყოფოში ვიყავი. არ მახსოვს როგორ ან რატომ მოვხვდი აქ, მაგრამ ის კი ვიცოდი,

,,რა საჭიეოა გზა თუ, ტაძართან არ მიგვიყვანს "?!

დარდმა ასე იცისო, დარდმა ისე იცოსო, მე არ მჯერა, უსაფუძლო გახუნებულ, ფიცისო. და ვინ იცის ხმაური ,ბოლოს საით მიმიყვანს ? ,,რა საჭიეოა გზა თუ, ტაძართან არ მიგვიყვანს "?!