გრძელი, წითელი ძაფები (რამდენიმე ნაწილი)

"ქვეყანაში პირველობისთვის ბრძოლა იყო გამართული... და ამ არეულობას მრავალი ახალგაზრდული სული ეწირებოდა. მათის ყოველთვის აწუხებდა თავისი სამშობლოს მდგომარეობა, რომელიც წლების განმავლობაში უცვლელი, ბრტყელი, უმოძრაო სახისა ისახებოდა. სულს ურევდა იმ

ამაოება

როცა მზის სხივი სარკმელში, სადღეღამისოდ ჩაქრება, როცა სიცოცხლე სიბნელის და უსულობის ტოლია სიცარიელე მოგიცავს, იმედი სულმთლად გაქრება, ამ წუთისოფლის აზრიც ხომ, ხვდები უკვე, რომ ნოლია

ნეტა..

ოდესმე ვინმეს მოუყვები ჩემზე,როგორც მე მიყვებოდი სხვებზე. ნეტა რას ეტყვი? როგორ დამახასიათებ? ნეტა შეგეძლება ჩემზე საუბარი? ჩვენს ურთიერთობაზე? ნეტა რას იგრძნობ? სინანულის გრძნობა არ გექნება? შეიძლება სულაც არაფერი იგრძნო, ხომ შეიძლება?

ჯანდაბა! ჩემი უფროსი შემიყვარდა. (დასასრული)+18

- ჯანდაბა პატარავ. - იცინის და თავს სავარძლის საზურგეს ადებს. მისი ყელი ისე მადისაღმძვრელად ჩანს,რომ თავს ვერ ვიკავებს და ვკოცნი. თვალს ახელს, დაბინდული მზერით მაკვირდება და სწრაფად მაცხრება ტუჩებზე.

... რომ არ უნდა გიყვარდეს

როგორც კი ვერანდის ზღურბლზე გადავაბიჯე, მსუბუქმა ქარმა, ჩემი გაშლილი თმები სახეზე მომაფინა. მალე მოვიწესრიგე და როდესაც თვალებიდან გამოვიხედე, ჩემს წინ, ახოვანი, სიმპატიური მამაკაცის სილუეტს გადავაწყდი. ვერანდის კიდესთან იჯდა ოდნავ

“მოდი ვითამაშოთ” 5 თავი

რომანი ეხება გოგონას, რომელიც შემთხვევით გახდება სასტიკი თამაშის მონაწილე, მისი სიცოცხლე საფრთხეშია. ამ საფრთხიდან კი უსიმპათიურესი პილოტი იხსნის.

კარები გამიღეთ, აქედან გამიშვით

სიცოცხლეს გავიღებ, როგორც იმ ბავშვივით, რომელმაც ფურცელზე აღბეჭდა სამყარო... კარები გამიღეთ, აქედან გამიშვით, უნდათ, რომ ჩემივე სახლიდან გამყარონ...

მექალთანეს სათამაშო 9 თავი

კარიი გაიღო და ოთახში ელენე და სანდრო შევიდნენ არცეთ სახეზე სიმშვიდის ელფერი არ დაჰრკავდათ,ელენე კარებთან გაჩერდა და მოსალოდნელ ქარიშახლს დაელოდა. -მათე ფეხზე წამოხტა სანდროს პირდაპირ საყელშო წვდა, რაგინდა ახლავე თქვი მოგკლაა თუუ დაველოდ რას მეტყვი.

One snowy day(1)

დათოვლილ ბილიკს მივუყვებოდი და თავში უამრავი ფიქრი მიტრიალებდა. ჯანდაბა... ჯანდაბა ისევ მისი სახე გამახსენდა, მორჩი მასზე ფიქრს, ჩემს თავს ყოველ წუთს ამას ვუმეორებდი, არ გამომდის ჯანდაბა,ფიქრებში გართულმა ვერც კი შევამჩნიე რომ უკვე ბინის წინ ვიდექი.

გრძნობებით მიტოვებული

ვიცლები, ფეხ ქვეშ მეგება ყოველი ჩემი ნანატრი წამი, რომელიც მსურდა და ვერ შევიცანი. მინდოდა, განმეცადა მათი სიუხვეე, მათი სულის ამაოება და სითბო. სითბო სულ წავიდა ჩემგან, სულ დამტოვა ათოშებული და სიცივესთან მებრძოლი გმირივით შევერკინები მიწას ჩემი