შუაღამის სხივები (სრულად)

დედამიწა მზის მწველ, ოქროსფერ ნათებას ეთხოვებოდა და მეწამული ფერის ცრემლებით სტიროდა ზეცა მიმავალ მანათობელ გორგალს. ფესვი გაედგა უკვე მთვარეს ზეცაში და საბრალო სახით დაჰყურებდა ქალაქს. გაქრა თუ არა მზის უკანასკნელი სხივები და ბინდმა დაიდო ბინა

უკანასკნელი ამბორი /სრულად/

„ - უნდა წავიდე... - უკანასკნელად მაინც მაკოცე, ალექს! - უკანასკნელი ამბორი?- ირონიულად ჩაიცინა მან.- ვინ იცის ღამით, როდესაც შენ ჩემს მკლავების ქვეშ გეძინა, რამდენჯერ გამღვიძებია და რამდენჯერ მიკოცნია ჩუმად შენთვის.“

უკანასკნელი კოცნა( 2 თავი)

ზუსტად არ ვიცი რამდენ ხანს მეძინა, მაგრამ საშინელი სიცივის შეგრძნება ძილი გამიკრთო და გამეღვიძა, კარგახანს აზრზე ვერ მოვდიოდი სად ვიყავი

მე და კორონა

ერთი სოფლელი ადამიანი ვიყავი აქამდე, არც კორონა არსებობდა და არც ამდენი სადარდებელი მქონდა, როგორც ახლა. ვცხოვრობდი ერთ პატარა სოფელში დედასთან, მამასთან და ჩემს ძმასთან ერთად, სკოლაში ერთად დავდიოდით მეგობრები და მეზობლები,

მიტოვებული (სრულად)

-ნიკოლოზმა ფეხის ხმაზე შეამჩნია მოსული სტუმარი ისე რომ არც გაუხედავს, თავლების მიხბუნებით ამოიცნო დაა საუბარი დაუწყო. -ჩაიცინა და ლიზას კითხვით მიუბრუნდა, როგრო ფიქრო ეხლა მე რას ვიმსახურებ? -ლიზას კითხვაზე პასუხი არ გაუცია, ცრემლებმა იმატეს და

"ის რაც გტკენს"

...სამყარო,ადგილი რომელიც სავსეა,წყენით,ღალატით,ფუჭი იმედებით და დაპირებებით..რა დარჩა ნამდვილი?იტყვით სიყვარულიო?ამაზე მხოლოდ, ჩემთვის ჩუმად,სხვებისგან მალულად გამეღიმება და თავს ისევ ჩემს ჩანაწერებში ჩავქინდრავ....

მინდვრის ყვავილები (ნაწილი VI)

თვალები საავადმყოფოში გაახილა. ხელოვნური სუნთქვის აპარატი აუტანლად წიკწიკებდა. სახე დაცვარული ჰქონდა. ირგვლივ არავინ იყო. სურდა სახიდან მოეშორებინა ეს აუტანელი ნიღაბი, მაგრამ ხელის აწევაც კი არ შეეძლო. რა მოხდა. აქ როგორ აღმოვჩნდი.

ისევ წვიმს

ისევ წვიმს, ისევ ცრის, ცა ტირის, ქარიც ქრის, გაჰკივის, დამცინის ემიგრანტს, გულს მიკლავს, ცულს მირტყავს, ტვინს წამლავს, ეულს მკლავს, სულს მიწვავს

სიმართლე სიცრუეში (თავი 3)

ჩაი გაცივდა, ოთარი მუქ სავარძელში იჯდა და შუაღამინდელ ზარზე ფიქრობდა. რატომ დარეკა? ამ კითხვას პაასუხი მალევე გასცა -ის მარტოა-ჩაილაპარაკა თავისთვის და ირგვლივ უთავბოლოდ მიმოფანტულ ქაღალდებს დახედა. გახუნებული ხის მაგიდაზე დაგდებულ შავ-თეთრ ფოტოს

დაიკო...

არ ვიცი ჩემი დასვენება როდის იქნება, ამოვა მზე და განმიმარტავს გუშინ რა იყო...