ქართველს

ცა ისევ თეთრად ქათქათებს მიწა კი ისევ შავია, ვაჟკაცურადა სიკვდილი ყველა ქართველის ვალია.

ის ღამე (თავი 14)

იდევ რამოდენიმე დღე გავჩერდით კარგად გავერთეთ , შემდეგ ჩვალაგეთ და თბილისში წამოვედით. ჩამოსვლის შემდეგ ყველა თავის საქმეს დაუბრუნდა ერთმანეთს ხშირად ვხვდებიდით ხოლმე ხან კაფეებში ხან ბარებში

სამი სართულით ზემოთ [სრულად]

-დამცხააა. და ცოტა ჩუმად, მამაჩემს და მარის გააღვიძებ. წადი, დაიძინე. -ჩემზე დიდი როდიდან გახდი, გამახსენეე? -ასაკით პატარა სულაც არ ნიშნავს აზროვნებით პატარას. -როგორ გიყვარს ფილოსოფიურად ლაპარაკი. -გა - მიშ - ვი, - დავუმარცვლე.

გაზაფხული

გაზაფხულს შენი სუნი აქვს ზაფხულს სითბო აქვს შენი შემოდგომა ხარ ასაკით თმებში ჭაღარა გშვენის.ზამთრისთვის არ მემეტები და განშორებაც არ მსურს, იმდენად მომნატრებიხარ გამოვედევნე წარსულს.

დაბადება და გარდაცვალება

ადამიანებმა არ იციან, რა არის სიკვდილი, არ იციან მისი მნიშვნელობა. სიკვდილი არ არის უბრალოდ ტრაგედია ან შვება, ის გაცილებით მეტია…

არ შეგიყვარებ. მეორე ნაწილი 1 თავი

_ჩაგიხედავთ ადამიანის თვალებში? დაგინახავთ რა ხდება, იქ, შიგნით? თვალებით უნდა ჩასწვდე მის სულს! ისინი დაგანახებენ, როგორია ადამიანი! რა უჭირს, რა ულხინს. ბედნიერია, თუ უბედური. ისინი დაგანახებენ კარგსაც და ცუდსაც.სულში ღრმად ჩამალულ

წარსული მომავალში

- ვინ არის მა? - მოისმა ოთხის სიღრმიდან. ეს ხმა უცხო იყო მისთვის. საერთო აღარ ჰქონდა დიდი ხნის წინ მიტოვებულთან. არაფერს ეუბნებოდა და არაფერს ახსენებდა. მიხვდა, ის ნაწილი, რომელიც მოიცილა, მას აღარ ეკუთვნოდა. სამუდამოდ იქ დარჩა, სადაც ადგილი აღარ

კლინიკურად მკვდარი /სრულად/

უბადრუკო არსებავ, მეცოდები. იმდენად მეცოდები, რომ ცინიკურ ჩაცინებას ისტერიული ცრემლთა დენა მოჰყვება და გულისგამაწვრილებელ ხარხარში იზრდება. ვინ ვარ მე, რომ ჩემმა აზრმა წარბი შეგიტოკა? ვინ ხარ შენ, რომ შენმა ნასროლმა სიტყვამ კანზე კაპილარები

ბარიკადები ცხოვრებისგან lll

ხანდახან ჩვენს ცხოვრებაში, რამდენჯერმე ხდება გარდამტეხი წუთები, მოვლენები ან თუნდაც ერთი ადამიანის გამოჩენამ სულ ამოგიტრიალოს შენი ეგო, შეეხოს შენს მორალს და სულის ისეთ ბნელ კუნჭულებამდე მიაღწიოს შენც რომ არასდროს გდომებია ჩახედვა.

გაზაფხულამდე

ქუჩას ოქროსფერი ფოთკების ფოთოლცვენა ამშვენებდა ბეღურა ხეზე იჯდა და ფანჯარას გაჰყურებდა ბიჭი კი ნელა უქცირდა მოფარფატე ფოთლებს