ზოი III.2

ყოველი ფიქრის უნებლიე გაელვებისა და უსასრულო რბოლის შემდეგ შეიგრძნობდა წამთა სინქრონულ სვლას, თითქოს კვლავაც მეთვრამეტე საუკუნის ბობოქარი სულისკვეთებით ასრულებდნენ ეს უკანასკნელნი "მარსელიოზას" და რევოლუციის ცეცხლში ფერფლავდნენ უსუსურ აწმყოს,

მთვარის წითელი სონატა ( ნაწ. I )

- ერთმანეთს შევხვედრილვართ? - შეპარვით ვკითხე და მის ნაკვთებს უფრო კარგად დავაკვირდი. - ნუ გეშინია, შენ საიდუმლოს არ გავთქვამ. გამაგიჟა ამ ბიჭმა, ან რა იცოდა საიდუმლოდ რომ ვინახავდი. ტაომ ერთიანად დამაყარა სხეულზე მოულოდნელობისგან. - ალბათ,

საქორწილო კაბა (14თავი)

ლუკას სიტყვები ჩამესნოდ ყურში გაუჩერებლად, მხოლოდ ეს რამდენიმე სიტყვა, რომელმაც ერთ წამში გამანადგურა, საბოლოოდ მომიღო ბოლო და დაასრულა ჩემთვის სიტყვა ოჯახი, დედა და მამა, კიდევ ვერ ვიჯერებდი, ბოლომდე ვერ ვიაზრებდი ამ ყველაფერს, ვერ ვიჯერებდი რომ

მარტო'სული {6}

ჰქონდა გზა რომელიც კიტას დაუბრუნებდა. ის იმაზე შორს იყო ვიდრე ოდესმე და ანოს ისევ უმისობა აწუხებდა. არავინ იყო ანოს ფიქრების ობიექტი კიტა მენაბდის გარდა , თავადაც არ იცოდა რა სურდა სინამდვილეში,ან რა ხდებოდა მის თავს , მაგრამ ვერ აკონტროლებდა , არც

შეპყრობილი(7)

-სანდრო!-ვეძახდი მაგრამ მიდიოდა, მანქანა ჩაკეტა და ვერ გადავდიოდი. რა ხდებოდა არ ვიცოდი. ჯანდაბა... დაახლოები 20 წუთის შემდეგ გამოჩნდა სანდრო და მანქანაში ჩაჯდა. ღმერთო ჩემა ტუჩი გამსკდარი ქონდა ხელებიდან სისხლი მოდიოდა თვალი ჩალურჯებული იყო.

შეხვედრა. (თავი 7)

- ამ ყველაფრის შემდეგ შენ ძალიან ძლიერი ხარ.დამოუკიდებლად მიაღწიე ყველაფერს და რაც მთავარია ადამიანობა არ დაგიკარგავს. -გავუღიმე და ლოყაზე ხელი ჩამოვუსვი. ტანზე ბუსუსებმა დააყარა და გამეღიმა. უკან უნდა დამებრინებინა ხელი, რომ დამიჭირა და მთელი ძალით

შენელებული გულისცემა (თავი 5)

-აა, ვიღაც ექიმი არა? საცოლედ რომ გამოაცხადა, კარგი ძალიან, სიყვარულის გამო თლად გადმომილოცავენ ყველაფერს_ამაზრზენი სიცილით გადაიხარხარა და საჭირო ნომერი აკრიბა -ორ საათს გაძლევთ ქალბატონი ექიმი აქ რომ მომითრიოთ.

მთაწმინდის მთვარე {2}

იმდენი საქმე ჰქონდა ფიქრისთვის ვეღარ იცლიდა, მხოლოდ სახლში მისული შეეჩეხებოდა ევას ნახატს, ჩაიღიმებდა და დაღლილი პირდაპირ აბაზანაში ინაცვლებდა, იქიდან კი რბილ საწოლში.

ყოველთვის შენ...(თავი3)

საერთოდ არ მახსოვს ხოლმე რომ ბიჭებიც არიან ჩვენს ოთახში ამიტო პერანგით დავტანტალობ იქით აქეთ სანამ კარიდორის გასვლისას ცოტნემ ხალათი არ მომაცვა და ბრაზიან ხმით მითხრა სასწრაფოდ ჩაიცვიო თითქოს და ვინმე ვიყო მისი არადა მესიამოვნა მაგრამ თავს რატო

მაგ მონცაინზე...

აღარ ხარ არსად.. აღარ გეძახი.. დამაგვიანდა საშველად მოსვლა, სახსოვრად შთენილ ეულ შეძახილს, მაგ მონცაინზე ვუპირებ მოცდას..