რაზმე

ისევ ის ბინა. სინათლე ჩაუქვრიათ. სძინავთ. ნეტავ ჩემნაირი კრიტიკულები იყვნენ. იგრძნონ მისი უაზრობა და წვრილმანობა დაინახონ თავიანთი ყოფის ამაზრზენი, კბილებდაკრეჭილი ორჭოფულობა, უიმედო კაეშანი და სიმწარე.

არასოდეს დავნებდები

ჩვენი მშობლები უკვე წავიდნენ... როგორც ჯონათანმა მითხრა ანას გვერდით ოთახი რომ იყო იქ დავწექი. ცოტა ხანი მეძინა მაგრამ შემდეგ გადავწყვიტე წყალი გადამევლო. როდესაც აბაზანაში შევედი იქ ანას უკვე ნაბანავეები იყო და პირსახოცი ჰქონდა ტანზე

დასასრულის დასაწყისი - 1

გადაკიდების" დასაწყისი. მე ნარკომანი ვარ. ვიყავი ვარ და ვიქნები. სიყვარულის ნარკოტიკი გაგიგიათ? ღიმილის ნარკოტიკი გაგიგიათ? გასინჯეთ. აუცილებლად გასინჯეთ და მიეცით უფლება ჩაგითრიოთ

ალუბლები 1თავი

- კარგი, გრეკო, ჩემი სახელი უკვე გცოდნია. ასე, რომ სასიამოვნოა შენი გაცნობა. - ცივად გავუღიმე და შემოვბრუნდი. - არასდროს უთხრა ახალგაცნობილ ადამიანს, რომ სასიამოვნოა მისი გაცნობა, ლოლა, მანამდე სანამ, ერთ სასიამოვნო მოგონებას არ დაგიტოვებს გულში. -

გაშავდა მთვარე 1 თავი

15 წელი ვიცხოვრე ამ ადგილებში,აქ გადავდგი პირველი არა მყარი ნაბიჯი,აქ ავიდგი ენა და აქ ვთქვი პირველი სიტყვა ,,დედა''.არაფერი არ შეცვლილა.მანქანის კარი რომ გავაღე და ფეხი მიწაზე დავდგი,ჯერ ზეცას ავხედე და ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და უცნაური შეგრძნება

სხვანაირი (3)

ადრიანად გაიღვიძა და საწოლიდანაც მალევე წამოდგა, ფანჯრიდან როცა გაიხედა, დაინახა, რომ გუშინდელისგან განსხვავებით დღეს საკმაოდ მოღრუბლული და ცივი ამინდი იყო, ნივთები წინა საღამოს ჩაელაგებინა და ყველაფერი მზად ჰქონდა, ამიტომაც გასასვლელად მზადებას

მოახლოება (VI)

ნიკა, თანხმობის გარეშე გავიდა გარეთ, დირექტორთან კი რა მოხდა არაფერი ვიცი. -რა ხდება?-იკითხ ერთ-ერთმა ჩემმა კლასელმა. არავის არაფერი გვითქვამს, ყველა გავჩუმდით და გაკვეთილი განვაგრძეთ. თანდათანობით ირკვეოდა, რომ თურმე ირაკლი მოკლეს, გამოძიებამ კი

მუდამ ერთად 3

კოტეკში რომ შევედით ძალიან მყუდრო იყო ხის და თან ტყეში,საწოლები ორსართულიანი ხის იყო ყველამ აირჩია ვინ სად დაწვებოდა ყველასთან ძალიან დავმეგობრდი საწოლის გვერდით ტანსაცმლისთვის განკუთვნილი პატარა კარადები იყო ყველაფერი შევალაგე მოვაწესრიგე დავალაგე

მე შენთან უნდა ვყოფილიყავი

ცხოვრება ყოველთვის უსამართლო არ არის,მაგრამ იმდენად მტკივნეულ უსამართლობას გაგრძნობინებს ,უბრალოდ რთულია დავიწყება. 13წლის ასაკში იმაზე ფიქრი,რომ მყოლოდა ვინმე შეუძლებელი იყო ჩემთვის. მთელი ბავშვობა სპორტზე მქონდა ყურადღება,ტანვარჯიში ერთადერთი რამ

მარიონეტი (მეექვსე თავი)

შემდეგ? თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ ავბედით ღამეს ცოცხლად გადარჩენა. თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ გარდაცვლილ 21 ადამიანს შორის მათი და მათი ახლობლების სახელებსა და გვარებს რომ ვერ ხედავდნენ, მაგრამ სამწუხაროდ ვერც სიხარულს გრძნობდნენ და ვერც