.:4Love.Ge:.

_თუშეთში მივდივარ... კარგად იქნებით? თუ დავრჩე
_წადი ,რატომ უნდა დარჩე
_რა აახალი
_არაფერი . არავინ საუბრობს გიორგის ვალებზე და გაკოტრებაზე. მოაგვარა სავარაუდოდ
_რაღაც ამბავშია გახვეული,ვიცი
_შენ არ იდარდო ... საკუთარ თავზე იზრუნე და იყავი ბედნიერი. დანარჩენს მე მივხედავ

-ოთახში ხარ?
-ჰო აქ ვარ..
ფეხზე წამოვარდნილი დახვდა მეგობარს და სულ არ უფიქრია სულ შიშველი რო გახლდათ,უცებ ხალათს დაავლო ხელი და ჩაცმა ჩაცმაში მეგობარიც შემოვიდა.
-მოიცაა, შენ რა ვინმე გყავდა??

ბარის ზედაპირზე დგას ცარიელი ვისკის ჭიქა და მის გვერდით — კიდევ ერთი წითელი ვარდი.
ბაბუაჩემის ვისკისგან ერთი წვეთია დარჩენილი მხოლოდ.
ეს ჭიქა აქ არ იდგა.
არც მე და არც დაია ბოლო საათია არ ჩამოვსულვართ ქვემოთ — ორივე ჩაფლულები

ერთმანეთით გაბრუებულებს არ დაუნახავთ მატილდას კამერის ობიექტი რომ მიჰყვებოდა მათ ნაბიჯებს. იქნებ შენგელია იყო პროფესიონალი ფოტოგრაფი და მის მუზად გახდომა იყო უკვე რაღაც დიდის დასაწყისი.
_ არ დაიჯერო რომ სიზმარი იყო...
თავზე აკოცა და წავიდა.

-რატომ არ შეგიძლია რომ ის ღამე უბრალოდ დაივიწყო?!-სლუკუნით ჰკითხა გაღიზიანებულმა გოგონამ და ცრემლიანი თვალები სახეში მიანათა
-იმიტომ, რომ არ მინდა!- დაუფიქრებლად უთხრა თორნიკემ და მათშოროს არსებული მანძილი წამებში დაფარა

ანდრეას არ სურდა ძმასთან სახლზე და მასთან დაკავშირებულ ადამიანებზე საუბარი, მაგრამ გულის სიღრმეში გრძნობდა რომ დუმილი შეიძლება ყველაზე დიდი შეცდომა ყოფილიყო. ტელეფონს კიდევ ერთხელ დახედა. შეიძლება არც არაფერი, მისი პარანოიის ნაწილი ყოფილიყო, მაგრამ თუ ასე მოხდებოდა?!

— დაიცა, რა თქვი? ვიღაც შენს სახლში შემოვიდა? — ჭყავის დაია.
— ჰო, — ვუპასუხე. — და წასვლის წინ წითელი ვარდი დამიტოვა სამზარეულოში, ბარის თავზე.
სიჩუმე. არ მეგონა, თუ დადგებოდა დღე, როცა დაია პარსონსს ენა ჩაუვარდებოდა.

_საშინელებაა, მაგრამ დამოკიდებულებასაც იწვევს. ეს საკუთარი თავის წინააღმდეგ ჭადრაკის თამაშს ჰგავს – წინასწარ იცი ყველა ნაბიჯი, რომელსაც გადადგამენ, მაგრამ ვერ წყვეტ, რადგან გინდა ნახო, ვინ მოიგებს. თუმცა ჩვენ გამარჯვებას კი არ ვცდილობდით, არამედ იმის დამტკიცებას, რომ წაგებას ვიმსახურებდით.

ლუარის ველი, საფრანგეთი.
1565 წლის ნოემბერი
ჩონსი ფერმერის გოგოსთან ერთად იდგა ლუარის ბალახოვან სანაპიროზე, როდესაც ქარიშხალი ამოვარდა და რადგანაც
ტაიჭი მდელოზე სასეირნოდ გაეშვა, ახლა იძულებული იყო, სასახლეში ფეხით დაბრუნებულიყო.

ღმერთო, შენ უშველე იმ უბედურს._ შევევედრე ცას და უკან გავეკიდე. კარვებს რომ ჩაუქრლა, ვიფიქრე გადავრჩით წითურების ჰოლოკოსტს, მაგრამ წამში შემეცვლა აზრი. ანამ პიკაპის კარი გამოგლიჯა. დაუფიქრებლად ჩახტა შიგნით და მანქანა დაქოქა.

თოვლივით თეთრ კედლებზე სიმეტრიულად ეკიდა მათი სურათები. ერთი შეხედვით თითქოს ექვსი სრულებით განსხვავებული სამყარო ჰქონდათ შექმნილი, მაგრამ თუ დაუკვირდებოდა ადამიანი, დაინახავდა, რომ ეს უცნაური ნახატები ერთმანეთში მეორდებოდა.

დღეს სანადიროდ მივდივართ!_ მიპასუხა მან ეშმაკურად. და მეც უნებურად ტყისკენ გამექცა თვალი. ნუთუ დღეს ტყეში შევიდოდით?! იმ იდუმალ გასუდრულ ტყეში? გამაკანკალა უცნაურად. ვამპირს გავხედე უჩუმრად. მორზე იჯდა და სულ ოდნავ იღიმებოდა, ისე თითქოს მისთვის სულერთი იყო მდუმარე ტყეც და ტყის მთელი ორკესტრიც. ფაქტი იყო, იქ შესვლაზე ის უარს არ იტყოდა. და ჩვენ რომ სულ ფეხი არ შეგვედგა იქ, ის მაინც გაისეირნებდა.

თორემ შეიძლება, ორმოცდაათზე მეტი მოწმის თვალწინ — პირდაპირ აქედან არ წავიყვანე.
არაუშავს.
ახლა ვეღარ დააღწევს თავს ჩემგან. პატარა თაგვი ვიპოვე.
და ახლა, სანამ მახეში არ გავაბავ — არ გავჩერდები.

თვალდაქაჩული ჩავცქეროდი მქუხარე მდინარეს და ვერაფრით ვახერხებდი კივილს. სამყარო თავბრუსდამხვევი სისწრაფით ტრიალებდა და მეც უცნაურ სიმსუბუქეს ვგრძნობდი. როგორ გამუქდა და გაბლანტდა სიმწვანე არ გამიგია და მერე უეცრად ჩამოწვა მხსნელი, მშვიდი სიბნელე....

კოლოფი ფრთხილად დადო რუმიმ და მუხლებზე წამოიწია. კიდევ ერთხელ სურდა ენახა, უნდა კიდევ ერთხელ დარწმუნებულიყო, რომ არაფერი მოელანდა. ნელა_ ნელა დახარა თავი და სცადა მისთვის თვალებში ჩაეხედა.