.:4Love.Ge:.

_სიმშვიდის სუნი გაქვს _ თვალები დახუჭული ჰქონდა,ძილის ნისლი მოვიდა ჩუმად რომ უთხრა და სძლია კიდეც დაღლილობამ.
_შეგიყვარდით ქალბატონო სოფიო
_შე'მიყვარდი

წამყვანი გამოვიდა სცენაზე, ოვაციებით მიეგებნენ, მან ოპონენტები გამოაცხადა, მხურვალე ოვაციები უფრო და უფრო მატულობდა, მეც ვიძაბებოდი, სალომეს გავხედე, თვალს არ აშორებდა გიორგის, რომელიც დარბაზში იყურებოდა, და სასურველი პიროვნება, რომ იპოვა თითქოს შვებით ამოისუნთქა, გაიღიმა.

ლევანის დაკრძალვის შემდეგ მაკა სამი დღე სახლიდან არ გადიოდა. არც ფანჯარას გახედავდა, არც კარის ხმა აინტერესებდა. მხოლოდ ოთახში იჯდა, ხელები კი მუხლებზე შემოეხვია. სახლში სიჩუმე იყო. არავის გაუბედავს მისი შეწუხება. მხოლოდ ანა იჯდა ბუხართან, შეშის ნამწვავს რკინის ჯოხით ჩხრეკდა. გუშინ მამის საფლავზე ავიდა, გაახსენდა ყველაფერი. იტირა, თანაც ისე იტირა რომ გული ლამის ამოუვარდა. ეხვეწებოდა თან წაეყვანა, მაგრამ მამას ხმა არ გაუცია. სახლში დაბრუნდა საღამოხანს, მაკას ისევ არ ელაპარაკებოდა. ბრაზობდა ყველაზე, ნინიაზე, სოფოზე, მეზობლებზე, განსაკუთრებით კი ნიკა დანელიაზე, რომელიც კვირაზე მეტია არ გამოჩენილა. არც დაკრძალვაზე მოსულა და ანამ დაიფიცა კიდეც რომ სადაც ნახავდა იქვე მოკლავდა.

რეპეტიცია გვაქვს. რამდენიმე დღეში გალა კონცერტზე ვცეკვავთ. ყველა დღე მნიშვნელოვანია. ყველა წუთი. ყველაფერს მნიშვნელობა აქვს. ვარჯიშს, კვებას, ძილს...
შეცდომის უფლება არ გვაქვს...

მთელი ჯგუფი ადგილზეა მხოლოდ ის იგვიანებს. დაძაბული ველოდები, როდის გაიღება კარი და შემოვა.

მის გარეშე მთელი ეს აურზაური არაფრისმთქმელი ქაოსია

„სახლში დამხვდი!“.მოკლე ტექსტურმა შეტყობინებამ გულ-მუცელი ერთიანად აუწვა.თვეების განმავლობაში არანაირი კონტაქტი არ ჰქონია და არც ცდილობდა,ინიციატივა გამოეჩინა.არ ელოდა მისგან ამ ნაბიჯს.
სამსახურიდან საშინლად დაღლილი მივიდა სახლში და თავს უფლება არ მისცა,გრძნობებს აჰყოლოდა.იცოდა,დააგვიანებდა,დალოდება არც უფიქრია.მშვიდად მიიღო შხაპი და დაწვა.ძილბურანში იყო,ცხელი,შიშველი სხეული რომ იგრძნო.გააჟრიალა,ნაცნობი სურნელი რომ შეიგრძნო.მშვიდად შეუცურა თითები რბილ თმაში.ესმოდა მის მუცელზე მოკალათებული,ღრმად და მძიმედ როგორ სუნთქავდა
-რისთვის მოხვედი?!

-გამიმეორე.
მარიტა მის უკან , აივნის კარში არეკლილ საკუთარ თავს უყურებს და ისე ეუბნება.
-აღარ მიყვარხარ.
-არა! შემომხედე- მარიტა მისკენ არ იხედება- ბლუმ შემომხედე.

ტელეფონი მაგიდაზე დადო. ხმა აღარ ესმოდა, მაგრამ სიტყვები მაინც ჩაესმოდა - „სახლში ვართ“. ეს სიტყვები, ნელა და მტკივნეულად ხვდებოდა გულში. ფანჯრიდან ღამე მოჩანდა - ბნელ, უძრავ ჰაერში საავადმყოფოს შუქები ირეკლებოდა, ისევე როგორც მისი ფიქრები. ნელა მოსჭიდა ხელი უჯრას და ჯიბიდან გასაღები ამოიღო. გაჩერდა, თითქოს შიგნიდან რაღაც აფრთხილებდა - არ გააღო. მაინც ჩასვა გასაღები საკეტში და გახსნა. უჯრა გახსნა, სადაც შავი, პატარა ყუთი იდო. დავითმა ყუთი ამოიღო, გახსნა და თითებით შეეხო ცივ ოქროს ბეჭედს. ნელი მზერით უყურებდა ბეჭედს, რომელმაც მისი ცხოვრება შეცვალა.

მთელმა სოფელმა იცოდა რომ მალხაზ ხერგიანის ძმა მოკლეს. ამბავი მთებში სწრაფად ვრცელდება, თითქოს ქარმა თვითონ მოიტანა და ახლა ყველა ელოდა, რას იტყოდა მალხაზი, რომლის სიტყვა აქ ყოველთვის ბოლო იყო. მის სიტყვას მსაჯულივით უსმენდნენ. სახლიდან გამოსული გლოვის ხმა მთებში ვრცელდებოდა, ხანდახან ქალების კვნესას კაცების ჩუმი ჩახველება ერთვებოდა, ხმაური ქარში იფანტებოდა. ეზოს კუთხეში, დიდი ხის ქვეშ, მალხაზი იდგა. თვალები ჩასისხლიანებული, შუბლი დაძაბული, ხმა არ ამოუღია. ხალხი უყურებდა და იცოდნენ რომ რაღაც უნდა ეთქვა და მისი ნათქვამი განსაზღვრავდა, რა მოხდებოდა შემდეგ.
- ეს საქმე ასე არ დარჩება,- ბოლოს ჩუმად თქვა ვიღაცამ. სიტყვა თითქოს ჰაერში გაიფანტა და მთელმა ეზომ გაიგო. მალხაზი ჯერ კიდევ დუმდა, მაგრამ მისი მზერა უკვე ყველაფერს ამბობდა - სვანეთში ასეთ სიჩუმეს მხოლოდ ერთი დასასრული ჰქონდა.

დათა... ლიკა...კახა.. მსხვრევა.. Რა ხდება? Რას ნიშნავს ეს...
სანდრო...
გასვლა მინდოდა. გამბედაობა არ მეყო. არ შემეძლო მენახა . ახლა არა.. ასეთი რამის შემსწრე, არა..
კარების ჯახუნი, ტირილი... წავიდა...
ერთ ადგილს მივშტერებოდი, სანამ ტელეფონის ზარმა არ გამომაფხიზლა. სანი...
Ხელის კანკალით გავაგონე.
- გისმენ..- სიმშვიდის შენარჩუნება ვცადე.
- სად ხარ?- მტკიცედ კითხულობს.
- ოთახში...- უფრო დამიდაბლდა ხმა.
- .. მოვალ...

რეალობა იმაზე მძიმე აღმოჩნდა,ვიდრე ფიქრობდნენ. თვალებში წნევა აწვებოდა, სუნთქვაც გაუძნელდა. იცოდა მამიდა "უმიზეზოდ" არ წასულა ამიერიდან,თუმცა სიმართლის გააზრება უდიდეს ტკივის ანიჭებდა. კონცენტრირების დაქვეითება და დევიანის "გაქრობაც" ექვივალენტური იყო. ეს ყოველივეც უღვივებდა ეჭვებს, ამიტომ მიმართა ერენდერების უდიდეს ბიბლიოთეკას.ყველა შესაძლო ფაქტს, ნაშრომსა თუ სტატიას ეძებდა კართელიონში მომხდარს. ძველი წინასწარმეტყველებაც კი წაიკითხა სიტყვა-სიტყვით. მთელი ღამე ბიბლიოთეკაში დაჰყო. თითოეულ საჭირო წიგნში ეძებდა პასუხებს.
* ყველაფერია, თუმცა პასუხს ვერაფერი მაძლევს*

მაშინ,როდესაც არ ველოდი განთიადის ამობრწყინებას სულში ქარიშხალივით შემოიჭრა კაცი,სახელად უტა დადვანი და ჩემი,ევა ლაშხის გული შუაზე გააპო.კაცი,რომელსაც არ სჯერა სიყვარულის,მაგრამ აქვს ის ხედვა,რომელიც მე წლებია არ მქონია,კაცი,რომელიც სილამაზეს უბრალოებაში ხედავს და კაცი,რომელიც მარტოსულია ამ ადამიანებით სავსე,უკიდეგანო დედამიწაზე...

-რა აქვს ისეთი, რომ ვერ ივიწყებ, ვერ კლავ შენში იმ ქალს, რატომ მტანჯავ მის გამო?-ცრემლები ჩასდგომოდა თვალებში.
-ჩშშ-შუბლი შუბლზე მიადო, თვალები მიელულა კაცს, საოცრად მოუნდა ახლა ამ ბაგეების კვლავ დაგემოვნება ასე მიმზიდველად, რომ გამოიყურებოდნენ.

შებინდდებოდა თუ არა მწვერვალ თეთნულდიდან ცეცხლის სახით კოშკში მფარველი ანგელოზი შემოდიოდა, კოშკში მყოფნი ლოცვას იწყებდნენ. ანგელოზი კოშკში მცხოვრებს მანამ მფარველობდა, სანამ ამ კოშკიდან სხვა გვარის კაცი არ მოკლეს.

_ვიცეკვოთ ? _ პასუხზე ფიქრობდა დუდასთვის რომ უნდა მიეწერა,მაგრამ გაგზავნა ვერ მოახერხა . ალასანიას გაჰყვა მოცეკვავე წყვილებს შორის და სიმღერასაც თითქოს მათთვის მღეროდა

- Ჩვენს სიმშვიდეს და ბედნიერებას გაუმარეჯოს.- დაამატა გვანცამ.
- Რა გაცინებს ლიკ, რა ვთქვი ასეთი.- ლიკას სიცილით გაკვირვებულმა გვანცამ კითხა.
- Რაღაც გამახსენდა შეიძლება ვთქვა ?

ფეხზე წამოდგა, მისი მზერა სანდროზე გაჩერდა. Ჭიქა ღვინით შეივსო ხმა ჩაისწორა და განაგრძო.

- ალექს გახსოვს, ადრე თქვი, რომ თუ იპოვიდი სწორ ადამიანს, სხვას მნიშვნელობა აღარ ექნებოდა?

Ყველა მას მივაჩერდით, ხმაური შეჩერდა. Სანდრო მხრებში გაიშალა, თითქოს რაღაცის მოცილება სურდა. გაღიზიანება ეტყობოდა თალებში. Ბრაზი, და კიდევ რაღაც, რაც ვერ მივხვდი, ვერ ამოვიკითხე.

- Მერე?- ირონია აღებეჭდა სახეზე.