.:4Love.Ge:.

ფანტომები ასე ადვილად არ ჩნდებიან ადელინ. დარწმუნებული ხარ,რომ "გამოღვიძების ნიშნები" აქამდე არ გქონია?
-რა გაყვირებს დაჯექი,ბებია გაიგებს ჩუუუ.. ისედაც აისიას გარდაცვალების შემდეგ, ჩაკეტილია,არ მინდა ჩემს გამო ინერვიულოს. ანერვიულებულმა კარი მიხურა და დაქალს გვერდით მიუჯდა.

ადამიანები მოგონებებით აგრძელებენ ცხოვრებას, საყვარელ ადამიანებს მათ გონებაში წარმოიდგენენ და საკუთარ თავებს იმედს აძლევენ, რომ ისევ დაბრუნდებიან. ნეტავ მართლაც შეეძლოთ დაბრუნება, მაგრამ უნდა გვახსოვდეს, რომ ყოველთვის ჩვენ გვერდით არიან, როგორც მფარველი ანგელოზები.

დღეს ჩემი დაბადების დღეა, ვიფიქრე ჩემს შეყვარებულს ამოვიყვან სახლში და ნათესავებს გავაცნობ და ამ დროს დაიჭირეს და სმაში ცდიან... როგორ მრცხვენია მისი რომ ასეთ სიტუაციაში ვამოყოფებ.

,,ღამე გრძელია.

სიჩუმე სიტყვებზე უფრო ხმაურიანია.

ხანდახან წარსული იმაზე უფრო ახლოა, ვიდრე გვგონია. "

ისტორია სადაც ლეგენდები-სინამდვილეა, ბებიების მონათხრობი ისტორიები კი -სინამდვილე.ადელინი და დევიანი ერთმანეთს ნისლსი შეხვდნენ-ვნება ,საიდუმლოება და დაუჯერებელი კავშირი ერთიანდება კალორისის ქუჩებში. ეს ყველაფერი კი მხოლოდ დასაწყისია.

ადამიანებს ყოველთვის იმაზე მეტი სჭირდებათ ვიდრე აქვთ.
მეტი ემოცია
მეტი გრძნობა
მეტი ვნება
მეტი ცეცხლი
მეტი სიყვარული…

როცა რუ დავითანხმე ჩემთან, მთაში ახალ შეძენილ საოჯახო სასტუმროში, ჩამოსულიყო. თითქოს მხრებიდან უზარმაზარი ტვირთი მომშორდა. და არც მინანია. ის ბოლო ზაფხული ყველას გონებაში დარჩა, როგორც ყველაზე არანორმალური, ყველაზე გიჟური და ყველაზე სევდიანი რამ.

_ეგ მეტყველებს იმაზე თუ რა კატეგორია ხალხს მოსწონხარ ... ბაგა_ბაღი. კიდევ კარგადაა გოგა
_ანუ რას ამბობ რომ ისეთი შვილი ვარ ცუდად უნდა იყოს? _იმედია ჩვენც კონფლიქტის ამ დონემდე არ მივალთ

რა ხდება? რის პოვნას ცდილობ?
- „სიამის ტყუპის“ — მაინტერესებს, მეორე თავს სად მალავ.
- ჩემს „აგდებას“ სჯობს, ხელები ძლიერად მომკიდო. არ გადავარდე! - სკუტერს ვძრავ და მივქრივარ.
- იაჰუუუუუუ! რა მაგარია! - ანეტა ბოლო ხმაზე ყიჟინებს

თვალებ დაწითლებული, ნამტირალევი იჯდა ოთახის კუთხეში. ჰაერი მძიმე იყო, თითქოს წარსულის მოგონებებით გაჯერებული, რომლებიც შიგნიდან ჭამდა. მთელი სამი წლის განვლილ მომენტებზე ფიქრობდა – იმედგაცრუება, ტკივილი და გაურკვევლობა ერთმანეთში იხლართებოდა.

"აღარც საკურას მეწამული ფურცლები და აღარც წარსულის მელოდია".

დრო, დროს ისე სწრაფად უსწრებს რომ თვალის დახამხამებასაცი კი ვერ ვასწრებ. ამასობაში მე და ლუკა, ასე ხუმრობ, ხუმრობით შეყვარებულები გავხდით.

"თავის ტკივილი შეიძლება მთელი დღე გაგრძელდეს. გამაყუჩებელი აუცილებლად დალიე და წვნიანი ჭამე .
შეხვედრამდე ჩემო ექიმო ,სოფია "

არხეინად შეაბიჯა სამინისტროს შენობაში. იშვიათად სტუმრობდა ყველაზე საძულველ ადგილს, მაგრამ მაინც ცნობდნენ სახეზე თანამშრომლები. დიდად არავის უყვარდა მისი იქ ხილვა, მით უმეტეს მაშინ, როცა თავისი უშველებელი ძაღლიც მოჰყავდა. ხშირად ისმოდა მისი წყალობით მინისტრის კაბინეტიდან გამომავალი ხმამაღალი საუბარი. თან ეს უდარდელი გამომეტყველება არ შორდებოდა სახიდან.

პროფესიად დოკუმენტალისტიკა რომ ავირჩიე, არავის გავუფრთხილებივარ, შენი „დოკუმენტალისტობა“ ქორწილების, ნიშნობების, ნათლობებისა და დაბადების დღეების გადაღებით შემოიფარგლებაო. სწორად გამიგეთ, სხვისი ბედნიერების თანამონაწილეობა და აღბეჭდვა, მართლაც, მშვენიერია, მაგრამ მაინც სულ სხვაგვარად წარმომედგინა ჩემი კარიერული განვითარება...