.:4Love.Ge:.

ვიჯექი ძველი ფარეხის იმ კუთხეში, სადაც ფასადის გალამაზების საჭიროებაც კი არ იდგა. ვუყურებდი იმ პატარა ლურსმნით ამოკაწრულ გაუმხელელ საიდუმლოს და ვტიროდი.

ჩაფიქრებული ვზივარ ფანჯარასთან და გოგოების მხიარული ხმები სადღაც შორიდან მესმის.
„ არა, რისთვის ჩამოვედი აქ? რომ პაგანინის ნაცვლად ვიღაც ქართველი მაჩო შემრჩენოდა ხელში? თანაც რა შემრჩენოდა? მე რა შუაში ვარ?!“ თვალმოჭუტული ვიყურები სასტუმროს ვერანდისკენ, სადაც მყუდრო მოფარებულ მაგიდასთან ლილა და ის პატენტი პაგანინი ერთმანეთს რასაც ქვია თვალებით ჭამენ და აშკარაა, რომ რაღაც იმნაირულ გეგმებს აწყობენ,

სასახლემ მისი სიმშვიდე დაიბრუნა,წვეულების ხმაური უკვე მხოლოდ კედლებში ჩარჩენილ ოდნავ რბილ ექოს ჰგავდა, ადამიანი კი თითქოს ამ სიმშვიდით ტკბებოდა..თუთა თავისთვის გამოყოფილ დიდ, თბილ ოთახში რჩებოდა — კედლები ნაცნობი იყო, ბავშვობის სურნელი ტრიალებდა.
ორთქლი ფანჯრებზე ედებოდა, და გარეთ სავსე მთვარე ეკიდა ცაზე.მაგრამ თუთას ვერ ეძინებოდა.

Მათი სილუეტები ნელა მოაბიჯებდნენ სახლის ბილიკზე. ოჯახის უფროსები წინ გაიჭრნენ შესაგებებლად. მე და სანდრო კიბეებთან ვიდექით. თაია ისევ ისეთი იყო, მხიარული და ცნობისმოყვარე თვალებით, ლამაზი თეთრი ატლალსის კაბა, ნაზად ეხებოდა მის სხეულს, მხრებს კი ამავე ფერის პიჯაკი უთბობდა. მის გვერდით ლამაზი, სიმპათიური, გამჭრიახი მზერის ყმაწვილი მოყვებოდა, ხელჩაკიდებულს. მშობლებთან შეხვედრა თბილი და სიყვარულით სავსე იყო.

თაიამაც შეამჩნია ჩემი მზერა, მისკენ წასულმა, მომავალ სიძეს მივესალმე და თაიას გადავეხვიე.

- გილოცავ,- ჩუმად ვუთხარი,- ბედნიერები იყავით.
- მადლობა.- გამიღიმა მანაც.

დილას ენერგია გამოცლილმა ყველაზე ადრე გავიღვიძე, აივანზე დავჯექი და სიგარეტს ვეწეოდი, ტუჩებს თითებით ვეხებოდი და ბათუმის შენობებს ვუყურებდი. რა გავკეთე თქო ვფიქრობდი, მაგრამ მნიშვნელობა არ ჰქონდა, ეს უკვე მოხდა და ჯანდაბა მე ისეთი ნასიამოვნები ვიყავი. ისე მჭირდებოდა ის კოცნა, კოცნა რომელიც სხვა არცერთ ჩემს სიყავრულთან და სატრფოსთან არ გამომეცადა.

მშვიდი სიო უბერავდა ტროტუარზე მდგომი გოგონას ცეცხლისფერ თმებს. მისი გაწეწილი თმის ჰანგები საოცარ მელოდიას ქმნიდა. იდგა უცნაურად .თავი მაღლა აეწია და ფიქრს მიცემული ვერ ამჩნევდა ირგვლივ ვერავის

მორიგი ღილი გახსნა, შემდეგ კიდევ ერთი, ისე, რომ მის კანს არც კი შეხებია. მისი მოძრაობა ზუსტი იყო, თითქმის მექანიკური, ყოველგვარი ემოციის გარეშე.
_არა ელენიკო, შენ არ მძულხარ. მძულს, რომ არ მძულხარ.

ცხოვრებაში ბევრი რამეა რასაც მარტივად ვერ ვივიწყებთ, თუმდაც პირველი სიყვარული, ან პირველი კოცნა, იქნებ მეგობარიც კი. საინტერესოა მეორე და მესამე, თუმდაც მეოთხე და ასე რიგ-რიგობით არსებულები იოლად რატომ გვავიწყდებიან?

დილით, როცა ნისლი ჯერ კიდევ ეკვროდა ტყის კიდეს, თუთამ და ანნამ ცხენები გაამზადეს სამგზავროდ და გზას შეუდგნენ. მზისფერთვალება ბუ ფრენით მოჰყვებოდა პატრონს. ტყის სიოს ზურგს უკან ტოვებდნენ, წინ კი ქალაქის ჭიშკრები ხვდებოდათ — ნაცნობი, თითქოს ბავშვობის სუნით გაჟღენთილი. თუთას გულში ყველაფერი ჩუმად ირეოდა: ცოტა სევდა, ცოტა სიხარული…

მე მიყვარს შენი მწვანე თვალები,
შენი წარბები და შენი ლტოლვა,
შენი ლავიწი, შენი მკლავები
და შენს სახეზე ჭორფლების გროვა.

ანნამ წარბი ასწია. — რა?
თუთამ თავი ოდნავ გააქნია — თითქოს სიტყვებს ტყუილის სუნი ასდიოდათ.

— მისი ნაბიჯები ვიგრძენი, მაგრამ ფეხი არ დაუდგამს.

ისევ უშენოდ
გავიღვიძე ამ წყეულ სახლში,
Და მივაბიჯებ
ბორძიგ ბორძიგ  მთვრალი
ცრემლიც თვალებზე მომადგა
უცხო სტუმრის მსგავსად
ისიც როგორც უაზროდ მთვრალი,
უბედური ვარ

წარმომიდგენია ჩემი სიკვდილი,
ჩემს საფლავთან ყველა
თუ როგორ ტირის,
დავაკლდები ყველას
თუმცა არც კი ბევრსაც,
მე აღარსად ვარ გავედი
ეშვება ფარდები
ქარმა ღრუბლები
წვიმად დაწურა,

ვინაიდან, გარეთ, შემოდგომის მზე ჯერ კიდევ იჭყიტებოდა, ეზოში ჩავედით, და საქანელაში ჩავჯექით.
- სან, თაიას ისევ ეხმიანები ხოლმე ?- ვკითხე უცებ.
- ისე ხშირად არა, როგორც ადრე, რა იყო?- მშვიდად მიპასუხა, მზერა მზეზე გადაიტანა.

ანნამ ხელები აიწია. თითებზე ცეცხლის ნაპერწკლები აანთო — მისი ძლიერი, წითური მაგია.

— ვინც არ უნდა იყოს…უკვე ძალიან ახლოსაა.