.:4Love.Ge:.

შავ თმაზე ქარი ეთამაშებოდა,მაღალი შუბლი ჰქონდა,წარბები მუქი და მკვეთრი, მარჯვენა წარბთან შრამიც ჰქონდა, ღრმა შავი თვალები,მძიმე სერიოზული მზერა,სწორი ცხვირი, შავი მოვლილი წვერი...

მაპატიე, თუ შემიყვარდი, სუსტი აღმოვჩნდი...
მაპატიე, რომ ვერც კი მივხვდი, ისე დავმარცხდი,
მუდამ გრძნობების ანტაგონისტს, სულის წიაღში
შემიღე კარი... გაყინულ გულზე შემეხე და ლაქად დამაჩნდი...

მატილდას ხელები დაუცდა. საწოლზე ჩამოჯდა. წერილს ისევ და ისევ კითხულობდა, თითქოს შორის სტრიქონებში პასუხს ეძებდა.
„დემეტრემ იცის…“
გულში რაღაც ჩამოინგრა. არა ხმაურით — ჩუმად, როგორც ძველი კედელი, რომელიც დიდი ხანია ბზარებს მალავდა.

-რომ შემიყვარდეს, მერე?-უემოციოდ დავსვი კითხვა და წვენით სავსე წიქას ზემოდან დავხედე-მოვა ბედნიერება, სიმშვიდე და ვნება, აუცილებლად მოვა!
გამეღიმა ჩემივე პასუხზე.

როგორც იქნა ჩემს ოფისთან მივედი. ჩვენი თვალები კიდევ შეხვდნენ ერთმანეთს, კარგი დღე ვუსურვე და მანქანიდან გადმოვედი.კარი დავხურე, ნაბიჯები გადავდგი და ქუჩაზე გავედი. წამით ისევ უკან გავიხედე, მანქანა ნელა გავიდა, არაფერი განსაკუთრებული არ მომხდარა

_შენი ბორდი მომკლავს, თუ ამ ინტერვიუს ჩააფლავებ.
_მაშინ უფრო კარგად უნდა დამატრენინგო ხოლმე._უკუსვლით კედლისკენ წაიყვანა და პერანგი პროფესიონალური სისწრაფით გახადა._ხშირად მოგვიწევს ვარჯიში. მხარზე ნაზად უკბინა.

მათ იცოდნენ, რომ მათმა ერთობლივობამ არა მხოლოდ ისინი, არამედ მთელი სამყარო გადაარჩინა. ბნელი მაგია დამარცხდა. სიყვარული და მაგია საბოლოოდ ერთმანეთს შეერწყა.

დემეტრე ალამბარი მაღალმთიან აჭარაში დაბრუნდა ისე, თითქოს საკუთარ ბავშვობაში , მაგრამ ბავშვობა აქ აღარ დახვდა. გზას, რომელიც ოდესღაც თავისუფლებას ჰგავდა, ახლა მძიმე ვალდებულების სუნი ასდიოდა.

აჰრიმი, რომელმაც საბოლოოდ შეეგუა თავის ბედს და ახალ მეგობრობას, სერაფენს მაგიდის მეორე ბოლოდან ღვინით სავსე ჭიქა მიუგზავნა – ნდობის სიმბოლო.
სერაფენი, რომელიც ახლა თავისუფლებით ტკბებოდა, მთელი საღამო თუთასთან ახლოს იდგა. ის აღარ იყო ჩრდილი, არამედ ერთგული დამცველი.

-ქალები ძალიან ზედაპირულად უყურებთ ხოლმე ყველაფერს, არვიცი რატომაა ეს ტენდენცია.
-რას გულისხმობ?
-პასუხის მოსმენისას, უმეტესად მიზეზზე არ ფიქრობთ-გაიცინა.
-რა მოხდება, რომ მითხრა? იქნებ შევძლოთ დახმარება.

— გრეის
გრეისი გაჩერდა.
მართლა გაჩერდა თითქოს მუხლებზე მიწამ ჩაებღაუჭა.
ჯულსმა მისკენ გადახედა, მაგრამ გრეისი უკვე ვეღარაფერს ხედავდა გარდა სახისა, რომელიც წლების წინ მის სამყაროს ეკუთვნოდა. სახე, რომელიც ბავშვობის ზაფხულებს ახსენებდა.
სახე, რომელიც მის პირველ სიცილს, პირველ სირცხვილს, პირველ სიყვარულს ატარებდა.
სახე, რომელიც სადღაც გაქრა…
და ახლა აქ იდგა, უპირველესად მოულოდნელად რეალური.
ლუისი.

სკოლაში კარგი მოსწავლე ვიყავი ნიჭიერი, მყავდა მეგობრები დაქალები რომლებთანაც ბევრ დროს ვატარებდი ყოველთვის ვუფრთხილდებოდი ჩემს ნივთებს და კარგად ვუვლიდი მეშვიდე ან მერვე კლასში ვიყავი პირველას როდესაც ეიფლის ტელეფონი მიყიდეს ძალიან მიხაროდა. მე ნაწყენი ვიყავი გაბრაზებული ჩემებზე რადგან წლების შემდეგ ჩემი ტელეფონი საკმაოდ დაძველდა ბევრი ახალი მოდელი დაწმატა ჩემი კი უსარგებლო გახდა მალე
ჯდებოდა ვერაფერს ვიწერდი ბავშვი

ადამიანებს რა გვამახსოვრდება განსაკუთრებით დიდ ხანს? სიხარული თუ ტკივილი? იქნებ სასიამოვნო შეგრძნებები? იქნებ სიყვარული? ბევრი რამ არსებობს რაც დიდ ხანს გაგვყვება ხოლმე, გახსენებისას, რომ ტანში ჟრუანტელად დაგივლის მოგონება, მაგრამ ალბათ ყველაზე დიდ ხანს მაინც ის სიტყვები გაგვყვება ხოლმე დარდად,

_გგონია, ჩემთვის სახალისოა? თავად გამომკეტე ამ ქორწინებაში და ახლა ერთადერთ გზას მიწუნებ, რომელიც გადარჩენაში მეხმარება.
_ბრძოლის ველი თვითონ აირჩიე.
_შენ კი შეიარაღებული მოხვედი და გაიმარჯვე, გილოცავ.

არ ვიცი ვინ ვარ როგორი ვარ რა მინდა როგორ მოვიქცე რა უნდა გავაკეთო, თითქოს ამ სამყაროში დავიკარგე ჩემთვის მარტო და დაკარგული გზას ვერ ვპოულობ მარტო ვარ ორ პატარა ბავშვთან ერთად და არ ვიცი საით უნდა წავიდე