.:4Love.Ge:.

აჰრიმი, რომელმაც საბოლოოდ შეეგუა თავის ბედს და ახალ მეგობრობას, სერაფენს მაგიდის მეორე ბოლოდან ღვინით სავსე ჭიქა მიუგზავნა – ნდობის სიმბოლო.
სერაფენი, რომელიც ახლა თავისუფლებით ტკბებოდა, მთელი საღამო თუთასთან ახლოს იდგა. ის აღარ იყო ჩრდილი, არამედ ერთგული დამცველი.

-ქალები ძალიან ზედაპირულად უყურებთ ხოლმე ყველაფერს, არვიცი რატომაა ეს ტენდენცია.
-რას გულისხმობ?
-პასუხის მოსმენისას, უმეტესად მიზეზზე არ ფიქრობთ-გაიცინა.
-რა მოხდება, რომ მითხრა? იქნებ შევძლოთ დახმარება.

— გრეის
გრეისი გაჩერდა.
მართლა გაჩერდა თითქოს მუხლებზე მიწამ ჩაებღაუჭა.
ჯულსმა მისკენ გადახედა, მაგრამ გრეისი უკვე ვეღარაფერს ხედავდა გარდა სახისა, რომელიც წლების წინ მის სამყაროს ეკუთვნოდა. სახე, რომელიც ბავშვობის ზაფხულებს ახსენებდა.
სახე, რომელიც მის პირველ სიცილს, პირველ სირცხვილს, პირველ სიყვარულს ატარებდა.
სახე, რომელიც სადღაც გაქრა…
და ახლა აქ იდგა, უპირველესად მოულოდნელად რეალური.
ლუისი.

სკოლაში კარგი მოსწავლე ვიყავი ნიჭიერი, მყავდა მეგობრები დაქალები რომლებთანაც ბევრ დროს ვატარებდი ყოველთვის ვუფრთხილდებოდი ჩემს ნივთებს და კარგად ვუვლიდი მეშვიდე ან მერვე კლასში ვიყავი პირველას როდესაც ეიფლის ტელეფონი მიყიდეს ძალიან მიხაროდა. მე ნაწყენი ვიყავი გაბრაზებული ჩემებზე რადგან წლების შემდეგ ჩემი ტელეფონი საკმაოდ დაძველდა ბევრი ახალი მოდელი დაწმატა ჩემი კი უსარგებლო გახდა მალე
ჯდებოდა ვერაფერს ვიწერდი ბავშვი

ადამიანებს რა გვამახსოვრდება განსაკუთრებით დიდ ხანს? სიხარული თუ ტკივილი? იქნებ სასიამოვნო შეგრძნებები? იქნებ სიყვარული? ბევრი რამ არსებობს რაც დიდ ხანს გაგვყვება ხოლმე, გახსენებისას, რომ ტანში ჟრუანტელად დაგივლის მოგონება, მაგრამ ალბათ ყველაზე დიდ ხანს მაინც ის სიტყვები გაგვყვება ხოლმე დარდად,

_გგონია, ჩემთვის სახალისოა? თავად გამომკეტე ამ ქორწინებაში და ახლა ერთადერთ გზას მიწუნებ, რომელიც გადარჩენაში მეხმარება.
_ბრძოლის ველი თვითონ აირჩიე.
_შენ კი შეიარაღებული მოხვედი და გაიმარჯვე, გილოცავ.

არ ვიცი ვინ ვარ როგორი ვარ რა მინდა როგორ მოვიქცე რა უნდა გავაკეთო, თითქოს ამ სამყაროში დავიკარგე ჩემთვის მარტო და დაკარგული გზას ვერ ვპოულობ მარტო ვარ ორ პატარა ბავშვთან ერთად და არ ვიცი საით უნდა წავიდე

შენი მაგია ახლა არასტაბილურია! და სანამ აფხოი ცოცხალია, მას შენზე მეტი ძალა აქვს!“
თუთამ გადაწყვეტილება მიიღო.

მაგრამ მართლა შეეძლო კი ერთი ქალაქის ხმაურსა და უცხო ქუჩებს ის ტკივილი აეშუშებინა, რომელსაც გრეისი გულში ატარებდა?… ან იქნებ პარიზი მას ისეთ რამეს უმზადებდა, რაც წარმოდგენაც კი არ შეეძლო?

პასუხად გიბრუნებ ხევსურეთის მთებში ჩამალული სევდიანი ხმით და ფიქრებით გაავკაცებული ჩაძირული ხევსური. შენ კარგად იცი რომ ხევსურებს არ გვჩვევია სიტყვების სროლა და საუბარი ჩვენ ჩვენს ფიქრებში ვართ

დემეტრე ალამბარი ოცდაშვიდი წლისაა, მაგრამ მის თვალებში შეიძლება საუკუნის სიმძიმე იკითხებოდეს. მაღალმთიანი აჭარის მთების მკაცრ პირობებში გაზრდილი სახე — გამოძერწილი ცხვირი, გრძელი წამწამები...

ცას და მიწას შორის, სიცარიელე რომაა, აი ეგ რომ შევავსოთ, იმისთვის შეგვქმნეს ალბათ, ყველაფერი სრული რომ იყოს. თუმცა მგონია, რომ არიან ადამიანები, რომლებსაც არ შეუძლიათ იყვნენ სრული და მთლიანი, მათ აქვთ რაღაც ნაკლი...

- იქნებ იმიტომ რომ ზოგჯერ სხვანაირად არ გამოდის! - დაიღრიალა გაგიმ და ნაბიჯს აუჩქარა. ქარმა ხმები დაფანტა, მაგრამ მათ შორის დარჩა ერთი - მძიმე და ამოუტყუარი: ბრაზი და ტკივილი ერთად. სახლამდე ასე მივიდა - ანა მხარზე გადაკიდებული, ხელებით უღონოდ ჩამოშვებული, თმები შუბლზე ჩამოფენილი.

და რა შეიძლება დაემართოს ოცდასამი წლის გათამამებულ,სრულიად უზრუნველყოფილ გოგოს,მაშინ როდესაც არაფერი აკლია.ყველაფერი იმაზე მეტი აქვს,ვიდრე საჭიროა.ყველა თავს ევლება და ზედმეტად ნიავიც კი არ ეკარება.

კვლავ დაბნელდა ნოას სამყაროში...
გაღვიძების შემდეგ პირველად ეშინოდა თვალების გახელის... აუტანელი სიცარიელის შეგრძნებას მთლიანად ჰყავდა შეპყრობილი...