.:4Love.Ge:.

- იქნებ იმიტომ რომ ზოგჯერ სხვანაირად არ გამოდის! - დაიღრიალა გაგიმ და ნაბიჯს აუჩქარა. ქარმა ხმები დაფანტა, მაგრამ მათ შორის დარჩა ერთი - მძიმე და ამოუტყუარი: ბრაზი და ტკივილი ერთად. სახლამდე ასე მივიდა - ანა მხარზე გადაკიდებული, ხელებით უღონოდ ჩამოშვებული, თმები შუბლზე ჩამოფენილი.

და რა შეიძლება დაემართოს ოცდასამი წლის გათამამებულ,სრულიად უზრუნველყოფილ გოგოს,მაშინ როდესაც არაფერი აკლია.ყველაფერი იმაზე მეტი აქვს,ვიდრე საჭიროა.ყველა თავს ევლება და ზედმეტად ნიავიც კი არ ეკარება.

კვლავ დაბნელდა ნოას სამყაროში...
გაღვიძების შემდეგ პირველად ეშინოდა თვალების გახელის... აუტანელი სიცარიელის შეგრძნებას მთლიანად ჰყავდა შეპყრობილი...

უსიტყვოდ ამოიარა გზის პირი მირიანმა. ძვირფას ტვირთს გულში გამეტებით იხუტებდა. როცა პირველად დაინახა, ფიქრადაც კი არ გაუვლია, რომ მისი შეხების შანსი ოდესმე მაინც ექნებოდა, აი ახლა კი...

"მე არ მინდა, რომ შენ ჩემი ცხოვრებიდან კიდევ ერთხელ წახვიდე. არც ერთ დღეს არ დავკარგავ. მე შენ მიყვარხარ, ანნა. ბავშვობიდან, იმ დღიდან, როდესაც შენი ცეცხლოვანი თვალები პირველად ვნახე. და ახლა მინდა, რომ ეს ოფიციალური იყოს.“

-სულ სე*სი როგორ უნდა გელანდებოდეს?
-ჩაიცვი წესიერად და აღარ ვიფიქრებ.
-ფუ! რა უზრდელი ხარ!-გავიოცე და თმაზე მოვქაჩე-თუ გახსოვს, შენ გამომაქციე.

იმ ღამიდან სერაფენი მხოლოდ ერთ რამეს ცდილობდა:
არ მიეშვა თუთა ბნელებასთან და არც თვითონ ენახა ის.

მაგრამ ბედი თავისით წერდა ისტორიას.

-რას ნიშნავს დაკარგეთ,რა ნიშნავს არ იცით სად არის !!! სასახლეში მხოლოდ მისი ღრიალი ისმოდა.
-სერ, ჩვენ დავედევნეთ,თუმცა უკვალოდ გაქრა. მისი ენერგია არ იკითხება - ხელქვეითი, შიშისგან,ჩუმადღა ლუღლუღებდა

როცა იცი, რომ მთელი ცხოვრება კოშმარში ცხოვრობ, და მაინც გგონია, რომ თითქოს ჩვეულებრივად გრძელდება… სწორედ მაშინ ჩამოვარდება ციდან მეხი, გიხეთქავს ხორცს, გიყინავს ცნობიერებას ხვდები რომ რეალობა სულ სხვა მხარეს იდგა, შენ კი ვერაფერს ამჩნევდი.

_მომწონს ეს გოგო._სანდროს გაეცინა._მხოლოდ მისი პირდაპირობისთვისაც უნდა დავიქირავოთ.
_ხედავ? შენს ვიცე პრეზიდენტს ესმის, ჭკვიანია.
_სწორად აღნიშნე, რომ ვიცე-პეზიდენტია და არა აღმასრულებელი დირექტორი_მიშო ცდილობდა დაეფარა, როგორ აღიზიანებდა მათი ალიანსი.

კაცი ემგვანა გესლიანს, სიცოცხლის სასრულ აკორდებს
ტყენი ფოთლებს რომ გვესვრიან, ვგრძნობთ სასმისს გესლით ნაკურთხებს,
ეს East - ია თუ West - ია, ერთი ფასი აქვს ნაქურდალს
სტუმარი არა - Guest - ია, ცვლილებას ვეღარ აუვალთ.

კაბინეტიდან გამოსულს ნიკო შეეჩეხა კიბეებთან. მოაჯირს მიყრდნობოდა მამაკაცი და ქვედა სართულებზე მომუშავე ოფიცრებს უყურებდა. ნაბიჯების გაგონებისთანავე შეტრიალდა მარიტასკენ.

ვიჯექი ძველი ფარეხის იმ კუთხეში, სადაც ფასადის გალამაზების საჭიროებაც კი არ იდგა. ვუყურებდი იმ პატარა ლურსმნით ამოკაწრულ გაუმხელელ საიდუმლოს და ვტიროდი.

ჩაფიქრებული ვზივარ ფანჯარასთან და გოგოების მხიარული ხმები სადღაც შორიდან მესმის.
„ არა, რისთვის ჩამოვედი აქ? რომ პაგანინის ნაცვლად ვიღაც ქართველი მაჩო შემრჩენოდა ხელში? თანაც რა შემრჩენოდა? მე რა შუაში ვარ?!“ თვალმოჭუტული ვიყურები სასტუმროს ვერანდისკენ, სადაც მყუდრო მოფარებულ მაგიდასთან ლილა და ის პატენტი პაგანინი ერთმანეთს რასაც ქვია თვალებით ჭამენ და აშკარაა, რომ რაღაც იმნაირულ გეგმებს აწყობენ,

სასახლემ მისი სიმშვიდე დაიბრუნა,წვეულების ხმაური უკვე მხოლოდ კედლებში ჩარჩენილ ოდნავ რბილ ექოს ჰგავდა, ადამიანი კი თითქოს ამ სიმშვიდით ტკბებოდა..თუთა თავისთვის გამოყოფილ დიდ, თბილ ოთახში რჩებოდა — კედლები ნაცნობი იყო, ბავშვობის სურნელი ტრიალებდა.
ორთქლი ფანჯრებზე ედებოდა, და გარეთ სავსე მთვარე ეკიდა ცაზე.მაგრამ თუთას ვერ ეძინებოდა.