მზარეულის დღიური 13

დეპრესიაში ყოფნამ ყველაფრის სურვილი დამაკარგვინა. ხელებიც კი დამიჩლუნგა და აღარც ჩემი დანა ჭრიდა ბოსტნეულს და აღარც ჩემი გონება იფიქრებდა ახალ-ახალ რეცეტებს. ისე ჩამოვხმი და გამოვიცრიცე, რომ მგონი ლანდიც გამდიოდა. ფაქტობრივარ ჩემს რაციონს მხოლოდ

თვალები რომელმაც იდილია დამირღვია [სრულად]

სუსხიანი დღე იყო.. ქარი ხის ტოტებს არწევდა და თებერვლის სიყვარული სითბოს მჩუქნიდა... კანზე სიცივისგან ტაო დამყროდა.. მე კიდევ მაინც ასე თამამად ამ სიცივეში გახვეულ ამინდში ვაგრძელებდი სიარულს... დავდიოდი და ყველაფერს ვაკვირდებოდი... ვაკვირდებოდი

ადრე და ახლა

გულში შეიკრა ფიქრების გუნდა, ფერმილეული დავალ ძალიან, ადრე ყველასთვის მეცალა მუდამ, ახლა ჩემთვისაც აღარ მცალია.

უბრალოება

დაღამდა ისევ, მზე ჩაესვენა, მთვარე, ამოსვლას აღარ კადრულობს, გაფერკმთალებულ ლამპიონს სურს, დღეს სიზმრები ცხადად მაუწყოს.

არ დამივიწყო /თავი 4/

-მოკლედ ჩემი თავი გაგაცანი ახლა კი დროა შენზეც გავიგო რამე-ფეხზე წამოვდექი-მხოლოდ ერთი პოსტერი კალათბურთზე?სერიოზულად ნიკ?მე კალათბურთის ფანი მეგონე,იმედები გამიცრუე. კოლეგების პლაკატებიც გქონია.

აბლაბუდა (თავი მესამე)

ქალბატონი ელენე უკვე გონს იყო მოსული, შუბლშეკრული უმზერდა პლასტირით მკლავზე მიმაგრებულ პეპელას, რომელსაც წვრილი მილით გადასხმის აპარატიდან ბლანტი სითხე უერთდებოდა. ვაღიარებ, საავადმყოფოს კვალობაზე, საკმაოდ კომფორტულ ოთახში მოეთავსებინათ,

დემონური ფრთები (თავი 2,3)

ქალაქის ერთერთ მიყრუებულ უბანში, ელეინი თავის პატარა ოთახში იჯდა და ფიქრობდა. მანაც დაინახა რაღაც, რაღაც განსაკუთრებული ამ ბიჭებში. ეს ნამდვილად არ იყო ნოელის გარეგნობა. არა ის ნამდვილად უჩვეულო იყო, მაგრამ ელეინი რაღაც სხვას ხედავდა ამ ორში.

მეგობრები (10)

-ხო! დაბერდი უკვე, ვეღარ ქაჩავ. -კისკისებდა, გაშლილი თმები მხრებზე ეყარა, ცხვირი აწითლებული ჰქონდა, ცისფერი თვალები უბწყინავდა, მხოლოდ გიგასთვის ბწყინავდნენ, მხოლოდ მასთან ყოფნის დროს იყო ასეთი კაშკაშა.

ხელს ნუ გამიშვებ 4

მე ინერციით თავი ვერ შევიკავე და ორივე გადავეშვით ზღვაში.მაშინდელი შენი ხმა ,,ხელი არ გამიშვა თორნიკე'' ჩემი ცხოვრების ნებისმიერ ეტაპს ექოსავით თან სდევს და ძალას მმატებს გესმის?წყალში რომ ჩავცვივდოთ მ8ვხვდი რომ რაც არ უნდა ძნელი

ცრემლებად ვიშლები...

ცრემლებად ვიცლები ჭკუიდან ვიშლები ლოდინით ვიღლები ეულად ვითვლები...რომ გხედავ,ვიბნევი სულ ასე ვიქნები ნელ-ნელა ვიცვლები ამასაც მიხვდები... ეს წლები გავლილი არ არის ადვილი ნაცნობი შენს გულში ადგილი