გული

გული სიყვარულისგან ძლიერ ძლიერ დასუსტდა იმედგაცრუებისგან სამუდამოდ დამუნჯდა ამ სიცოცხლის დღეები დათვლილია ნამდვილად ამიტომაც შემიძლია მე ყველა ვთქვა ადვილად მინდა ყველამ გაიგოთ

ცხოვრება მშვენიერია ?! (6 თავი)

ყველაფერი უკუღმა დატრიალდა , არ ვიცოდი რა მოხდებოდა , ჩვენი ოჯახის მტერი ახლა წინ მედგა და არავინ არ იცოდა მას გულში რა ედო , რას მოიმოქმედებდა ეს მხოლოდ მან და ღმერთმა იცოდა ...

ის ვინც არ უნდა მიყვარდეს (თავი 3)

ამბობენ სიყვარული რომელსაც ვერ დაძლევ მარადიული ხდებაო.ამ სიტყვების არ მჯერა და ალბათ ვერც ვერასდროს დავიჯერებ.მინდა,რომ ჩემი გამწარებისთვის ირაკლიც ისე დაიტანჯოს როგორც მე ვიტანჯები,მაგრამ ამის გასაკეთებლად მათე არ უნდა გამოვიყენო.

უნებლიე მოწმე (თავი მესამე)

-ესეიგი დღეს წახვალ?-კარზე მიყუდებულმა პეტრემ სევდიანად იკითხა -კი ,მაგრამ შევეცდები ,რომ ჩამოვიდე ხოლმე -კი აბა რა-დაიბუზღუნა და ოთახიდან გავიდა

იდიოტი [ნაწილი 2]

ჩემი ბიოგრაფია იმით გამოირცევა,რომ საგვარეულოს წარმომავლობის ოჯახიდან ვარ. მამაჩემი სულხან ბაგრატიონი ორასი წლის წინ გარდაიცვალა,შავი ჭირით. ტახტი მე გადმომცეს. მართვა არ გამჭირვებია,რადგან მუდამ ახალგაზრდად დავრჩები,

სევდათა მუზეუმი[ნაწილი 1]

-თქვენ აქ რას აკეთებთ? -სევდას ვაგროვებთ,სევდას.. -კი მაგრამ,ქალბატონო,სევდას მოგროვება რად უნდა? -სევდას თუ არ ეძებ, ჩემო ბატონო, ის ყოველთვის შენთანაა და სულს გიხუთავს, უნდა ეძებო,რომ არ გაგეკაროს და დაგივიწყოს.

სულის ტკივილი დამიტოვე მარიამ.თავი 37

ტელეფონი ამოიღო და ლუკას დაურეკა რამოდენიმეჯერ მაგრამ ლუკამ არ გამოეპასუხა,შემდეგ ვახოს,მაგრამ არც ვახომ უპასუხა და ამაზე ლამის კივილი მორთო.ძლივს მიაღწია ბექასთან და გაგიჟებულმა დასცხო კარებს ხელები,შიშისაგან ცახცახებდა.

ცის არტ ყელა (ნაწილი 12)

როგორი იყო ვაკო ჯაყელი.. არვიცი. უამრავი ფერი იყო მასში. უამრავი ემოცია.. ტკივილის, სიხარულის, სევდის, ვნების, სიყვარულის თავშესაფარი იყო. ბიჭი რომელიც ყველას უყვარდა, მაგრამ თავად აშინებდა სიყვარული. ამბობდა რომ ვუყვარდი, ამტკიცებდა,

*სისხლიანი პაემანი* (თავი 7)

კარებზე ბრახუნი არ წყდებოდა,გოგონა ძლივს გამოფხიზლდა,საათს დახედა და თვალები დაქაჩა,უკვე საღამო იყო,კარებზე ბრახუნი კი არა და არ წყდებოდა. ხალათი შემოიცვა და გულგახეთქილი მივარდა კარებს,გააღო თუარა გაცეცხლებული დემეტრე შემოვარდა,რომელიც ბრაზისგან

თბილისის ცის ქვეშ... დასასრული

განადგურებული გამოვედი საავადმყოფოდან.ექიმის სიტყვები ჩემთვის განაჩენი იყო და გასაჩივრრბას არ ექვემდებარებოდა.აუცილებლელი და გარდაუვალი.ფეხარეული მივაბიჯებდი სამყაროსგან გათიშული ტელეფონი კი რეკავდა და არ ჩერდებოდა.მათე იყო აბა სხვა არავინ მყავდა ამ