შენ ხარ...

შენ ხარ გაზაფხული, მარტის არევა და აპრილს ჩამოჭრილი სამი ნასესხები.სანამ არ გამოჩნდი ზღვაც კი არ ღელავდა,ქარსაც არ მიჰქონდა ჩემი ნაწერები.სითბო აგვისტოსგან ჩუმათ მოგიპარავს,მაისს ჩააქსოვე თმაში გვირილები.

ბედნიერების გემო

-„დედამიწა ხომ ბრუნავს?-ბრუნავს...-კარგია რომ ბრუნავს ხო?-ჰო....-თუ ბრუნავს,ხომ მოვა ისევ იმ ადგილას საიდანაც ბრუნვა დაიწყო?-მოვა,მაგრამ შეიძლება იქ აღარ დახვდე...-დავხვდები....ან გავეკიდები...-რომ ვერ დაეწიო?

მარიონეტი (ოცდამეთოთხმეტე თავი)

თბილისში ნოემბერი იწურებოდა. მუხედავად შემოდგომის ბოლო თვისა ისეთი სუსხიანი ქარი უბერავდა შუა ზამთარი გეგონებოდა. ბახტრიონზე ერთ-ერთი კორპუსის სადარბაზოდან რეპეტიტორისგან გამოსულმა ნინომ მაისურის კაპიუშონი თავზე წამოიხურა, მიუხედავად თავზე წამოცმული

ცხოვრების თამაში.თავი 3

-ხელები მომაშრე.შეუღრინა თაიამ. -რატომ?წყნარად არიან ჩემი თითუნები,არაფერს არ აშავებენ და თუ არ გააღიზიანებ არც დააშავებენ. -ვერ გიტან. -შეიძლება გავიგო რატომ?

ბედთან თამაში (თავი 1)

ცხოვრება უცნაურია ზოგს ბედი ანებივრებს ზოგს არა....ასეთი არის ჩემი ცხოვრებაც დღეს მე ბრალდებულის სკამზე ვზივარ,რატო?...მეც არ ვიცი ალბათ ამასაც ბედის უკუღმართობას დავარქმევ,დღეს ჩემი ცხოვრება ბეწვზე

წვიმასაც სჭირდები!

გაწვიმდა და მერე რა? რა უემოციო ხარ!გარეთ ვერ გახვალ რადგან წვიმს? რა უგრძნობი ხარ!ქოლგის გარეშე არ წახვალ რადგან დასველდები?ფიტული ხარ!წვიმის დროს თითქოს სამყარო ყირავდება,გიჟდება,ადამიანთა სულები ბორგავენ

ყინულის გული *3 თავი*

ისტორია კეკეზე.გოგონაზე რომელსაც გული გადაუნერგეს.ჩვენ მოგითხრობთ გაორებაზე, შიშზე, (ცოტა(სინამდვილეში ბევრ) სიყვარულზეც).ეს არის გრძელი თოკი, უზამაზარი ჯაჭვი.გზა,რომლის გავლაც უწევს კეკეს,რათა იდუმალი

Lacrimosa [2]

სასტუმროს ნომერში ჩაკეტილ კასანდრას კარი ლამის შეუნგრია საფიამ.-კასანდრა... კასანდრა, გამიღე ეს დაწყევლილი კარი!კარი გაიღო.ვერ აღვწერ იმ პანიკისა და სასოწარკვეთილების ნაზავს, რომელიც კასანდრას სახეზე აღბეჭდილიყო

მდუმარე სასტუმრო - ბანში (თავი 18)

ტყეში უკუნეთი სიბნელე იყო. მაქცია და ელი სასტუმროში ბრუნდებოდნენ. რონი გზას ფარნით ანათებდა.-მეტყვი აკლდამაში მისასვლელ გზას?ჰკითხა ელიმ, რომელსაც ძალიან უჭირდა თხელი ფეხსაცმლით ტოტებზე სიარული.

ათასი ფენის ქვეშ (5)

ჩემ თვალის კუთხეებს და ლოყებს თითის წვერებით აშორებს ცრემლების კვალს და ისევ იმეორებს იგივეს, მე კი ვუყურებ მას,მის სახის ნაკვთებს და მისი ხელისგულების სითბოს ვგრძნობ კისრის და სახის კიდეებში,