"სიყვარული თვით რაფლეზია"

უკვე, მეორე ბავშვობის ვარსკვლავმა გადაინაცვლა რეალურ ცაზე, დაუჯერებელია, თუმცა ნუთუ ყველამ იქედან გადაწყვიტა მისი თანადგომა. მას უმძიმს, რადგან ეუფლება გრძნობა, თითქოს ბავშვობა ქრება, ჰიპნოზს ჰგავს, რომელიც ბავშობას გავიწყებს.

სამოთხის მინდვრები 3 თავი

_ მომაწოდე ტელეფონი!_ დაღლილი ხმით სთხოვდა მამაჩემი დედაჩემს და გაცრეცილ ყელმოჩაჩულ, თითთან "უმნიშვნელოდ" თვალწასულ წინდას ისწორებდა ფეხზე.

სასიამოვნოდ მწარე {4}

საავადმყოფოს სუნს ვერასდროს იტანდა, თუმცა მსხვერპლი უნდა გაეღო, რაღაც უნდა მოეფიქრებინა დუდას ყურადღების მისაპყრობად. გაათამაშა მისი ცუდად გახდომა. იცოდა, განა არ იცოდა, თუ როგორი საშინელი ქალივით იქცეოდა. სხვას დასცინებდა მსგავს სიტუაციაში

"ადამიანები"

დრო გადის... ჩემს ცხოვრებაში კი არაფერი იცვლება. გაგიგიათ? "ცხოვრება ერთ წერტილში ვერ გაჩერდება"-ამ ფრაზას სასტიკად არ ვეთანხმები. და მაინც სადამდე მიდის ცხოვრების სისასტიკე? თუმცა აზრი არ აქვს, მაინც გიწევს ბრძოლა, ცხოვრებას არ აინტერესებს რომ

გულის ჩურჩული(სრულად)

მხურვალე მზის სხივები ახალგაზრდა გოგონას გლუვ კანს ნაზად ეფერებოდნენ,ეხებოდნენ მის აღელვებულ,სიყვარულით დაუდგრომელ სხეულს,ეზოში მხოლოდ ფიქრებში დაკარგული გოგონათი დამძიმებული ჰამაკის გულამოსკვნილი ჭრიალი ისმოდა.მწვანე ფერები ჭარბობდა ეზოში,თუმცა აქა

ჩაკეტილი სივრცე 16 თავი

-მიყვარხარ -შენ არავინ არ გიყვარს საკუთარი თავის გარდა! -შენ მიყვარხარ-გამომწვევი ტონით მითხრა და წამში დაფარა ჩვენ შორის არსებული მანძილი

სიყვარულის ქალაქში - თავი 1

შუა ღამემდე ჟრიამული იყო “ალუბლებში”,ძველ ამბებს იხსენებდნენ მეგობრები.სუფრის თავთან იჯდა მერაბი,ბოლოსთან — მახარაძე.ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა მეკო,წვეთს არ ტოვებდა ანოც.დროდადრო თვალებს ისე მტრულად და თან სევდიანად უსწორებდნენ ერთმანეთს,იქ მსხდომთაგან არც

სამოთხის მინდვრები 2 თავი

_ რაო მახინჯო, სუნი არ მოგწონს?_ თავსზემოთ ხარხარის ხმა და კისერში წაჭერილი უხეში ხელი. ხანდახან ისეთი სიცხადით ვიხსენებდი ამ მომენტს უნებურად კისერზე ხელს მოვისვამდი ხოლმე, იმაში დასარწმუნებლად, რომ ვიღაც პატარა არამზადა, ბობოლა მშობლების,

ატმისფერი ( თავი 9 )

. კარს მსუბუქად აეყუდა რომ არავინ შემოსულიყო , თითქოს ეშინიაო. ინტერესით ჩააყოლა თვალი ჯერ სახეს და მერე მსუბუქ სხეულს, მისი ხელების საფარში რომ კარგად გახვეულიყო და მგონი პირველად იგრძნო საკუთარი გულისცემა . იგრძნო და ზუსტად იცის იმიტომ არა რომ

დუდასფერი (სრულად)

მეგონა ჩემი მეხსიერების მუდმივობა არ მომცემდა შენი დავიწყების უფლებას, მაგრამ ისე გადავსხვაფერდი, ისე გადამავიწყდი, როგორც გალაკტიონის “მესაფლავე”-ში საფლავზე მისულ ნაზ გოგოსა და გულმხურვალე ბიჭს თავიანთი მტკივნეული “ნაწილები”.