შენ!

შენ! ქალბატონო, სურნელს მიტოვებ გაზაფხულის დღესავით ტკბილს,

ცივი თვალები (პირველი თავი)

ლიდია ბიძაჩემის ქორწილში გავიცანი. გაცნობა ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია. მე დავინახე, იმას ჩემი არსებობა არც კი შეუმჩნევია. პრინციპში, სიმღერა მოეწონა, თუმცა პიროვნულადაც რომ ვარსებობდი, მაგაზე არ უფიქრია. მრავალ მშვენიერ ადამიანში, ყველაზე უცნაური

სამოთხის მინდვრები 1 თავი

პირველი მოგონება, ან პირველ კოშმარი. სიმართლე გითხრათ, ეს ორი მცნება ჩემთვის ერთია და ჩემდა და კიდევ უამრავ ჩემსავით ჩაგრულთა საუბედუროდ საპირფარეშოს უკავშირდება. სწორედ სკოლის საპირფარეშოს სუნი ასდის ამ მოგონებას.

ასი წლის მერეც

ასე მგონია წლები გავა ძალიან ბევრი... და არაფერი არ დარჩება ამაზე მეტი, რომ შენს თვალებში მსურდეს ისევ დანახვა ჩემი! არც არაფერი იარსებებს ამაზე წმინდა...

მე, ქალი

დაბადებიდან, ანდა უფრო დაბადებამდე, მე დამყვა ბედი, უცნაური, გასაოცარი

სხვისი შვილი(სრულად)

-როცა მარტო დარჩები და ამ ყველაფერზე დაფიქრდები, როცა შენი უღირსი ქმარი ციხიდან გამოვა და მომდევნო ქალზე იხმარს ძალას, როცა კიდევ მიხვალ მორიგდან და დაუჩოქებ ვედრებით, როცა მორიგ ქალს, მორიგ დედას დამარხავ ცოცხლად და ამას გაიაზრებ, გთხოვ,მომძებნე და

ჩემი გემის ნაპირები (თავი მეხუთე) +18

ახლაც ამ დაძაბულ სიტუაციაშიც კი ბედნიერად გრძნობდნენ თავს ყველა იმ სახლში მყოფი. ძალიან ლამაზი იყო სვანეთი, ლამაზი იყო მისი ყველა დეტალით, თეთრი კაბა ჩაეცვა, მთების კალთებზე ლამაზად დაეფინა და კოშკებიც ამაყად იდგა თითქოს, იცოდნენ ამ ქვებმა და

შენი ფანჯრიდან (ნაწილი მეხუთე)

- ნენე, დაგვდებ პატივს და ამოიღებ ხმას? - მოთმინების ფიალა აევსო ძარღვებდაჭიმებულ ჩეჩეს, ჯერ უმცროსი დის, შემდეგ ონისეს თვალებში რომ ეძებდა პასუხებს და არ უსწორებდა ისიც ჯიუტად. - ვნახე, - ექოსავით გაისმა გაუბედავი ხმა. - ვინ ნახე? - დაეძაბა ხმა

გიჟი მარტი

ეს ლექსი ეხება მარტს, ერთ-ერთ ყველაზე ,,გიჟ" და ცვალებად თვეს, რომელიც ხალხის ერთ ნაწილს უყვარს, ხოლო მეორე ნაწილს კი ეჯავრება. მარტი ხან იწყენს, ხან ბედნიერია, შუალედი არასოდეს აქვს.

მთვარის ბნელი მხარე (თავი-4)

-რამდენი წლის იყო მაშინ მიშო? -კი არ ვკითხე, ამოვიხავლე. იმდენად შემზარა ამ ისტორიამ, წამით ყველა ის ტკივილი ერთიანად განვიცადე, რასაც მაშინ ის ადამიანები გრძნობდნენ.