ვერ ვხვდები როგორ შემიყვარდი(5)(დაგინახე!შენ გაიღიმე!)

-თვალდახუჭული სიარული არც ისე კარგი იდეაა.-ჩამომხედა და თავიდან ფეხებამდე კარგად შემათვალიერა. ჯანდაბა! სულ რატომ იცის ისეთი მზერით შეთვალიერება რომ ადგილზე მიგყინავს. თუმცა მე რაღა მიყინვა მინდოდა ისედაც გაქვავებული ვიდექი. აზრზე მკლავის ტკივილმა

"აი აქ დაგერხა" (თავი2)

-მე კი არა შენ დაგერხა ნადირო !!! ირონია არ დააკლო მარიამმა...-მე .. მე რატო ? მიკამ გაოგნება ვერ დამალა და კითხა მარიამს..-შენ იმიტომ , რომ ჯერ შენი ცოლი არ ვარ , ასე რომ ხელს თუ დამაკარებ იცოდე გიჩივლებ გაუპატიურების მცდელობისთვის !!! თქვა

ჩემი ხარ ბარნოვა ! (2)

მეგონა მაკოცებდა, მზად ვიყავი, რომ მაკოცებდა მერე გავარტყავდი და იდიოტო თქო ვეტყოდი, თუმცა!ყველაფერი ისე არ ხდება, როგორც ჩვენ გვინდა! დაიცა მე სულაც არ მინდოდა ჩემთვის ეკოცნა, ეს ალტერეგოს უნდოდა პირველად რაღაც!თუმცა იქნებ მეც მინდოდა? არა!

ელენ

ქორწილია ტროაში, ამბავია წარსულის კოლხეთიდან ჩასული მეც სტუმრად ვარ თამადად პარისს ცოლად მიჰყვება ელენ ზევსის ასული მის მზერას შვეფეთე , გული გამითამამდა სტუმრის წესი გავტეხე, ჩავჩურჩულე დედოფალს,ელენ,მზისა სადარო დაივიწყე ქორწილი

დაუმორჩილებელი მეძავი (1 თავი)

-არა,არა გთხოვთ, არ გინდათ?-ტყუილათ ვეხვეწებოდი ჩემს გაიძვერა და საზიზღარ,აღმზრდელს,რომელსაც ჩემი ბავშვთა სახლიდან გაგდება და ვიღაცაზე მიყიდვა უნდოდა -უკვე დიდი ხარ,სრულწლოვანი.ისიც გეყოფა აქამდე,რომ აგიტნეთ,ახლა კი სარფიან გასაღებ,რა გინდა

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (9)

არ გაბედო და თითი არ დააკარო.. მუქარაავით გაისმა ჩემი ხმა და მორიგი ცრემლიც ჩუმად მოვიწმინდე...-შეხდს იმ კაფეში ვინ გელოდება..თითით წინა კაფისკენ მანიშნა და ფანჯარასთან მჯდომი ლუკა და ლაშა დამანახა....-ოღონაც მათ არ შეეხო და სადაც მეტყვი იქ

შეცვლილი მეტიჩარა (თავი 1)

-გიოს ვეჩხუბე-გიორგი ლიპარტელიანი, 20წლის. სტუდენტი. ხშირად ჩხუბობენ, იმის გამო რომ თეონა ძალიან რომანტიული ადამიანია. გიო კი ამას ვერ იტანს.-გადაწყვიტე წახვიდე თუ არა?-არ მინა წასვლა, მაგრამ ნინასთვის ჯერ არაფერი მითქვამს.-ჩემი აზრით ჯობს

sms 1 თავი

- მზად ვარ. - ვამბობ და მასთან ერთად ვხტები, უკვე მეორედ… შეჯახება წყლის ზედაპირთან, დაგუბებული ყურები, აჩქარებული გულისცემა, შიში და გადარჩენის ინსტიქტი იღვიძებს, ფართხალს ვიწყებ და ვცდილობ ამოვყვინთო, თვალები მებინდება. - ნუ გეშინია, არ დავუშვებ

წერილი დედას !

დე... ახლაც იმ აზრამდე მივყავარ ამ ცხოვრების გზას საითკენაც ყოველთვის მიმაქროლებდა. აღარ ვარ ბავშვი თუმცა არც ყოველი ნაბიჯი, ფიქრი თუ უბრალოდ განზრახვა არ მაქვს ჩამოყალიბებული ადამიანის.ვიცი მაინც გაიგებ ჩემს ყოველ ცრემლს, შეცდომას. შენ ხომ ის

უცნაური სურვილი

რაღაცნაირად მინდა ვიცხოვრო სულ სხვანაირად არავის მსგავსად,სიმართლე გითხრათ როგორ არ ვიცი თუმცა მე მინდა სიგიჟე ჭარბად!მე მინდა სისხლი ამიჩქრიალდეს ლოყები ცრემლის კვალებმა დამწვას,მე მინდა გულით შევიგრძნო მიწა მის სიმხურვალეს