გევედრებო,ეცადე მიცნო ( 8 )

სოფო ნუ ცდილობ თამროს სიკეთით ისარგებლო,გაფრთხილებ შენებთან უაზრობებს ნუ ილაპარაკებ თორემ ისევ შენ დაზარალდები_ თამროს მაჯაში ხელი ჩაავლო და კარებისკენ წავიდა.

პატარა ქალბატონი

ცხოვრებაში დგება ისეთი მომენტებიც,როდესაც გგონია,რომ სამუდამოდ დაეცი და წინ ნაბიჯის გადასადგმელად ძალა აღარ გყოფნის და შენ რასაკეთებ ამ დროს? ნებდები და დინებას მიყვები,თითქოს ეს შენი კი არა ვინმე სხვა ადამიანის ცხოვრება იყოს. არასოდეს მჯეროდა მის

შეგვეშალე!

მძიმეთ ამოვისუნთქე და კარები მივხურე სასწრაფოდ შევისხი ცივი წყალი,ტანზე თბილად გადავიცვი,ჩემი და ლიკას ჩანთა ავიღე და ქვემოთ დავუყევი კიბეებს.თან საშინლად ვამთქნარებდი და უჯმურად ვუღიმოდი კარებთან მდგარ ზაზას-(ლელა) დეა რახანც აქ ვერ ასწრებ

მარტოსული

შემოდგომის ცივი სიო სახეზე სასიამოვნოდ დამთამაშებდა.აივანზე ვიჯექი ფეხებმოხრილი და ცხელ შოკოლადს ვსვამდი.ვფიქრობდი ჩემს აწმყოზე,წარსულზე და მომავალზე.

Bad Boy Have Big Love

ძილი საშინელმა ხმაურმა დამიფრთხო ძლივს გავახილე თვალი კარს მივვარდი , შევამოწმე ჩაკეტილი თუ იყო , ჩაკეტილია, ამოვისუნთქე და ფეხაკრებით დავბრუნდი ისევ საწოლში

მომავლის იმედი (1)

მე ანა მონდგომერი ვარ, მთელი ჩემი ბავშვობა და საერთოდ მთელი 18 წელი ობოლთა თავშესაფარში გავატარე... ჰო მძიმე ბავშვობა მქონდა და საერთოდ ამას თუ ბავშვობა ჰქვია. 16 წლის წინ მე და ჩემი ტყუპისცალი ძმა გაბრიელი აქ

ბავშვებსაც უყვარდებათ (თავი 6)

მია ფრთხილად შებრუნდა დედამისისკენ. თალი თვალში გაუსწრა. სხვა რამ დაინახა. გაბრაზება. მიხვდა რომ ნათიამ ყველაფერი იცოდა. იცოდა სანდროზე და მათ ურთიერთობაზე. თითქოს ბურთი გაეჩხირა ყელში. თვალები მაგრად დახუჭა და ნერწყვი გადაყლაპა. აი ეს უკვე არ იყო

გოგონა საროსკიპოდან _''არც ისე მშვენიერია ცხოვრება'' (დასასრული)

რეზოს სახეზე ისეთი სურათი ეხატა წარმოდგენაც კი გაუჭირდებოდა ადამიანს ახლა რას ფიქრობდა. გიორგის სავარძლის ნიასკენ მიგორება უნდოდა ,მაგრამ ცალი ხელით ვერ შეძლო. -გაეთრიე ჩემი სახლიდან...გაეთრიე თორემ

ვერ დაგთმობ (დასასრული)

-ნანობ?.. - ხმა გაებზარა ლაშას. - მიპასუხე! მომხდარს ნანობ? ვერ მიტან ამისთვის? მიდიხარ იმიტომ რომ მეტად მატკინო? - ცოტ ხნით შეჩერდა და ღრმად ამოისუნთქა. - მეტი შეუძლებელია... ბევრად მეტად მტკივა. ასე უფრო ძნელია, ელე. ახლა, როცა თავიდან ბოლომდე

შოკოლადისფერი “ნაწილი პირველი“

როგორ იყო?ყველაფერი უნდა მოვყვე?ე.ი მე და ჩემი კურსელი ანეტა მივდიოდით ქუჩაში,ხოდა გაგვაჩერეს,ვინ ან რატომ არ ვიცი,მაგრამ მთლიანი ყუთი შოკოლადი გვაჩუქეს,ეს ალბათ ახალი შოკოლადის საქართველოში ჩამობრძანების წინა სამზადისი იყო