პოეტებს თვითმკვლელობა ეპატიებათ!

მე პოეტის ცოლი ვარ, ის - სევდიანი გოგონას ქმარი. ჩვენ სამი შვილი გვყავს: სიგიჟე, მარტოობა და სიჩუმე. როდესაც ჩემი ქმარი უხმოდ მაკოცებს თითებზე, მერე ოთახში იკეტება, მტვრიან იატაკზე გულაღმა წამოწვება და ლურჯ ჭერს უყურებს. მე ამ დროს უბრალოდ ვდგავარ

აკრძალული ხილი(10 ნაწილი)

გამეღვიძა... თვალების გახელა არ მინდოდა, იქნებ გუშინდელი დღე სიზმარი იყო, თუმცა არა... ვიგრძენი რბილი ქსოვილი, თვალები ზანტად გავახილე და ნათელ ოთახს თვალი მოვავლე. არ ვიცოდი სად ვიყავი. საწოლში წამოვჯექი და გავიზმორე.

"-მინდოდა მეთქვა..მიყვარხარ! -რა დამთხვევაა"(სრულად)

ვზივარ და ისევ უსასრულობაში ვიყურები.. ისე რა საოცრებაა ყველას უგრძნობები ვგონივართ ბიჭები მაგრამ არა.. ყველაზე მეტს ჩვენ განვიცდით.. თხოვდება დღეს და არვიცი რა გავაკეთო.. ბავშვობაში შევციფე რომ გავიზრდებით ცოლად მოგიყვანმეთქი.. მაგრამ აჰა დღეს

შეწყვეტილი ფრენა

ღამეა. არ მძინავს. კარზე ზარი დაირეკა და შემოსასვლელში გავდივარ. ვიღაც თიხაში ამოსვრილი კაცი ჩემკენ ხელებს იწვდის. სველი თიხა ხალიჩაზე ეცემა და იქაურობას სვრის. უცნობი მთვრალია. შემდეგ იგი ხარხარს იწყებს და მხოლოდ მაშინ ვხვდები, რომ ეს შენ ხარ.

ჩემო თაფლისფერთვალებავ "1"

ცოტახნის შემდეგ ზარი დაირეკა და ყველა კლასში მე და ნინი ერთად ავუყევით კიბეებს, კიბეებზე სანდრო შეგვხვდა ნინი მივიდა გადაკოცნა და მოიკითხა -ნინიკო შენს ხალ მეგობარს არ გამაცნობ? უთხრა სანდრომ ღიმილით -უი ხო სალი ხო სულ დამავიწყდა გაიცანი ეს სანდროა

ლაბირინთები ანუ გზა რთული ცხოვრებისკენ (2)

-არა...პატივცემულო მასწი.. მე მინდა აქედან სამუდამოდ წავიდე.. მერე უკვან დავბრუნდე და ყველა სათითაოდ მოგკლათ.. იარაღის სროლას აბა რისთვის მასწავლით? და თავი ბალიშს მიადო და ცრემლები გადმოსცვივდა... -ფეხზე ადექი! ახლავე! ედვარდი მაგიდასთან იდგა და

მაინც აგიფეთქებ ფიქრებს! (6)

გუშინ ვერ მოვახერხე დადება ბოდიშს გიხდით,დღეს ცოტა დიდი თავი დაგიდეთ. ..დილით გიომ ნიკას დარეკა საქმე მაქვს იმაბავზე სიმართლე უნდა გინთხრაო,ნიკაც დარწმუნებული იყო რომ გიოს მხოლოდ ნათიას ფიზიკური მხარე აღელვებდა და მისი ეს "სიმართლე

ბოლო წუთამდე (4)

- ვინ და ანო. 17 წლის გოგოა მითხრეს რო საოპერაციოში ყავთ სად არი საოპერაციო ანო სადრი ? - აა გასაგებია მეორე სართულზე ადით და დერეფნის ბოლოშია გიგია გიჟივით ავიდა კიბეზე და შევარდა დერეფანში. იქაურობა ხალხით იყო სავსე ერთადერთი ვინც მისი ვინაობა

სიკვდილო!

ზოგჯერ აბერებ ისე კლავ, ზოგჯერ არ ინდობ პატარებს... ვინა ხარ მაინტერესებს, სულ შენს ჭკუაზე გვატარებ! ხან ცრემლი მოგაქვს მბორგავი, ხანაც ღიმილით აგვავსებ, მაგ ხასიათით ჭირვეულ, მარტის ამინდებს გამსგავსებ!

გარიგებით ქორწილი (7)

თათა მეგობართან მივიდა და ჩაეხუტა.ოთახში დასხდნენ. თათა:-აბა,როგორ გრძნობ თავს? ლიზა:-საშინლად.ამ სახლში სული მეხუთება.-ამის თვითონაც არ სჯეროდა. თათა:-კარგი რაა..ქმართან რა ხდება?-ლიზას ჩაეღიმა. ლიზა:-არაფერი,სულ სამსახურშია.რომც მინდოდეს