ალექსანდრეს ალექსანდრა შეუყვარდა (თავი IV)

ამ ამბის შემდეგ ერთი კვირა სახლში ვიყავი, წოლითი რეჟიმი მქონდა. ამ ერთი კვირის მანძილზე სანდრო არცერთხელ არ მინახავს. არც ტელეფონზე დაურეკია და არც ,,Facebook''-ზე მოუწერია. სამაგიეროდ ირაკლი ხშირად დადიოდა ჩემ სანახავად. ძალიან დავუახლოვდით

-შეიცვლები? - მოიცა რა! 7

კაროჩე თქვენ ეგ დაქალები დაგევასათ ხო?- იკითხა მესამემ და ბიჭებს დააკვირდა. დამპალი ღიმილით გადახედეს ერთმანეთს ერაძემ და გამშველებელმა და მერე მესამეს დაუქნიეს თავი.

დემონი

ყოველ ახალ ადამიანში ვიკარგები, მხსნელს ვეძებ, საბოლოო ჯამში საკუთარ თავსაც ვკარგავ და იმათ, ვინც მნიშვნელოვანია. მთელი ცხოვრება ვიბრძვი რომ არ ვიყო მარტო, არა და არასდროს არ ვყოფილვარ ასეთი მარტოსული. ყველაზე მეტად საკუთარი ფიქრები, გრძნობები

დაბრუნება (5)

"ანა და გიო" მანქანით მიდიოდნენ. მაგრამ სად? ანას ბარის გზა არ ეცნო ამიტომ გიორგის კითხა: -გიო სად მივდივართ?_გაუღიმა გიომ. -ნახავ!_მკაცრად მაგრამ საყვარლად უპასუხა. -აუ მითხარი რა_თხოვნით გადახედა გიორგის.

ასეთი ჯიუტიც მიყვარხარ პატარავ (თავი 2)

იმდენად სასიამოვნო იყო მისი ტუჩების შეხება რომ თვალები მიმელულა. მაგრამ მალევე გამოვერკვიე და ლოყებშეფაკლულმა ხელი გულმკერძე მივაბჯინე მაგრამ როგორც მივხვდი უშეფეგოდ ამიტომ მეც მის ნებას დავყევი და ხელები კისერზე მჭიდროს შემოვხვიე როდესაც ტელეფონი

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?!

ვერ ვიტან ჩემ თავზე საუბარს... პატარაობიდან მომყვება ეს ჩვევა და დღმდე თან მსდევს...! მაგრამ ხომ უნდა მიცნობდეთ, ესეიგი : ვარ თამუნა წილოსანი ,16 წლის, საშუალო სიმაღლის, ხორბლისფერი კანით, დიდი წითელი ტუჩებით, მწვანე თვალებით და გამოყვანილი

უფლის იერით

რაც მწამდა ქვეყნად, ყოველივე დარდია ახლა... დღეს უშენობა მეწამული მკვლელივით მეცა. არ მინდა ფიქრი, ეს ფიქრები შენია ახლაც, ფერი დაკარგა უშენობით მიწამ და ზეცამ.

ყველაფერი იმაზე ჩახლართულია ვიდრე გვეგონა (1)

ძნელია მათი ამბის მოყოლა და წარმოდგენაც არ მაქვს საიდან უნდა დავიწყო. ალბათ ჯობია ჯერ ორივე გაგაცნოთ: კატო, ეს ის ძონძებში გამოწყობილი გოგონაა რომელიც მთელი დღე მათხოვრობს რათა მოხუც ბაბუას სარჩო–სანოვაგე არ მოაკლოს. პრინციპში ბაბუა და შვილიშვილი

ყვავილების გამყიდველი (ნაწილი მეჩვიდმეტე)

ტელეფონი ,რომ გავუთიშე კიდევ ერთხელ გადავწექი საწოლზე.ისე მინდოდა ძილი ისიც კი ვიფირე ხვალისთვის ხო არ გადავდო ექიმთან ვიზიტითქო. მაგრმა მერე ,რომ წარმოვიდგინე თავისუფლად შევძლებდი სიარულს „საწოლიდან წამოვფრინდი“.ნუ წამოვფრინდი რა.როგორც შევძელი ამ

სამეფო კარზე [9]

მთელი საღამოს განმავლობაში ბაგრატიონი თვალს არ აშორებდა ექიმს. გაიანე კი პირიქით, მზერას არ უსწორებდა. უნდოდა რამე ეთქვა კონსტანტინეს, მაგრამ სათქმელს ვერ პოულობდა. რამდენჯერაც ზოგადი საუბარი წამოიწყო,