დაბადების დღე

ვინ როგორ ხვდება ყველასთვის ერთერთ უსაყვარლეს დღესასწაულს? იქნებ ბევრი ნაცნობ - მეგობარი უნდა გვერდით ჰყავდეს, ან სულაც მხოლოდ ერთადერთი? და რამდენად ამართლებს არჩევანი . . .

ზიზღნარევი სიყვარული (თავი2)

თათიამ წვალებით მაგრამ ღირსეულად გაზარდა შვილები, ორ ადგილას მუშაობდა რომ მათთვის არაფერი მოეკლო, შეძლებისდაგვარად აცმევდა და აჭმევდა,ისე რომ არავისი დამადლებული არაფერი ქონოდათ

ჩემი გახდები (8)

ვატო სახე ალეწილი მიყურებდა. -შენ აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?! -რა შენი საქმეა,შენ რას აკეთებ აქ? -მარიამს დამტენი დარჩა და...საერთოდ რას გიხსნი სადაა მარიამი? -ძინავს.მომეცი დამტენი გადავცემ.

შენ რას გრძნობ?!(13)

-აბა გოგოებო მარტო ხართ?-წარბები აათამაშა ერთმა. -რა თქვენი საქმეა?-შევუბღვირე. -რაო ფისო? ბრჭყალებს აჩენ თავიდანვე?-ახლა მეორეც აყვა მეკი სიბრაზისგან სახეზე ავხურდი. რარაცის თქმა დავაპირე წელზე რომ ცხელი ხელის შეხება ვიგრძენი და გამაჟრჟოლა. -რამე

ღალატი

საუცხოოა ახლა შენი სახის ყოველი, ნიღაბი როცა მოიხსნი და მაინც გამშვენებს. შენი სხეულის ნაწილების ნეტა რომელი ... მიყვარდა ასე, მაგრამ ყველა მოსპე, გათელე.

ბაბნიკს შეუყვარდა (თავი 15)

-ვერ გავიგე სკაი. -სარ..კე ამოიბუტბუტა. წამით მას მივაშტერდი.შემდეგ კი იმავე სარკეს შევხედე საიდანაც ცოტა ხნის წინ სკაის ზურგი დავინახე, ამჯერად კი იქედან ორი მომწვანო-მოყვითალო პატარა მძივი შემომყურებდა,რომლის პატრონიც მე ვარ.ისევ სკაის შევხედე,

პატარძალი 《11》

_აბა მე რა ვიცოდი ბიცოლა _ლუიი ბიცოლას ნუ დაუძახებ მაინც არ აქვს დიდად რბილი ხასიათი _ ანდრომ თვალი ჩაუკრა და მერე გოგონები აიყვანა ხელში _ აბა მომიყევით რა გააკეთეთ დღეს... ვახშამს თქვენც ამზადებდით? _ ლიზა დატოვა და დივანზე დაჯდა. ერთი ერთ მუხლზე

აბლაბუდა (მეოთხე თავი)

ხმა ვერ ამოვიღე, მაქსიმალურად ვეცადე არ შემემჩნია წყენა და ტკივილი, თუმცა იმ ღამით, როცა გვერდით მოწოლილმა მეუღლემ ზურგი შემაქცია, კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ქალის ნათქვამი სიტყვები სულაც არ იყო ხუმრობა.

დღიური (მეოთხე ნაწილი)

დილით გაღვიძება თაიამ დაასწრო, ისეთ მხიარულ განწყობაზე იყო, მოუნდა ბავშვივით მოქცეულიყო, გადაწყვიტა მძინარე ბარბისთვის წყალი დაესხა, სამზარეულოში გავიდა, მოძებნა დიდი ზომის ჭიქა, აავსო წყლით და ისევ საძინებლისკენ გაემართა. ბარბი მშვიდად ფშვინავდა,

ნაბიჯი ნელი

ღამით პოეტურ რითმას რომ იმახსოვრებ, არ გინდა გაქრეს და ინიშნავ სადმე, არ გინდა გავქრე და მინიშნავ სადმე. დილით პოეტურ რითმას რომ აფრქვევ,