ჩვენ და თბილისი!(სრულიად)

აეროპორტიდან გამოვედი და ხარბად შევისუნთქე თბილისის ჰაერი.როგორ მომენატრა სამშობლო და ჩემი თბილისი.ტაქსი გავაჩერე და ვთხოვე თბილისის ქუჩები დაეთვალიერებინა ჩემთვის.ფანჯარა ჩამოვწიე და ძველ ქუჩებს გავუყევით,მერე ახლებს(ჩემთვის).ყველაფერზე მიყვებოდა

ქალი

შენი თვალების გამო , ყველაფერს დავთმობ კარგო შენი ტუჩების გამო, სიცოცხლეს დავთმობ კარგო იცი რა ლამაზი ხარ ? როცა ჩუმად დადიხარ იცი შენი ბრალია როცა მე მიხარია

ცხელი სუნთქვა -9-

ხმასაც ვერ ვიღებდი, საკუთარ თავზე ამის გამო ცალკე მეშლებოდა ნერვები, სულ ასე მემართება, სხვები კივიან, საშველად იძახიან, მე კიდევ ისიც ვერ მოვახერხე შუქი ამენთო, დებილივით ვიდექი და ველოდებოდი

7 თვიანი კომა

თვალები რო გავახილე რეანიმაციაში ვიწექი ვიღაც ბიჭი იჯდა სკამზე ხელი ქონდა მოკიდებული ჩემზე და თავჩახრილი რაღაცეებს მესაუბრებოდა შემომხედა და რო დამინახა ყვიროდა ექიმო თვალები გაახილა და უცებ გავარდა ოთახიდან დამესივნენ ექიმები როგორციქნა

ბაბუ "ბიჭუნი"

ზღვა ჩემი ნოსტალგიაა , ისევე როგორც შენი მშთანთქმელი თვალთაგანი . ისინი შევიყვარე  ისე ძლიერ , როგორც დედა საკუთარ შვილს - პირველივე ამოსუნთქვიდან. ყველაფერს შემიძლია შეგადარო , რაც არადროს მთავრდება. ჩემი სევდა ხარ , აი მაშინ პირველად რომ ჩაგხედე

მე არ დამისრულებია...(VIII თავი)

გაშტერებული ვუყურებდი კართან მდგარ გაბრიელს, რომელსაც თაიგული ეჭირა ხელში. თავზე ხელს ნერვიულად ისვამდა და დაბნეული თვალებით შემომცქეროდა. -აქ რას აკეთებ?_ვკითხე გონს მოსულმა და მზერა გავუსწორე. -უბრალოდ მოვედი._დაბნეულმა მითხრა. -და რატომ? -ისე

სიშვიდისფერი

სადაც ტკივილი სადაც ნისლია, სადაც ცრემლები ტალღად ქცეულა იქ უშენობას ვერ მივეჩვევი, რადგან მწარეა სულის წვალება. მე ისე მტკივა მარცხენა მხარეს და ისე გელი ისე გენდობი, მარტო სულ ჩემი მგონიხარ კარგო ცრემლებით ვძღები შესაბრალებად... მე აღარ გეძებ და

* * *

ლამაზი სიზმრები, ლამაზი სიზმრები, მიყვება ქუჩებს, ფიქრებით სავსეს. ლამაზი ჰანგები, ლამაზი ჰანგები, აღარ გაისმის მდუმარე ღამეს. შენი ალერსი, შენი ალერსი, ცრემლებით მიმზერ, ზღვისფერ თვალებს. მე შენ მიყვარდი, მე შენ მიყვარდი, ახლა ანაზდად ვუმზერ

გინდა ვიჩხუბოთ?

რაჭის ერთ-ერთ ულამაზეს სოფელში კერძოდ კი ნიკორწმინდაში,უამრავ ხალხს მოეყარა თავი, ზაფხული ეს ის დროა როცა ყველა სახლის კარი თითქმის ღიაა და დიდების თუ პატარების ხმა ისმის ეზოებიდან,სწორედ ერთ ერთი სახლის ეზოში,ხის სკამთან ორი პატარა ბავშვი

სათვალე

იცი როგორი მტკივნეულია სათვალის მოხსნა? მტვერიც არ რჩება სილამაზისგან. როგორი უფერულია, ფორმას კარგავს ყველა და ყველაფერი, ერთმანეთში ერევა და იდღაბნება. აზრს კარგავს ყველა ფერი, რადგან უკვალოდ ქრება სიწმინდე. უყურებ შენს თავს, სხვებს და არ გინდა