ყველაფერი დასასრულით იწყება ( ნგრევა)

დილას ენერგია გამოცლილმა ყველაზე ადრე გავიღვიძე, აივანზე დავჯექი და სიგარეტს ვეწეოდი, ტუჩებს თითებით ვეხებოდი და ბათუმის შენობებს ვუყურებდი. რა გავკეთე თქო ვფიქრობდი, მაგრამ მნიშვნელობა არ ჰქონდა, ეს უკვე მოხდა და ჯანდაბა მე ისეთი ნასიამოვნები

მშვიდი ტალღა (სრულად +18 )

მშვიდი სიო უბერავდა ტროტუარზე მდგომი გოგონას ცეცხლისფერ თმებს. მისი გაწეწილი თმის ჰანგები საოცარ მელოდიას ქმნიდა. იდგა უცნაურად .თავი მაღლა აეწია და ფიქრს მიცემული ვერ ამჩნევდა ირგვლივ ვერავის

რეპუტაციის თამაში 2

მორიგი ღილი გახსნა, შემდეგ კიდევ ერთი, ისე, რომ მის კანს არც კი შეხებია. მისი მოძრაობა ზუსტი იყო, თითქმის მექანიკური, ყოველგვარი ემოციის გარეშე. _არა ელენიკო, შენ არ მძულხარ. მძულს, რომ არ მძულხარ.

ყველაფერი დასასრულით იწყება ( ბზარი)

ცხოვრებაში ბევრი რამეა რასაც მარტივად ვერ ვივიწყებთ, თუმდაც პირველი სიყვარული, ან პირველი კოცნა, იქნებ მეგობარიც კი. საინტერესოა მეორე და მესამე, თუმდაც მეოთხე და ასე რიგ-რიგობით არსებულები იოლად რატომ გვავიწყდებიან?

The Whispering Woods(თავი IV)

დილით, როცა ნისლი ჯერ კიდევ ეკვროდა ტყის კიდეს, თუთამ და ანნამ ცხენები გაამზადეს სამგზავროდ და გზას შეუდგნენ. მზისფერთვალება ბუ ფრენით მოჰყვებოდა პატრონს. ტყის სიოს ზურგს უკან ტოვებდნენ, წინ კი ქალაქის ჭიშკრები ხვდებოდათ — ნაცნობი, თითქოს ბავშვობის

მე მიყვარს...

მე მიყვარს შენი მწვანე თვალები, შენი წარბები და შენი ლტოლვა, შენი ლავიწი, შენი მკლავები და შენს სახეზე ჭორფლების გროვა.

The Whispering Woods(თავი |||)

ანნამ წარბი ასწია. — რა? თუთამ თავი ოდნავ გააქნია — თითქოს სიტყვებს ტყუილის სუნი ასდიოდათ. — მისი ნაბიჯები ვიგრძენი, მაგრამ ფეხი არ დაუდგამს.

Უშენოდ მთვრალი

ისევ უშენოდ გავიღვიძე ამ წყეულ სახლში, Და მივაბიჯებ ბორძიგ ბორძიგ  მთვრალი ცრემლიც თვალებზე მომადგა უცხო სტუმრის მსგავსად ისიც როგორც უაზროდ მთვრალი, უბედური ვარ

????Ჩემი სიკვდილი????

წარმომიდგენია ჩემი სიკვდილი, ჩემს საფლავთან ყველა თუ როგორ ტირის, დავაკლდები ყველას თუმცა არც კი ბევრსაც, მე აღარსად ვარ გავედი ეშვება ფარდები ქარმა ღრუბლები წვიმად დაწურა,

NEVER US 13

ვინაიდან, გარეთ, შემოდგომის მზე ჯერ კიდევ იჭყიტებოდა, ეზოში ჩავედით, და საქანელაში ჩავჯექით. - სან, თაიას ისევ ეხმიანები ხოლმე ?- ვკითხე უცებ. - ისე ხშირად არა, როგორც ადრე, რა იყო?- მშვიდად მიპასუხა, მზერა მზეზე გადაიტანა.