ერკე მიდასი - გესლი

კაცი ემგვანა გესლიანს, სიცოცხლის სასრულ აკორდებს ტყენი ფოთლებს რომ გვესვრიან, ვგრძნობთ სასმისს გესლით ნაკურთხებს, ეს East - ია თუ West - ია, ერთი ფასი აქვს ნაქურდალს სტუმარი არა - Guest - ია, ცვლილებას ვეღარ აუვალთ.

მწვირე (თავი II)

კაბინეტიდან გამოსულს ნიკო შეეჩეხა კიბეებთან. მოაჯირს მიყრდნობოდა მამაკაცი და ქვედა სართულებზე მომუშავე ოფიცრებს უყურებდა. ნაბიჯების გაგონებისთანავე შეტრიალდა მარიტასკენ.

უდრის გულს (სრულად)

ვიჯექი ძველი ფარეხის იმ კუთხეში, სადაც ფასადის გალამაზების საჭიროებაც კი არ იდგა. ვუყურებდი იმ პატარა ლურსმნით ამოკაწრულ გაუმხელელ საიდუმლოს და ვტიროდი.

კაპრიზი (სრულად)

ჩაფიქრებული ვზივარ ფანჯარასთან და გოგოების მხიარული ხმები სადღაც შორიდან მესმის. „ არა, რისთვის ჩამოვედი აქ? რომ პაგანინის ნაცვლად ვიღაც ქართველი მაჩო შემრჩენოდა ხელში? თანაც რა შემრჩენოდა? მე რა შუაში ვარ?!“ თვალმოჭუტული ვიყურები სასტუმროს

The Whispering Woods(თავი V)

სასახლემ მისი სიმშვიდე დაიბრუნა,წვეულების ხმაური უკვე მხოლოდ კედლებში ჩარჩენილ ოდნავ რბილ ექოს ჰგავდა, ადამიანი კი თითქოს ამ სიმშვიდით ტკბებოდა..თუთა თავისთვის გამოყოფილ დიდ, თბილ ოთახში რჩებოდა — კედლები ნაცნობი იყო, ბავშვობის სურნელი ტრიალებდა.

never us 14

Მათი სილუეტები ნელა მოაბიჯებდნენ სახლის ბილიკზე. ოჯახის უფროსები წინ გაიჭრნენ შესაგებებლად. მე და სანდრო კიბეებთან ვიდექით. თაია ისევ ისეთი იყო, მხიარული და ცნობისმოყვარე თვალებით, ლამაზი თეთრი ატლალსის კაბა, ნაზად ეხებოდა მის სხეულს, მხრებს კი

ყველაფერი დასასრულით იწყება ( ნგრევა)

დილას ენერგია გამოცლილმა ყველაზე ადრე გავიღვიძე, აივანზე დავჯექი და სიგარეტს ვეწეოდი, ტუჩებს თითებით ვეხებოდი და ბათუმის შენობებს ვუყურებდი. რა გავკეთე თქო ვფიქრობდი, მაგრამ მნიშვნელობა არ ჰქონდა, ეს უკვე მოხდა და ჯანდაბა მე ისეთი ნასიამოვნები

მშვიდი ტალღა (სრულად +18 )

მშვიდი სიო უბერავდა ტროტუარზე მდგომი გოგონას ცეცხლისფერ თმებს. მისი გაწეწილი თმის ჰანგები საოცარ მელოდიას ქმნიდა. იდგა უცნაურად .თავი მაღლა აეწია და ფიქრს მიცემული ვერ ამჩნევდა ირგვლივ ვერავის

რეპუტაციის თამაში 2

მორიგი ღილი გახსნა, შემდეგ კიდევ ერთი, ისე, რომ მის კანს არც კი შეხებია. მისი მოძრაობა ზუსტი იყო, თითქმის მექანიკური, ყოველგვარი ემოციის გარეშე. _არა ელენიკო, შენ არ მძულხარ. მძულს, რომ არ მძულხარ.

ყველაფერი დასასრულით იწყება ( ბზარი)

ცხოვრებაში ბევრი რამეა რასაც მარტივად ვერ ვივიწყებთ, თუმდაც პირველი სიყვარული, ან პირველი კოცნა, იქნებ მეგობარიც კი. საინტერესოა მეორე და მესამე, თუმდაც მეოთხე და ასე რიგ-რიგობით არსებულები იოლად რატომ გვავიწყდებიან?