The Whispering Woods(თავი IV)

დილით, როცა ნისლი ჯერ კიდევ ეკვროდა ტყის კიდეს, თუთამ და ანნამ ცხენები გაამზადეს სამგზავროდ და გზას შეუდგნენ. მზისფერთვალება ბუ ფრენით მოჰყვებოდა პატრონს. ტყის სიოს ზურგს უკან ტოვებდნენ, წინ კი ქალაქის ჭიშკრები ხვდებოდათ — ნაცნობი, თითქოს ბავშვობის

მე მიყვარს...

მე მიყვარს შენი მწვანე თვალები, შენი წარბები და შენი ლტოლვა, შენი ლავიწი, შენი მკლავები და შენს სახეზე ჭორფლების გროვა.

The Whispering Woods(თავი |||)

ანნამ წარბი ასწია. — რა? თუთამ თავი ოდნავ გააქნია — თითქოს სიტყვებს ტყუილის სუნი ასდიოდათ. — მისი ნაბიჯები ვიგრძენი, მაგრამ ფეხი არ დაუდგამს.

Უშენოდ მთვრალი

ისევ უშენოდ გავიღვიძე ამ წყეულ სახლში, Და მივაბიჯებ ბორძიგ ბორძიგ  მთვრალი ცრემლიც თვალებზე მომადგა უცხო სტუმრის მსგავსად ისიც როგორც უაზროდ მთვრალი, უბედური ვარ

????Ჩემი სიკვდილი????

წარმომიდგენია ჩემი სიკვდილი, ჩემს საფლავთან ყველა თუ როგორ ტირის, დავაკლდები ყველას თუმცა არც კი ბევრსაც, მე აღარსად ვარ გავედი ეშვება ფარდები ქარმა ღრუბლები წვიმად დაწურა,

NEVER US 13

ვინაიდან, გარეთ, შემოდგომის მზე ჯერ კიდევ იჭყიტებოდა, ეზოში ჩავედით, და საქანელაში ჩავჯექით. - სან, თაიას ისევ ეხმიანები ხოლმე ?- ვკითხე უცებ. - ისე ხშირად არა, როგორც ადრე, რა იყო?- მშვიდად მიპასუხა, მზერა მზეზე გადაიტანა.

The Whispering Woods (თავი || )

ანნამ ხელები აიწია. თითებზე ცეცხლის ნაპერწკლები აანთო — მისი ძლიერი, წითური მაგია. — ვინც არ უნდა იყოს…უკვე ძალიან ახლოსაა.

შე'მიყვარდი(სრულად)

_მიყვარხარ და არც მახსოვს როდის შემიყვარდი... მგონია ,რომ სულ შენ მიყვარხარ _ მკლავები შემოხვია,ტუჩები დაუკოცნა და შემდეგ მზერა გაუსწორა_ ბავშვისთვის ტანსაცმელი შეგვიძლია ვიყიდოთ ოღონდ ბიჭისთვის და რამდენიმე თვის შემდეგ დავიწყოთ ... ექოსკოპია ჯერ არ

წარსული წარსულში (ნაწილი II ) სრულად

იესე მინდელი იჯდა უზარმაზარი მაგიდის თავში . გვერდს ერთი მხრიდან დიანა ჩადუნელი უმშვენებდა ,მეორე მხრიდან მარტა მინდელი . ერთ მუხლზე შვილიშვილი ეჯინა და მეორეზე შვილი . იქ ,მის წინ იყო აწმყო და მომავალი. ადამიანები ბევრი ჭრილობით, ცხოვრებისთვის

თეთნულდს გასძახე 7. ზღვის შვილია

- ზღვის შვილია... მაგრამ მთას ვერ გაექცევა. ვერც მე. და იმ წამს, ზამთარმა თითქოს თვალები დახუჭა, თითქოს თვითონაც არ უნდოდა შეეწყვიტა ის წამიერი სილამაზე, რაც იქ, თოვლსა და სიჩუმეს შორის იშვა.