და ქრება ქალი

და ქრება ქალი... ქრება უკვალოდ მივიწყებულ დღეებთან ერთად როს უკანასკნელ საყვარელსაც კუბო მიითვლის... და სასაფლაოს შფოთიანი წყეულ სიმშვიდით ქალის ლეგენდაც უსულგულოდ ცისკენ მიილტვის.

სახლი მთაში (თავი 3)

- ანუ რა გამოდის ერთ ჭერქვეშ უნდა ვიცხოვრო კაცთან, რომელიც ნათესავიც კი არ არის?! - სულ არ არის ამის აუცილებლობა, შეგიძლია თქვა სად გინდა ცხოვრება და პრობლემა არ იქნება... - რიტორიკული კითხვა იყო ცინიკოსო. ჩემს სახლში ვაპირებ ცხოვრებას!

ვერ დაგიცავ

არ ვიცოდი რა მეთქვა შენი დანახვის წამიდან, ჩემთვის ვკრეფდი მაგ ყვავილებს?! შენთვის ვკრეფდი ვინაიდან

სახლი მთაში (თავი 2)

- გამარჯობა - საპნის ქაფი ჩამოირეცხა ანდრეამ და როგორც იქნა თვალი გაახილა. მის წინ ის იყო. ქალი ფოტოდან ოღონდ ბევრად უფრო ახალგაზრდა და თან ალბათ საუკუნის შემდეგ. - შენ... შენ... - ენა დაება გაოცებისგან. - დიახ მე ამ სახლის პატრონი ვარ. - წარბის

დუდუ მერლანი //9//

-რა სირცხვილია ელენა,სხვას მიყვები ცოლად და სხვა კაცის მკლავებში გახვევისკენ მიილტვი...-მის ბაგესთან დაიჩურჩულა და ოდნავ გაიღიმა. -რა საზიზღარი ხარ!-მკერდზე მთელი ძალით უბიძგა ქალმა. -სიმართლე უნდა ეთქვა ვინმეს.

ყოველი დანახვა

ყოველი დანახვა შენი სხეულის ჩვენი შეხვედრის იმედს მიტოვებს და უსამანო ფიქრად გცეული გაუსაძლისად კვლავაც ითოვებს

ბედისწერის ძალა (10)

ხო, შემეხნენ და ტანკივით გადამთელეს, გადამიარეს, გამაუბედურეს იმ დღეს, ყველაფერთან ერთად, ჩემი სიცოცხლეც თან გაიყოლეს გემსის?- ტირილ- ნარევი ხმით წამოიკივლა.

სახლი მთაში (თავი 1)

უკანა ეზოდან საოცარი ხედი იშლებოდა. უკიდეგანო მთები და მთებში მიმალული, კილომეტრებზე გადაჭიმული წყალსაცავი. ლურჯის და მწვანის საოცარი შერწყმა იყო უღრუბლო ცასთან. უყურებდა ხედს და ფიქრობდა, რომ ნამდვილად სწორ ადგილზე იყო. საკუთარი ქაოსური

ჟღალი მამაკაცი

"დრო არც სიყვარულს არ ინდობს"

რექვიემი (სრულად)

ზოგჯერ ერთი გადადგმული ნაბიჯი განსაზღვრავს უამრავი ადამიანის მომავალს. ერთი საბედისწერო დღე, ერთი საბედისწერო წუთი, ერთი საბედისწერო წამი, ერთი საბედისწერო არჩევანი, ერთი საბედისწერო შემთხვევა, ერთი საბედისწერო სიტყვა, ზოგჯერ ერთ პატარა დეტალსაც კი