"ერთხელ აეროპორტში" თავი 1

აეროპორტში ვზივარ. სულმოუთქმელად ველი რეისს რომელსაც არ გავყვები. ერთი მარტივი მიზეზის გამო:ბილეთი არ ამიღია. მეტსაც გეტყვით პასპორტიც კი სახლში დავტოვე. ალბათ ფიქრობთ შეიშალაო. რომ მხედავდეთ იმასაც დაამატებდით აბა ამხელა ჩემოდანი ვისთვის

ერთხელ და სამუდამოდ (სრულად)

-ისევ, გადამარჩინე! -რა თქმა უნდა, მე ხომ შენი პირადი დაცვა ვარ! -არა, შენ ჩემი პირადი დაცვა არ ხარ! შენ ჩემი მფარველი ანგელოზი ხარ!

საკუთარი ბედნიერება(მეშვიდე თავი)

თამუნამ შეამჩნია მათკენ მიმავალი ბექა გაუღიმა და უთხრა:-გელოდებით რა ხანია,რას ლაპარაკობდი ამდენს რომ გააბრუე საცოდავი კაცი,თან სიცილი დააყარა.-გამოცდაზე ვკითხე რაღაც,ჩემო ენამწარე,არც თქვენ დაგიკარგავთ

პირველი და უკანასკნელი (2თავი)

-არა რა,19 წლის გოგოს ასეთი საცვლები უნდა გეცვას?-ადგილზე შეხტა,ისევ დაავლო პირსახოცს ხელი და ტანზე შემოიჭიდა. -აქ რას აკეთებ?-ვაჩეს მიუბრუბდა.

წვიმა...

წვიმა.... დამაფიქრებელი ამინდი.... განსაკუთრებით ზაფხულში... და თან სოფელში... ფანჯრის რაფაზე ჩამომჯდარი უფიქრდები ყველაფერს... ხელში ყავის ფინჯანი, გარეთ წვიმა და ფიქრები, უამრავი ფიქრები, რომლებიც მთელს სამყაროს შემოივლის, მაგრამ მაინც ერთ

ვინუჟდენში დაქორწინებულები 15

მაღლა განთავსებული საძინებლებიდან ერთ-ერთი ამოვირჩიე. ჩემი ოთახის ფანჯარა პირდაპირ ტბას გადაჰყურებდა და ულამაზესი სანახაობა იქმნებოდა. ჩემი ნივთები ისე დავაბინავე, ნორმალურად არც კი დამითვალიერებია. რამდენიმე საათი ვიჯექი ოთახის აივანზე. პეიზაჟს

იისფერი სიყვარული +18 #8

შეუძლებელია გულიდან ამოგვაცალონ დაგროვილი გრძნობები, ემოციები. და მაინც რამდენი უგუნურია , ვინც ამას ცდილობს. მოგვეპარებიან გაზაფხულის ჩუმი სიოსავით, ჩურჩულით ჩასძახებენ ჩვენ გულს რომ გაიღოს. გულიც ჩვენდა უკითხავად უშვებს მათ და მერე ვიბრძვით.

ერთხელ და სამუდამოდ (თავი 3)

- დილა მშვიდობისა. ხმამაღლა ვამობ და სამზარეულოს მაგიდასთან ადგილს ვიკავებ. -დილა მშვიდობისა. მიღიმის და უკვე მზა ომლეტს თეფშზე მიდებს. -რომელი საათია? -ჯერ ადრეა. შვიდიც არაა. -მშვენიერი, მაშინ მოვასწრებ მომზადებასაც. -დღეს მე გაგიყვან. პირველი

მდუმარე სასტუმრო - ტროლი (თავი 16)

ელი თავის საწოლში იწვა. ცდილობდა, როგორმე დამშვიდებულიყო. თვალებიდან არ ამოსდიოდა ნანახი კადრი. ყელში ბურთი ჰქონდა გაჩხერილი და სიმწრისაგან ხელს მაგრად უჭერდა მეთიუს ნაჩუქარ მედალიონს.ელი მთელი

თბილისის ცის ქვეშ... თავი 9

უკანასკნელი ვინც ამ ეპატზე ამ საწოლს და ამ ოთახს დაეპატრონება ეს მე ვიქნები და არც კი იფიქრო რომ ამაში ვინმე შემეცილოს.-შენ ვინ ხარ,მგონი უკვე ვნანობ... გაეცინა და ტუჩებზე წამეტანა,მაგრამ გადავაბრუნე,ზემოდან