ორივემ შეცდომა დავუშვით (სრულად)

თვალებ დაწითლებული, ნამტირალევი იჯდა ოთახის კუთხეში. ჰაერი მძიმე იყო, თითქოს წარსულის მოგონებებით გაჯერებული, რომლებიც შიგნიდან ჭამდა. მთელი სამი წლის განვლილ მომენტებზე ფიქრობდა – იმედგაცრუება, ტკივილი და გაურკვევლობა ერთმანეთში იხლართებოდა.

დაკარგული ოცნების სევდა

"აღარც საკურას მეწამული ფურცლები და აღარც წარსულის მელოდია".

ვინმე სხვა (თავი 7)

დრო, დროს ისე სწრაფად უსწრებს რომ თვალის დახამხამებასაცი კი ვერ ვასწრებ. ამასობაში მე და ლუკა, ასე ხუმრობ, ხუმრობით შეყვარებულები გავხდით.

შე'მიყვარდი

"თავის ტკივილი შეიძლება მთელი დღე გაგრძელდეს. გამაყუჩებელი აუცილებლად დალიე და წვნიანი ჭამე . შეხვედრამდე ჩემო ექიმო ,სოფია "

დევნა (სრულად)

არხეინად შეაბიჯა სამინისტროს შენობაში. იშვიათად სტუმრობდა ყველაზე საძულველ ადგილს, მაგრამ მაინც ცნობდნენ სახეზე თანამშრომლები. დიდად არავის უყვარდა მისი იქ ხილვა, მით უმეტეს მაშინ, როცა თავისი უშველებელი ძაღლიც მოჰყავდა. ხშირად ისმოდა მისი წყალობით

ჯაიპურში შევხვდებით! (მესამე თავი)

პროფესიად დოკუმენტალისტიკა რომ ავირჩიე, არავის გავუფრთხილებივარ, შენი „დოკუმენტალისტობა“ ქორწილების, ნიშნობების, ნათლობებისა და დაბადების დღეების გადაღებით შემოიფარგლებაო. სწორად გამიგეთ, სხვისი ბედნიერების თანამონაწილეობა და აღბეჭდვა, მართლაც,

ჯაიპურში შევხვდებით! (მეორე თავი)

-არ მეგონა, თუ ოდესმე კიდევ შევხვდებოდით. აქ რამ მოგიყვანათ? სავარძლის ნაცვლად, იატაკზე ზის, ფეხმორთხმით... და ცხვირზე პირსინგს იწვალებს. -უძილობა. ღამის კოშმარები. შფოთვა. - ისე ლაპარაკობს, თითქოს გაბრუებულია.

ჯაიპურში შევხვდებით! (პირველი თავი)

- ომი რომ დაიწყო, ფრონტის ხაზზე საბრძოლველად წავედი... - მოხალისედ? თანხმობის ნიშნად თავს მიქნევს. - ძალიან კი გაგირისკავთ... იღბლიანი ხართ, როგორც ჩანს, რაკი საღ-სალამათი დაბრუნდით.

სულ მე’ფერები (||| ნაწილი)

იმ მომენტში მხოლოდ სიცარიელეს ვხედავდი. -ეს თვალები ბევრს ვერაფერს გეტყვის ამიტომ ტყუილად.-ესეც შეამჩნია.აღარ გავოცებულვარ,მან თითქმის ყველა ჩემი მოქმედების პასუხი იცის. -ცდები,თვალები ბევრს ამბობს.-შევეწინააღმდეგე. -ამიტომაც არ უნდა დაუჯერო მათ.

შემთხვევითი შეხვედრა ( თავი პირველი და თავი მეორე)

ღამე იყო, როცა ქალაქმა სინათლეებში ჩაძირულ დერეფნებს ჩუმად მიაპარა სუნთქვა. ბედისწერა ორჯერ ეწვია ამ კარს- ერთხელ უხილავი ნაბიჯებით, მეორედ კი სიჩუმით, რომელსაც პასუხი აღარ ჰქონდა.