ფერადი ფიფქების - დაცემა ნაწილი 5

ჩვეულებრივი, არაფრით განსაკუთებული,არსება.უბრალოდ მიცურავდა, შუაგულ ოკენეში. ელოდა რაიმე ახალს, რაიმე საინტერესოს,თუმდაც სიყვარულს...თუმცა უბრალო და ტიპიური, ლურჯი ოკეანის გარდა !ვერაფერი ვერ იპოვა მაში.მარტოსულობის გაზრდის გარდა ,არც არაფერი

სატყუარა ქარიშხლისთვის

სახლის მყუდროობას არღვევდა ჩამოწოლილი მდუმარება, წყვდიადად რომ გადაჰფენოდა ოთახებს. ფართო მისაღებში ისხდნენ შეკრებილები, არ შორდებოდნენ ოჯახს ტკივილის გამზიარებლები. ცრემლებითა და ჩუმი ოხვრით იხსენებდნენ გარდაცვლილის ბედნიერ წუთებს.

შე'მიყვარდი(4)

ქალზე ერთი თავით მაღალი იყო , განიერი მხარბეჭი ჰქონდა და თითქმის დაფარა მთლიანად . მოულოდნელობისგან გაშეშებული,სუნთქვაარეული იდგა და მოშორებასაც ვერ ახერხებდა

სიმშვიდის ზღვარზე

და, მაინც სიმართლე ყოველთვის საჭიროა, თუნდაც გვიან. არა იმისთვის, რომ დაგვტანჯოს. არა იმისთვის, რომ წარსული გადაატრიალოს. არამედ იმიტომ, რომ არ გაიმეორონ ის.

ვინმე სხვა ( თავი 9 )

რა მშვენივრად მეძინა, მანამ სანამ დედამ არ გამაღვიძა და შემახსენა რომ დღეს 31 დეკემბერია... საახალწლო სამზადისში სურს რომ მეც ჩამრთოს. ყოველ წელიწადს, რაც ასაკი მემატება, ვაცნობიერებ რომ პატარა პრინცესა გოგონას ცხოვრებას ვშორდები.

შე'მიყვარდი (3)

_ჩემთვის დედას ვერასდროს დაემსგავსები ... ზედმეტად დიდი ვარ უბრალოდ და შენ ზედმეტად პატარა _ უცებ დაამატა ბოლოს . ანგარიში გაასწორა და სოფიოსთან ერთად დატოვა იქაურობა.

ასე მგონია.....

მთელი ცხოვრება ასე გადის: მგონია გიცნობ. ერთად ვიღვიძებთ, ვიძინებთ და გაგვყავს წამები. და ერთმანეთის არსებობა გვეიმედება, არ გვეშინია ფანჯრის მიღმა ავი ქარების.

შოკოლადი

გატეხილ შოკოლადს მიწვდი, თითებით გრძელით და თლილით. არ ვიცი რა უფრო მინდა შენი თითები თუ ტკბილი?

ავი ელფერი

მე ცადამყვანას ვისიზმრებ და შენ ალბათ მთვარეს....

რატომ ან რისთვის

მოვედი, მაგრამ არც კი ვიცი, რისთვის, ან რატომ.... ისე დაღლილი, სევდიანი, ისე არარა... ცარიელია ჩემი გული ფეთქვადაცლილი... ცარიელია ტკივილიც კი არის, აღარა...