შემთხვევითი შეხვედრა (თავი მესამე და თავი მეოთხე)

,,ღამე გრძელია. სიჩუმე სიტყვებზე უფრო ხმაურიანია. ხანდახან წარსული იმაზე უფრო ახლოა, ვიდრე გვგონია. "

სულის აჩრდილი

ისტორია სადაც ლეგენდები-სინამდვილეა, ბებიების მონათხრობი ისტორიები კი -სინამდვილე.ადელინი და დევიანი ერთმანეთს ნისლსი შეხვდნენ-ვნება ,საიდუმლოება და დაუჯერებელი კავშირი ერთიანდება კალორისის ქუჩებში. ეს ყველაფერი კი მხოლოდ დასაწყისია.

ვნება თუ გრძნობა

ადამიანებს ყოველთვის იმაზე მეტი სჭირდებათ ვიდრე აქვთ. მეტი ემოცია მეტი გრძნობა მეტი ვნება მეტი ცეცხლი მეტი სიყვარული…

ამანთე (სრულად)

როცა რუ დავითანხმე ჩემთან, მთაში ახალ შეძენილ საოჯახო სასტუმროში, ჩამოსულიყო. თითქოს მხრებიდან უზარმაზარი ტვირთი მომშორდა. და არც მინანია. ის ბოლო ზაფხული ყველას გონებაში დარჩა, როგორც ყველაზე არანორმალური, ყველაზე გიჟური და ყველაზე სევდიანი რამ.

ჯაიპურში შევხვდებით! (მეოთხე თავი)

რა ხდება? რის პოვნას ცდილობ? - „სიამის ტყუპის“ — მაინტერესებს, მეორე თავს სად მალავ. - ჩემს „აგდებას“ სჯობს, ხელები ძლიერად მომკიდო. არ გადავარდე! - სკუტერს ვძრავ და მივქრივარ. - იაჰუუუუუუ! რა მაგარია! - ანეტა ბოლო ხმაზე ყიჟინებს

ორივემ შეცდომა დავუშვით (სრულად)

თვალებ დაწითლებული, ნამტირალევი იჯდა ოთახის კუთხეში. ჰაერი მძიმე იყო, თითქოს წარსულის მოგონებებით გაჯერებული, რომლებიც შიგნიდან ჭამდა. მთელი სამი წლის განვლილ მომენტებზე ფიქრობდა – იმედგაცრუება, ტკივილი და გაურკვევლობა ერთმანეთში იხლართებოდა.

დაკარგული ოცნების სევდა

"აღარც საკურას მეწამული ფურცლები და აღარც წარსულის მელოდია".

ვინმე სხვა (თავი 7)

დრო, დროს ისე სწრაფად უსწრებს რომ თვალის დახამხამებასაცი კი ვერ ვასწრებ. ამასობაში მე და ლუკა, ასე ხუმრობ, ხუმრობით შეყვარებულები გავხდით.

დევნა (სრულად)

არხეინად შეაბიჯა სამინისტროს შენობაში. იშვიათად სტუმრობდა ყველაზე საძულველ ადგილს, მაგრამ მაინც ცნობდნენ სახეზე თანამშრომლები. დიდად არავის უყვარდა მისი იქ ხილვა, მით უმეტეს მაშინ, როცა თავისი უშველებელი ძაღლიც მოჰყავდა. ხშირად ისმოდა მისი წყალობით

ჯაიპურში შევხვდებით! (მესამე თავი)

პროფესიად დოკუმენტალისტიკა რომ ავირჩიე, არავის გავუფრთხილებივარ, შენი „დოკუმენტალისტობა“ ქორწილების, ნიშნობების, ნათლობებისა და დაბადების დღეების გადაღებით შემოიფარგლებაო. სწორად გამიგეთ, სხვისი ბედნიერების თანამონაწილეობა და აღბეჭდვა, მართლაც,