მელანქოლია

ისტორია გოგონას შესახებ რომელიც დროში დაიკარგა და იძულებულია ყველას სურილებს დაემორჩილოს

უთქმელი სიტყვების ღაღადი

ყოველთვის, როცა წვიმს, მეჩვენება, რომ წვიმის წვეთები დიდი ხნის წინ სიმწრით ჩაყლაპული, საკუთარი თავისგანაც გადამალული, ცრემლების დაგვიანებული ამოხეთქვა, წვიმის წვეთების ხმა კი ვერთქმული თუ ართქმული, უთქმელი სიტყვების სასოწარკვეთილი ღაღადია.

ლაქებიანი დეტექტივი (ნაწილი 1 სრულად)

- ,,ასე ყველამ ერთიანად როგორ გააფრინეთ, რამეს იღებთ?” - ,,კი, ვიღებთ...“ - ,,მართლა? მეც მასწავლეთ მაშინ, იქნებ როგორმე გაგიგოთ.. ამ ბოლო დროს ყველა ძალიან უცნაურად იქცევით.“

ოიზისი XX

-მოყევი. -არ მინდა. მარიტა დუდღუნებს და ჰუდის სახელოს აწავლებს თითებით. -გთხოვ ბლუმ.

ქალი ფანჯარაში

გარეთ წვიმს. ცა ზუსტად ისეთი მოღრუბლულია, როგორიც ახალგაზრდა ქალი, რომელიც დახურული ფანჯრიდან იყურება. ის ისეთი მარტოსულია, ალბათ ცაც მისი თანაგრძნობით ატირდა.

ვიცეკვებთ დაისს ( დასასრული)

სიო არ მაშინებს, ჩემს უკან შენ ხარ მიმზერ ამაყად თაფლისფერ თვალებს.

ჩემი აზრი

შეცდომებს ყველა ვუშვებთ. მთავარია, ამ შეცდომების შემხედვარეებმა, სწორად მოქმედება ვისწავლოთ.

მარტო ვიქნები?

ისევ დამიდგა მძიმე წუთები. ღამე დამძიმდა, ვეღარ გათენდა. ცრემლი ბალიშებს დაედო ღვარად. იქნებ გათენდა? ჩემთან დაბნელდა.

დაბრუნება(სრულად)

-ნუ სულელობ. არსად წასვლას არ ვაპირებ, როგორ შემიძლია შენი მიტოვება? ის წამოჯდა და თვალი თვალში გამიყარა, ჩემს წინ იჯდა, ფეხები გაეშალა და მათში დარჩენილ სივრცეში მოვემწყვდიე. -შენ ჩემი ხმა ხარ- ხელი კისრიდან ხორხზე ამატარა და ტუჩებზე ნელა

ვიცეკვებთ დაისს

ღამე დავღალე მე შენზე ფიქრით, მთვარე აღარ ჩანს, მე მემალება. გული წავუღე მე შენზე დარდით, კიდევ ვკითხულობ რად მემალება?!