Iunae Lumen #1

იმ ღამით ბევრი დავლიე. რას სვამდი ისიც კი არ მახსოვს. რა ჯანდაბად წავედი მაინცდამაინც იქ, ბარში არც ეგ. მახსოვს, დაკარგული სიყვარულის სადღეგრძელო გადავკარი ბოლოს, მარტომ. ეულად. არაფერი არ მახსოვს მანამდე... გარდა სროლისა.

როცა თვალებში ჩაგხედე ( 2 თავი)

ჩემი ამბავიც ამ დღიდან დაიწყო. სახლის დალაგებით გამოწვეული დამღლელი დღეების შემდეგ როგორც იქნა ნამდვილი არდადეგები დამეწყო. არდადეგებში არ ვგულისხმობ გართობას და მეგობრებს, აქ უფრო უსაქმურობა იგულისხმება, რაც დიდად არ მომწონს. ვცდილობ დღეები

რატომ გადავეყარეთ ასეთ იდიოტებს 7

მაგასაც ვნახავ.-დავემუქრე გულში. სიტყვა დასრულებული არ მქონდა ტანზე ცივი სითხე რომ ვიგრძენი და წუთით სუნთქვაც შემიწყდა. ახლა ჩემი დროა. თავიდან ფართხალი დავიწყე მერე კი ერთბაშად მოვდუნდი და ფსკერისკენ წავედი. თვალები ოდნავ გახელილი მქონდა და

ცხელი სუნთქვა...

გამიშვი, გამიშვი გთხოვ, მე არაფერი დამიშავებია, არ ვიცცი რა გინდა ჩემგან, გთხოვ გამიშვი, ვერ გხედავ, გეფიცები არ ვიცი ვინ ხარ... უსასრულო სიბნელეში უმისამართოდ ვკივი და ვკანკალებ, ვგრძნობ უეცრად როგორ მეხება ყინულივით ცივი თითები, მერე კი უეცრად

ლილის დღიური

არ ვიცი რითი დავიწყო წერა. გეტყვით რომ მე ლილი მქვია და 8 წლის ვარ. ვსწავლობ სკოლაში და მყავს ძალიან კარგი მშობლები, რომლებსაც ძალიან ვუყვარვარ. მამა არქიტექტორია, დედა კი-დიასახლისი. ჩვენ გვყავს კატა-ჯინევრა. ის მსუქანაა და ფუმფულა. სულ თეთრია,

ჩემიდან შენამდე (ნაწილი 1)

ოდნავ წამომაწევინა თავი და მის გულმკერდზე ამაკრა, შემაკანკალა და ვცადე რომ ხელებიდან დავსხლტომოდი, თუმცა არაფერი გამომივიდა, მისი სიტყვები არ მესმოდა, ვერც მოძრაობებს აღვიქვამდი სრულყოფილად, მხოლოდ ტკივილისგან საშინლად მფეთქავ სხეულს ვგრძნობდი და

პირველი და უკანასკნელი??!

ცხოვრებაში სულ მცირე ერთხელ მაინც დადგები ისეთ მნიშვნელოვანი არჩევანის წინაშე რომელიც აუცილებლად შეცვლის შენ ცხოვრებას.შეიძლება შეცვალოს შენი ცხოვრების მიზანი,დანიშნულება.შეიძება შენთვის საყვარელი საძულველად აქციოს ანდაც ნაცნობი უცნობად,მხიარული

ჰო, მე მინდა შენთან..!! - თავი 1

დილით ადრე გავიღვიძე, როგორც ყოველთვის, ხელები განზე გავშალე, გემრიელად გავიზმორე და შემდეგ წამოვჯექი ლოგინზე. იქვე დადებულ ჟაკეტს დავწვდი, რომელიც კაბასავით მქონდა როდესაც ელვას შევიკრავდი, ელვაც შევიკარი და ჩუსტებში გავუყარე შიშველი ფეხი.

ქუჩაში ვხედავ მე სულ შენს აჩრდილს

ქუჩაში ვხედავ მე სულ შენს აჩრდილს, შენი შეხების მტანჯავს წყურვილი, შენი თვალების გულთბილი მზერის , და ღრმა სამყაროს ცქერის სურვილი.

არავინ

და შენც ნელ-ნელა არავინ ხდები, მას ემსგავსები და ბოლოს, როცა სარკეში იხედები საკუთარი თვალების რწმენასაც კარგავ და „ნუთუ ეს ვარს“ გამომეტყველებით ჯოჯოხეთის ახალ წამებში გადადიხარ...