არჩევანი(6)

– თორნიკე მე...- შეშინებულმა ამოთქვა და ბიჭს შეხედა. – იცოდე გაფრთხილებ დედაჩემის სახელი აღარასოდეს ახსენო, შენ არ იცი, ის როგორი დედა იყო გასაგებია...?- გოგონამ თავი დაუქნია და ბიჭიც გაეცალა.- ახლა კი წადი აქედან სანამ ჯერ კიდევ მშვიდად

საწინააღმდეგო პოლუსები (თავი II)

თვალი გავახილე თუ არა, კედლის საათის ციმციმა წითელმა შუქმა თვალები მომჭრა. დილის ხუთი საათი იყო, ოთახში მხოლოდ ჩემი სუნთქვა ისმოდა. აზუზუნებულ ტელეფონს დავხედე, ვახტანგის ნომერი ვიცანი და ვუპასუხე

"კუბიდონი ციხის კართან" თავი 2

ყოველთვის მჯეროდა, რომ სიმართლეს ვერსად გავექცეოდი. ყველაფერი ისე მიკლავდა გულს, როგორც ჭრილობაში ჩარჩენილი ტყვია. მამა მხოლოდ ფოტოებიდან მახსოვს. ძველ ალბომებში, სადაც ჩარჩოებში ჩასმული მომღიმარი კაცის სახე დღემდე სანთელივით ანათებს.

საწინააღმდეგო პოლუსები (თავი I)

ღამის სიბნელეში მხოლოდ ჩემი ნაბიჯების ხმა ისმოდა. უგუნურ გზებს ტყის ბოლომდე მივყავდი, საიდანაც მოციმციმე ყვითელი შუქი გამოჩნდა. სველი ასფალტის სუნი ქაოსურად ერეოდა დაძველებული რკინის ჟანგის სუნს.

თავშესაფარი ( თავი 1)

-ჩემს სახლში? - წარბაწევით გაუღიმა მამაკაცმა გოგონას, მართას თავზარი დაეცა, მიხვდა რომ დააგვიანა, რომ სახლი დაკარგა და მრისხანე მზერა მიიპყრო ბიძას. - ამის უფლება არ გქონდა- კბილებში გამოცრა, ყელში მოწოლილი ბურთი ძლივს გადაყლაპა და მანქანისკენ

გრძნობების მორევში (ნაწილი 3)

ანდრე თვალს არ აშორებდა აკანკალებულ ნიცას, რომელიც თვალს არ აშორებდა ამ სცენას.. -ანდრე რას აკეთებ ? ჩაიჩურჩულა ძლივს გასაგონი ხმით.

გრძნობების მორევში (ნაწილი 2)

ისიც კი აღარ მომისმენია რომ სადმე რომელიმე სტრიპტიზ კლუბში ხარ. რომელიმე ლამაზმანთან ერთდ და აღარც შენი ორგიებში მონაწილეობის ჭორები გაუვრცეკებიათ ყვითელ არხებს….

ოცნებებთან ასე ახლოს (გაგრძელება)

მასთან რას აკეთებდი? სინათლეები აანთო მამაკაცმა -დანიმ არ დაიძინა უჩემოდ იცოდა ანიტამ არავითარი აზრი რომ არ ჰქონდა ახლა მის ნათქვამს

სულის კვალი

სიბნელეში ჩაფლულიყო ჩუმი ქალაქი. მსუბუქი ხმაც კი მკვეთრი გეგონებოდა. უცაბედად,წვიმის წვეთებმა სვლა დაიწყეს მომრგვალო ქვებით ჩაწყობილ გზაზე. გზა გრძელი და თითქოსდა უსასრულო იყო,ბოლო არ უჩანდა.

გრძნობების მორევში

ანდრეს გონებაში ათასი ფიქრი უტრიალებდა ყველაზე მეტად ეშინოდა იმ კითხვის დასმა რომელიც ტვინს ურევდა და მასში მხეცს აღვიძებდა.. იმის წარმოდგენა რომ შესაძლოა მას სხვა კაცი ეხებოდა თუნდაც წარსულში უმართავს ხდიდა. ეგოისტი იყო ანდრე ძალიან მესაკუთრე…